Auteur & kunstenaar

Aal op de Blauwe Schuit

Sinds een paar maanden ga ik eens in de week naar de Blauwe Schuit, de creatieve tempel van Hoorn. De drie drempels (hoe kom ik er, wat doe ik aan, ik kan het niet) zijn er niet. Ik kan er lopend heen, de dracht is een schort en Titi Smit loodst iedereen door alle barensnoden heen. Via tal van kruipdoor sluipdoorweggetjes, in vakjargon mixed media, krijgt zij de stijfste hark los, het wildste wijf in Zen en de grootste druktemaker kalm. In dit gulden midden blijkt ieder mens totaal verschillend te zijn, de toeters en bellen van ons opgewonden, danwel afgedraaide karakter kunnen we thuis laten, je creatieve bron vind je in je nakie. Voor de eerste opzet van een schilderij brengt zij de bron aan het borrelen en in de volgende les komt er lijn in. Weer een kunstwerk klaar. 
Elke dinsdagmorgen stap ik op de fiets met een tas vol attributen. Elke dinsdag vraagt mijn moeder waar ik heenga. Naar de Blauwe Schuit. Ooit gaf zij daar zelf les, de link erheen is ver te zoeken. Dus houd ik het nu bij ‘schilderen’.

Aal op bezoek in de schilderklas

Heeft mijn bron vandaag net een optater van Titi gehad, sta ik in mijn blauwgestreepte kiel aan het schilderswiel, hoor ik het vertrouwde zoefje van mijn moeders wielen. Het moet niet gekker worden. Een rolstoel kan de trap niet op. Draai ik me om, zit ze in mijn lokaal. (Andere Anne erachter, in zwart, de gouden handen nog net zichtbaar)
Deze totaal onverwachte ontmoeting onttrekt mij de nu al legendarische uitroep ,,mijn moeder!” precies zoals ik het de eerste dag op de kleuterschool in West Kapelle deed, toen zij ineens in de kleuterklas stond. Alleen riep ik toen ,,mama”.
(Dat zwarte sliertje achter mij is niet wat je denkt, dat hoort daar, Boris…..)
Tijdens haar bezoek schildert Aal nog even mee, plakt her en der wat op mijn vel en wil dit thuis ook gaan doen.
Na vertrek zijn mijn klasgenoten benieuwd wat mijn moeder hieraan beleeft. Of het doordringt, cq. vul maar in.

 

 

Anne & Aal in de schilderkas
Bij thuiskomst krijg ik het effect van het bezoek in geuren en kleuren.
 
Nee, Aal wilde niet meteen ook aan de gang.
Nee, het ging niet over de Blauwe Schuit.
Nee, het ging niet over schilderen.
Aal wilde meteen naar Kees. Die was thuis.
Aal brandt los, stralend van plezier en opwinding:
,,Ik kwam die zaal in en Anne ziet mij en opent haar armen en roept
mijn moeder!”
 Traantjes in haar ogen.
(Mijn moeder is de laatste jaren altijd ‘naakt’, het geschenk van de ‘oudere dag’)
 
 Terug bij Andere Anne in haar atelier floepte deze zin er telkens uit:
,,Anne opende haar armen heel wijd en riep keihard door de zaal
mijn moeder!”
Zodra ze mij ziet, vertelt ze het mij uit volle borst.  
En zo verbaast mijn moeder mij telkens weer met wat ze Echt leuk vindt. 
Het komt erop neer dat ik bloot ga.  
Aal op bezoek bij Anne op de Blauwe Schuit

          

 
 
 
 
 

Van alle kanten op de foto

Tot slot: van dit ene bezoek zijn meer foto’s dan van mijn moeders hele jeugd.

Foto’s van Dineke Hoekstra & Jaap van der Hout.

 
 
 
 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

6 reacties

  1. Wat een leuk stukje. Maar het klapstuk is:”van dit ene bezoek zijn meer foto’s dan van mijn moeders hele jeugd.” En dat was bij die generatie ook zo. Nu maken Oma’s en Opa’s op een middagje 600 foto’s van een kleinkind. Wat moet je er mee!

    Op deze foto herken ik jou heel goed, zo zag je er ongeveer uit vroeger.

  2. Wat een prachtige foto’s van jou en je moeder, zo spontaan en wat ziet Aal er mooi uit. Compliment aan jouw steeds opnieuw zorgen dat ze leuke kleren heeft. En het is duidelijk dat ze enorm geniet ook al is haar beleving een heel eigene.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *