Auteur & kunstenaar

Kattendiscriminatie – 1

Het eerste dat ik vanochtend mis, is het stiekeme getrippel en geknabbel van Finn en Leo, de hippiepoezen. Ze wonen in het tuinhuis bij hippievrouw, maar weten na een halfjaar precies waar het kattenluik is naar de etensbakjes van mijn poezen en vooral naar mij. Ze zijn smoorverliefd op me. Zodra ik buiten ben, komen ze aangelopen, flemen langs mijn benen en apporteren alles wat ik van me afgooi.

 

Leo apporteert speelgoedmuis
Leo apporteert speelgoedmuis

 

Zodra ze me horen of zien, waar ik ook ben, weten ze me te vinden en komen eraan gerend om hun aanhankelijkheid, hun liefde te tonen en te geven, al moeten ze ervoor over het dak…

Finn komt vanuit het park over daken
Finn komt vanuit het park over daken

En nu zijn ze weg, Finn en Leo. Ik was erop voorbereid. Maar niet zo…
Afgelopen maandag dacht ik nog dat ze volgende week met hippie naar Sri Lanka zouden gaan. Daar was ik gerust op, blij mee en voorla heel tevreden. Dat het gelukt is, hippievrouw en haar poezen eindelijk verenigd.
Na een groot persoonlijk verlies van haar zijn de hippiepoezen vanaf januari grotendeels onder mijn hoede geweest, in haar zoeken en zwerven over de wereld. Nu heeft ze haar plek gevonden. Werk dat haar op het lijf is geschreven en een huis met een tuin voor de poezen in het land van haar komaf, het land waar ze haar roots heeft en zich thuis voelt. In juni begint haar werk en alle benodigde voorbereidingen voor de reis zijn getroffen. Grote reismanden voor de poezen, poezenpaspoorten, castratie, inentingen.

Door autopech zijn we afgelopen zondag uren later van vakantie terug dan gepland. Vier poezen, geen hippievrouw.
Sta ik maandag de was op te hangen, komt hippievrouw haar huisje uit, exotisch als altijd, ravenzwart lang haar, grote hoed en kleurrijk wollen vest. Ik zie meteen dat er iets aan schort. Dan ziet zij mij.
‘O wat heerlijk dat je mijn gewatteerde deken gewassen hebt.’
‘Dat heb ik niet. Hij lag bij mijn wasmachine, maar daar past hij niet in, dus heb ik hem in de zon gehangen.’
‘Hij moet gewassen worden want de poezen hebben erop geplast. Als hij niet in  je machine past, breng je hem dan even naar de wasserij? En haal je hem ook op? Ik gireer het geld wel, want ik moet vandaag naar Amsterdam en morgen mijn spullen verhuizen naar mijn boot in Medemblik en overmorgen naar Amerika.’
Je hebt van die momenten dat je van een andere planeet komt, dit is er een van.

Ondergedompeld in de Zen van rust en regen in Duitsland, kijk ik naar het drukke wereldleven in de notendop voor me. Hippievrouw propt haar noodlottige omstandigheid in de minuut die haar rest voor de trein vertrekt.
‘Ik heb net bericht gehad van het ministerie van Sri Lanka dat de poezen niet ingevoerd mogen worden vanwege hun ras. Ze zijn bang dat deze poezen die van Sri Lanka bevruchten. Ik heb hen de papieren van de dierenarts toegezonden dat ze gecastreerd zijn, maar dat maakt geen verschil. Ze komen het land niet in. Nu is de poes van mijn moeder toevallig net overleden en wil zij mijn poezen wel, dus ga ik woensdag naar Amerika om de poezen op te halen uit Minneapolis.’

Denk je alles in kannen en kruiken te hebben, komt dit er op het allerlaatste nippertje tussen.
Tsja.
Ik kan haar gejaagdheid en verwarring begrijpen, het overige niet.
‘Je bedoelt dat je woensdag je poezen naar je moeder in Amerika brengt?’
‘Nee, want de KLM neemt geen huisdieren mee van mei tot september.’
‘Hoe komen je poezen dan in Minneapolis?’
‘Een bedrijf komt de poezen hier halen en zet ze op een ander vliegtuig en dan haal ik ze in Minneapolis af en breng ze naar mijn moeder.’
Dat klinkt buitengewoon omslachtig voor iemand in Zen.
‘Wanneer komt dat bedrijf ze halen?’
‘Daar bel ik vandaag over. Ik moet nu weg naar de trein naar Amsterdam en morgen naar Medemblik en woensdag naar Amerika.’
Voor de onverlaat voor haar neus haar voornemen in de war kan gooien, zet ze het op een lopen.

Ik zie haar gaan met haar enorme hoed richting Amsterdam, Amerika, Sri Lanka… een prachtige hinde, opgejaagd wild, voortsnellend over de wereldbol. Ik voel mezelf staan op mijn eigen grond, oud shirtje, de haren niet geborsteld, knijpers in de hand en een schone theedoek.Ik herinner me twee zinnetjes die ik op onze berg geleerd heb.

‘So ist Sie’
Geen oordeel, een constatering.
So is Sie.
Koningin of werkbij.

Het andere zinnetje is ‘so geht das’

Hoe het gaat, is nog een hele geschiedenis.

Wordt vervolgd…

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

14 reacties

    1. Ha Mieke!
      De wereld zit gek in mekaar en dat komt allemaal samen in Hippie en haar poezen… en Zen heb je er echt bij nodig dus die regenrust komt achteraf bijzonder goed van pas…
      Warme groet terug

    1. Ha Marije, een en al kleur en idee en spirit en avontuur – maar o o o die trage wereld met al zijn grenzen en beperkingen…

    1. Wat lief dat je daaraan denkt Athy! Ze was een en al glimlach van oor tot oor en kon geen woord uitbrengen. Vandaag was het helemaal binnengekomen dat ik het ben en hebben we samen gezongen en gelachen en geknuffeld en gezoend – we zaten voor haar raam met zicht op de achtertuin, en toen kwamen er ook nog als kers op de taart twee zilveren duiven aangetrippeld tot pal voor het raam. en die bleven wel vijf minuten daar rond trippelen –

    1. Je vat het helemaal, Klaas, de een is handiger daarin dan de ander….
      en dank voor je mooie waardering voor mijn verhaal erover…. groet terug natuurlijk

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *