Auteur & kunstenaar

Een kat in nood maakt rare sprongen – 2

Hippie sluit de tuinpoort achter zich, en gaat naar Amsterdam om iets belangrijks te doen voor de onverwacht snelle verhuizing van haar spullen naar haar boot de volgende dag en haar onverwachte reis naar Amerika de dag daarop. Geen zee gaat haar te hoog. Ik sta bij de waspaal met de mond vol knijpers en voel aan mijn water dat ze heel wat voor de boeg heeft voor ze veilig en vredig op haar eigen plekje aan de andere kant van de wereld geland is.

In de sloot roepen de meerkoeten hun krasserige groet. Dat raakt me. Ik laat de was de was om de koeten te groeten. Daarvoor moet ik de veranda op, naast de sloot, een hoge veranda. De koeten zien me boven zich uit torenen en rennen over het water naar me toe, twee ouders en drie jongen, krijsend voor tien.
Dat horen de hippiekatten, gealarmeerd komen ze erbij. Ze flemen rond mijn benen en dan ziet Finn de koeten, dichterbij dan ooit en Pats, springt hij pardoes de sloot in, midden tussen de koeten. Wie verwacht dat nou.

Dan is zo’n sloot ineens heel diep en breed en eindeloos. Geschrokken en schreeuwend schieten de koeten alle kanten op. Finn spartelt met al zijn poten in de diepte onder me. Instinctief weet hij de kant te bereiken, de steile wand van het terras. Hij krabt tegen de gladde planken, vindt geen grip en klauwt steeds wilder en angstiger. Ik buk, kan niet bij zijn klauwende poten en scherpe nagels, laat staan bij zijn nekvel. Nergens een visnet, een spa of een hark, geen helpende hand te bekennen. Hij zal op eigen kracht voorbij het terras moeten zwemmen om de lage wal op te kunnen klimmen. Hij heeft maar een richting in het vizier, het plankier voor hem en daarin klauwt hij vergeefs.

Ik haast me naar de lage oever, zijn naam roepend. Hij hoort het en snapt het en zwemt me achterna! Pal voor het einde van het eindeloze terras ligt een obstakel in het water, onze oude wasmachinetrommel die we als zeef gebruiken voor de tuinslang. Het onvermijdelijke gebeurt, hij ziet een kans, springt erop en valt in de trommel die halfvol water staat. Drijfnat en zwaar klauwt hij naar alle kanten, maar vindt in zijn panische actie geen grip. Hij kan de trommel niet uit en ik kan de zware trommel niet uit het water hijsen met mijn geblesseerde arm, die na vijf maanden fysiotherapie geen spieren meer blijkt te hebben, aldus mijn Duitse osteopaat.

Ik herinner me hoe mijn opa, de vader van mijn vader een hamer kon vasthouden in zijn verlamde hand, door met zijn andere hand de hamer in de lamme te leggen. Daarna sloot hij de verlamde hand met de sterke hand en bleef de hamer erin.
Ik plaats mijn zwakke arm rond de laatste paal van de veranda tot hij klem zit, slinger mijn lijf langs de wand van de veranda en grijp met mijn sterke hand in de wasmachinetrommel. Ik heb Finn in een keer bij zijn nekvel, weet hem op te hijsen, waarbij hij klauwt naar het hout en een poot klem komt rond een dwarse paal, die ik los weet te krijgen om hem tenslotte op de veranda te gooien.
Die is gered… Opgelucht haal ik adem. Was hij toch bijna op het laatste moment onder mijn ogen verzopen…

Finn staat stokstijf op het terras, katatonisch, ineens begint hij te rennen als aangeschoten wild, gelijk zijn bazinnetje even daarvoor…

verzopen kat
verzopen kat

Hij rent de voortuin in en gaat daar zitten middenin het gras in de zon, een goed plekje om op te drogen en zich te wassen. Voor het zover komt, hoort hij een verdacht geluid op het fietspad, rent richting terras, raakt de heg, schrikt van de takken, het geluid, maakt een sprong omhoog, opzij… Een kat in het nauw maakt werkelijk rare sprongen. Hij rent me voorbij of ik hem iets heb aangedaan. Halverwege het terras komt hij tot stilstand bij een takje en gaat erachter staan of dat takje enige veiligheid biedt. Hij staat erbij of hij het nou echt niet meer weet. Wat is er gebeurd en wat staat er te gebeuren? En wat moet hij nou? Rillend staat hij daar maar.
Als de nood het hoogst is, is hulp nabij. Zijn zwarte broer Leo ruikt nattigheid en gaat zijn neus achterna. Als een echte bloedbroeder begint hij de kletsnatte staart van Finn te likken, Finn neemt het stokje over en begint zichzelf te wassen.

broer helpt broer bij het drooglikken
broer helpt broer bij het drooglikken

Ik neem de draad ook op en ga terug naar mijn was, knuffel mijn eigen katten, mijn moeder, haar hulpen, de apotheek en de dokter. In de loop van de dag raken alle losse eindjes verbonden. Tegen etenstijd komt Man terug van zijn eerste vergaderdag, een zeer hectische vergadering natuurlijk…

Laat in de avond hoor ik het kattenluik klapperen, getrippel, geknabbel. Het zijn de hippiepoezen, die uitgehongerd aanvallen op de etensbakjes van Zora en Lukkie. Zora vlucht in een kast en Lukkie op zolder. Is hippievrouw nog steeds niet terug uit Amsterdam? Ik breng de hippiepoezen naar het tuinhuis. Niemand daar. Ik open de deur voor haar poezen, geef ze te eten en verschoon hun kattenbak. In het voorbijgaan zie ik stapels dozen en koffers en tassen, papieren en kleren.
Het is zonneklaar dat hippievrouw is overvallen door de actualiteit. Haar business in Amsterdam vraagt meer tijd dan verwacht.
De schrik slaat me om het hart.
Ze zal toch niet in zeven sloten tegelijk gelopen zijn? Ze zal toch wel terugkomen?

Wordt vervolgd…

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

10 reacties

  1. Met heel veel plezier dit kattenverhaal – dat je prachtig weer weet te vertelen – gelezen.
    Nog een heel fijne donderdag.
    Lieve genegen groet,

  2. Welkom thuis Anne. Net thuis en je beleeft gelijk weer een bloedstollend avontuur. Hopelijk loopt alles goed af met hippievrouw en haar avonturen.

    Liefs uit Tiel.

  3. Ik heb weer genoten van je verhaal, wat een dag! En wat een avontuur voor jou én voor de kat. Ik hoop dat alles goed afloopt met Hippie en de katten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *