Het heeft tijd nodig. Moet zakken. Bij mijn moeder. Alles. Ik ook. Mijn aanwezigheid. Terugkeer.
We zijn alweer/pas tien dagen thuis en zolang duurt het voor ze mij herkent en weet wie ik ben.
Dat zeg ik niet goed.
Het kan wel eens zo zijn dat ze in een oogopslag weet wie ik ben, wie jij bent.
Haar lach kon wel eens indicator zijn.
Een kristalheldere scan van het wezen van de mens tegenover haar.
Ze lacht. Of niet.
Wat weten wij ervan.
Het is wat het is.
Wij interpreteren.
Ik voorop.
Volgens mij ziet zij mij.
Mijn hollen en stilstaan, mijn vallen en opstaan, mijn goed en mijn slecht.
En daarom lacht ze.
Ze ziet me en lacht.
Meer is het niet.
Zien en lachen.
De lachende Boeddha.
Ze ziet me en lacht.
Elke dag lacht ze naar me.
Lacht me toe.
Het duurt tien dagen voor het gezakt is.
Voor ze weet.
Wie ik ben.
Wat onze relatie is.
Wat ik nodig heb.
Ik loop langs haar atelier, de oase van haar kleurexpressie, waar zij zo af en toe nog schildert, maar vaker voor het raam zit, de ogen meer en meer gesloten… zo vermoeiend kan het zijn oogleden op te tillen, knipper na knipper na knipper.
Man komt langs haar atelier met boodschappentassen. Daar achter ik zonder boodschappentassen, vanwege mijn schouder…
Een uurtje later zijn we terug met de boodschappen.
Mijn moeders hulp komt stralend naar me toegerend.
‘Zo leuk Anne, jij liep langs, Aal zag je en keek je na en zei glashelder:
Daar gaat Anne. Wie past er nu op haar…?’
De tiende dag spreekt ze uit
Woord voor woord
Het onuitsprekelijke
Wie ik ben en
Wat ik nodig heb
24 reacties
Zo ontroerend en zo mooi. Haar wereld die uiteindelijk de jouwe weer ontmoet. X
Ja…
Mijn Moe -der – zinnen
Zou je een andere
Moeder willen verzinnen?
De laatste dans met je moeder?
Een W A L Z H E I M E R
Liefs groet Joshua
walzheimer –
mmm, ja Joshua, zoiets is onze laatste dans…
wat iets moois!
🙂
Wat ontroerend mooi !
🙂
Intriest, maar ook verhelderend, vooral haar vrolijkheid doet goed en ach de tijd die je nu besteed om haar leven wat draaglijk te maken, al denk ik persoonlijk, dat inde tijd die mensen
alleen bezig zijn met het woord of wat ze zien in hun geest wat hen helpt de dag door te komen
In elk geval een prachtig gedicht dat zowel het gemoed beroert als ons leert dat de toekomst
niet kan gekend zijn, nog al wel!
dank voor je mooie gedachten hierover, Edgard
intens
🙂
voelbaar raak Anne
zij kijkt .. maar niet mij aan ..
doch onverwacht ontwaakt haar blik
parelplots onverwacht
de tijd ligt niet verloren
dank voor dit pareltje Yvonne
ontroerend menselijk …
dank Bert
de hoop op herkenning blijft ondanks de vervaging
je houd vast aan een gedeeld verleden
soms ga je te vlug ,dan zoek je vertraging
om nog samen te beleven in het heden
indringend schrijven ,sterkte ,klaas
zo is het trucker klaas, heel mooi, dankjewel
Dank lieve Anne,
zo fijn om een glimp
mee te maken
over Alie en jou,
Liefs Ina
wat fijn dat je Aal nog steeds zo nabij blijkt, Ina – wij jou ook, we kijken telkens weer met verwondering naar je mooie schilderijen bij ons aan de wand…
zo mooi jullie zo samen; alzheimer of niet, wat is is eeuwig!
Mooi gezegd Marije, wijze vrouw…
Práchtig, het is misschien een mooie wereld waar wij (niet allemaal) zo bang voor zijn…met een eigen taal, een eigen beleving….X
Jaaah, dat gevoel geeft mijn moeder mij….
Dank Annet