Auteur & kunstenaar

Pierre Plum

Pierre is een belezen man en rasverteller die woorden gebruikt die tot de verbeelding spreken, ofwel omdat ze stammen uit een wetenschap die jij niet weet, of ontspruitend aan vloeibaar Vlaams. Pierre Plum kan zich verwonderen over dingen die iedereen weet. Zo heeft hij hier al eens verteld van zijn recente ontdekking dat een kat een navel heeft. Hij heeft oog voor het geziene en ongeziene. Ditmaal neemt hij ons mee naar het Gent van de vorige eeuw, toen hij het even helemaal niet meer zag zitten …

9041_10201180229538573_1213622892_n

Een stad als Gent had in de pre-68 periode een staalkaart aan dokters waar je geacht werd eens langs te gaan als je ziek was, of dat dacht. Ikzelf leed rond mijn twintigste aan terugkerende depressies die mijn slaap onrustig en zelfs onmogelijk maakten. Op aanraden van mijn vader bezocht ik één van de meest geziene psychiaters uit Gent. Later ben ik bij zijn tegenhanger in psychoanalyse gegaan, niet uit wraak voor wat de eerste mij had misdaan, maar om zelf psycho-analist te worden. Ik wilde van mijn nood een deugd maken, van mijn lijden een beroep.
Het was een plezier om bij die eerste op consult te gaan. Je moest niets zelf doen, alles werd verklaard vanuit je precair neurovegetatief evenwicht en om dat weer te herstellen, kreeg je cachetten en een fles waarin een bruine vloeistof mee van de apotheker, die de recepten van de bekende dokter gewoonlijk niet bijzonder op prijs stelde. Deze dokter schreef bijna niets anders dan bereidingen voor, die de apothekers voor een paar uurtjes zoet hielden.

Ik geloof niet dat mijn depressie verbeterde door die cachetten en die fles, maar ik werd wel zeer monter van het contact met die geziene specialist. Zo’n consult was gewoonlijk rond middernacht, en mij werd een sigaar aangeboden tijdens het gesprek, wat de sfeer zeer ontspannen maakte. Ook werden al mijn klachten weggewuifd: mijn slapeloosheid, overdreven zorgelijkheid, mijn angstaanvallen, mijn gebrek aan sociabiliteit (ik vermeed groepsactiviteiten, ging nooit naar een feestje, bleef als een kluizenaar op mijn kamer enz.): het zou allemaal binnen de kortste keren voorbij zijn als ik maar zijn medicatie nam.

Van zijn medicatie kan ik niet veel zeggen, want nooit kreeg ik de indruk dat die veel aan mijn gedrag veranderde, maar des te meer van zijn persoon. Zijn zelfzekerheid, innemendheid, vitaliteit waren zo aanstekelijk, dat ik na een nachtelijk bezoek aan hem, nog met de sigaar in de hand een café in de buurt binnen stapte en aan wildvreemden begon uit te leggen wat ‘neuro-vegetatief’ evenwicht was, en hoe dat je doen en laten op beslissende manier bepaalde.

Uiteindelijk, zonder het te beseffen en te willen, was de grote specialist een sjamaan, die pro forma ook aan zijn cliënten wat gaf: cachetten, een fles en een sigaar, maar zijn presentie zelf, zijn woorden, zijn uitstraling waren de therapie.Je moest er wat voor over hebben, want waarom weet ik niet maar zijn consultaties waren gewoonlijk in de late avond zo niet de diepe nacht. Je moest ook wel een uur of meer wachten alvorens in zijn warm kabinet opgenomen te worden. In zijn wachtzaal zaten soms tot drie, vier mensen, en wat vreemd was, vaak mensen die ik kende: professoren aan de universiteit, lokale beroemdheden en hyper-mooie dames. In die wachtzaal stond ook een Encyclopedia Brittanica, opdat als er disputen ontstonden over de geboortedatum van b.v.b. Proust onmiddellijk uitsluitsel over deze levensbelangrijke kwestie kon worden gegeven.

In dat jaar dat ik bij hem op consult kwam is mijn humeur aanzienlijk verbeterd, en ik werd dan ook genezen verklaard. Ik moet toegeven: ik bleef slapeloos, maar omdat ik zo’n vriendelijke dokter graag een plezier deed, beweerde ik dat het uitstekend ging met mijn slaap. Ik slikte buiten zijn weten wat valium, als het niets anders kon, maar beweerde dat het allemaal door zijn medicatie was goed gekomen. Eigenlijk was ik liever nog wat langer in behandeling gebleven want ik miste zijn hartelijkheid, zijn charme en welsprekendheid, maar anderzijds was het ook geen reclame als men jarenlang bij een psychiater ging in die tijd. Je ging toch om ervan af te raken, dus namen wij afscheid.

Nu huur ik zijn zomerhuisje in Moerbeke, en het is misschien mede daardoor dat ik het hier zo goed heb. Soms stap ik met zijn wandelstok tot in het dorp, uitgelaten als van één van zijn consultaties. Maar om te slapen neem ik nog soms een benzodiazipine, daar helpt ook de beste sjamaan mij niet vanaf.

 

971456_10201175209493075_595902442_n

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

19 reacties

  1. Nam even een hobbeltje en bleef erin steken: precair neurovegetatief, maar misschien is het een grapje….Zelf op weg een fobie te ontwikkelen (straatvrees, geen vrees voor de straat maar de buren) ‘enge burenvrees’ heb ik dit toch graag gelezen….

  2. Ik riep vroeger altijd als we naar die stad gingen : “Há Gent”, maar later, als ik dat zei had ik een stelletje échte hágenten om mij heen staan.. Trouwens dezer dagen is het Verdriet van Brelgië duidelijk R O Y A A L zichtbaar. En by ze wee : Mooi verhaal ! U sprak met..

  3. Het verhaal is klaar om te boek te stellen als onderdeel van een roman.
    Heel leesbaar en knap geschreven als altijd, het is je wandelstok die ijzn.

  4. Mooi verhaal Anne en Gent, ja, ik vind het een heerlijke stad.Ben er een paar keer geweest voor de relatiestudio die workshops organiseert. Nand Cuvier,Cuvenier? Ik kan zijn gezicht uittekenen maar ben ineens zijn achternaam kwijt.Dat komt de laatste tijd meer voor.

  5. Een prachtig verhaal met VOOR Mij moeilijke overeenkomsten
    Precies of Ik Die doktor Ken Maar Die Is nu wel hoogbejaard! Maar dat zou wel echt toeval zijn! Maar ik woonde ook in Moerbeke ……. Het zijn woorden met een
    Innige betekenis …………… Voor mij dan uiteraard
    Nogmaals, ik heb er toch van genoten………. Onlangs nog eens bij die oude
    Dokter geweest……… Leuke is. Ik werd een sigaar aangeboden! Toeval is soms raar……………
    Dank , ik voel me spijtig nog niet goed……..depressies zijn levenskennis……bah laat het maar aan me voorbijgaan….. Hopelijk……ik rook al jaren niet meer maar straks ruik ik eens aan een overgebleven sigaar…….
    Xxx jan

  6. Ik weet niet hoe het komt maar ik herinnerde me onlangs dat Prof William DECOSTER (jawel de brillenman op de Blandijn) een assistent had, PLUM genaamd, die bezig was met psychoanalyse. En dat het in die tijd als niet-dokter moeilijk was om als psychoanalist erkend te worden. Dat kwam in mij op nadat de psychoanalytici van de Gentse school mij uitlachten omdat ik hen vragen stelde naar het belang van een Prof Dr Paul Ghysbrecht voor de (wilde?) psychoanalyse. En zo raakte ik een beetje geïrriteerd van hun eigenwijsheid. Na wat rond rondvragen bevestigden een paar professoren emiriti(ae) me dat Pierre Plum inderdaad geen hersenspinsel van me was. En dat er bij Ghysbrecht inderdaad ook een bijzondere assistent psychoanalyse was, de Redemptorist Carrette. Ze kregen me dus op mijn spreekwoordelijk paard. En zo komt het dat ik nu op zoek ben naar een goed verhaal van Pierre Plum over zijn tijd bij Decoster en erna, en hoe het hem met de psychoanalyse dan allemaal vergaan is. Ere wie ere toekomt, ook een veteraan als Pierre Plum.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *