Alleenstaande vrouw

,,Zeg maar Gre.” Onze nieuwe gast uit de V.S. oogt vermoeid maar fleurig in haar roze truitje, dito broek en ferme rode schoenen. Ze heeft haar Hollandse familie in geen vijftien jaar gezien en komt hier haar 87ste verjaardag vieren. ,,Mijn man is drie jaar geleden overleden en sindsdien 32 bekenden.” Deze intro doet vermoeden wat bewaarheid wordt, een heel leven ter kennismaking. Gre recht haar rug en kijkt me aan met twinkelende ogen vanachter een enorme bril.
,,Ik houd mezelf staande! Ik zet elke avond krulspelden en elke ochtend doe ik kleur op mijn gezicht want vanzelf komt het niet meer. Je moet er zelf wat aan doen om er niet als een lijk bij te zitten.”
Gre is het type hart-op-de-tong, dat belooft wat.
,,Als ik niets doe, gebeurt er niets. Dat komt als je man dood is.”

Eerlijk gezegd wou ik haar net alleen laten, zo’n vrouw die er zelf wat aan doet, kan wel alleen gelaten worden, dacht ik nog. Maar met die dode man op het toneel loop je niet zomaar weg.
,,Mijn man kocht een prachtig groot huis op een berg. Toen we kwamen, telden we tien lichtjes in het dal, nu zijn het er wel honderdduizend!”
Dit lijkt me het moment dat ik haar wel alleen kan laten in de tuinstudio. Het moment dat ik een stapje naar achteren doe, versombert haar blik.
,,Alleen geniet je er niet van zonder je man. Met de tv is het net zo. Zonder je man is er niets aan. Je kunt je gedachten niet kwijt.”
Ze maakt het me moeilijk haar alleen te laten, zo zonder haar man. Ze voelt zich natuurlijk nog eens extra alleen na de lange vliegreis over de oceaan.Maar ja, haar familie komt haar straks halen voor het eten. Ik doe weer een stapje terug.

,,Mijn eerste operatie was in Baarn in 1945.”
Ze weet precies hoe ze mij vast moet houden. Ik kan moeilijk weglopen bij haar operatie. Haar eerste nog wel.
,,Er kwam een trein langs het ziekenhuis waar ik werkte. Er viel een bom op. Het vlees spatte naar alle kanten.”
Ik val zowat flauw.
,,O, kun je niet tegen bloed? Gelukkig zaten er geen mensen in de trein, maar paarden.”
Alsof ik daar van opkikker.

,,Ik stond in de operatiezaal naast de chirurg. Hij had net een borst afgezet en zakte ineens dood op de grond. Hij was geraakt door een scherf. Toen moest ik die borstamputatie afmaken.”
Ze kijkt me strak aan door haar enorme bril. Ze heeft reusachtige ogen die me doen denken aan de wolf van Roodkapje.
,,Het was mijn eerste operatie. Ik was nog in mijn leertijd als verpleegster en stond er meteen alleen voor.”
In de kakofonie van gierende vliegtuigen, ontploffende bommen, flarden rondvliegend paardenvlees stond Gre met een dode chirurg aan haar voeten voor een operatietafel met een patiënt erop, bloedend als een rund en dat gapende gat moest zij zien te dichten met naald en draad, en ze was pas achttien en moest alles nog leren. Ik heb zelf in Groningen zes weken gestudeerd voor verpleegster, maar toen ik een fles bloed moest wegbrengen, viel ik flauw op het grasveld.

Gre schiet in de lach, een krakende lach. Vindt ze het zo leuk mij de stuipen op het lijf te jagen?
,,Toen heb ik mijn man ontmoet. Hij kwam ons bevrijden. Ik ging meteen met hem mee naar Californië. Hij was een groot geleerde. Ik kon met hem over alles praten. Dat mis ik. De meeste mensen weten van niks en denken niet na, er valt niet mee te praten, maar jij kunt tenminste luisteren.”