Auteur & kunstenaar

Spinnen

Ik houd van de herfst, het verkleuren van bladeren, de oogst van vruchten, en zelfs het vallen van de bladeren, het zichtbaar worden van de structuur van de natuur. Ik houd ook van wat het teweeg brengt in mijn binnenste, dat diepe deel dat in uitbundige lentes en lome zomers ingeslapen lijkt. Als de dagen almaar korter worden en nevels dalen over land, zak ik langzaam in de stilte van mijn ziel.

Elke dag is er een vers web gespannen voor mijn voordeur, een reusachtig web van deurpost tot deurpost. Wie het huis in of uit wil, moet door het web. Je kunt er niet omheen, noch onderdoor. Ik ga dus dagelijks door het web. Met spijt in mijn hart, dat wel.

Tot mijn verbazing hangt er elke ochtend een nieuw web. Ongehavend. De spin zit in de uiterste bovenhoek, ze is er net mee klaar. De spin houdt van spinnen. Elk volgend web is groter en hechter. Nog even en ik heb een helm nodig om erdoor te komen.
De spin zou elders een web kunnen weven, maar dat doet ze niet, het is een eigengereide spin. Verwoesting weerhoudt haar niet. Ze wil het gat van mijn deur en anders niet. Dankzij mijn spin heb ik geen horren nodig. Ik heb haar. En haar familie. Voor elke buitendeur, elk raam hangt een web.
Stappend door het web, zak ik in mezelf.

Ik was een jaar of acht. Mijn ouders hadden vrienden op een boot met een ligplaats in de Rijn bij Oosterbeek. Het waren spannende vrienden. Ze hadden een camping en op die camping stonden vreemde bouwsels, bosjes en verboden. Zo was er een verboden bunker, een verboden hond en een verboden roeiboot en alledrie lokten me.

Om op de woonboot te komen moest je over een smalle loopplank. Hij boog door en wiebelde boven donker water. De boot had een klein deurtje en achter die deur waren twee trappen, eentje omhoog en eentje omlaag. Wij daalden af naar het vooronder, een naam die alles opriep wat er gebeurde: lachen, praten, roken. Er werd veel gerookt. De smog was dichter dan mist. Ik vluchtte twee trappen op naar de stuurhut.
,,Niet aan het stuurwiel komen!’’
De zware stem van oom Henk baste in mijn gebeente. Bulderend gelach volgde op zijn waarschuwing.

Ik was blij dat ik alleen in de stuurhut was. Wat een licht! Aan alle kanten waren raampjes en door elk venster zag de wereld er anders uit: de vaste wal, de Rijn, de brug over de Rijn, de overkant, langsvarende boten, golven en lucht. Mijn oog viel op het stuurwiel. Het was verboden en het was groot, met stevige spaken van glanzend hout. Het moeilijkste dat bestaat, is kijken naar iets waar je niet aan mag komen. Mijn ogen staarden zo intens dat ze het wiel bijna aanraakten. En toen viel er een zwart bolletje van het plafond. Pal boven het stuurwiel bleef het hangen. Ongelooflijk was het. Er kwamen acht poten uit het bolletje, ze bewogen naar alle kanten. Het was een spin, een grote spin en een levende! Ze hing aan een veiligheidslijntje dat uit haar achterste kwam. Haar poten vonden het wiel en gingen in de weer met de draad uit haar kont. De draad plakte vast aan het rad en mijn ogen plakten aan de spin.
Ze klom als een acrobaat langs haar eigen veiligheidsdraad terug naar het plafond en liep ondersteboven naar de hoek. Viel ze toch weer! Gelukkig had ze meer draad en landde zacht op het verboden stuur, op de zijkant. Het was een slimme spin. Weer klom ze langs haar eigen draad naar het plafond.

Viel ze nog een keer. Het was een domme spin. Ze was nu op de onderkant van het stuurwiel beland. Ze had geluk dat ze een klosje met zilverdraad in haar buik had. De spin had schik met haar klosje en maakte een netwerk van zilveren draden, kriskras kruisend van het stuurwiel naar het plafond. Al doende ontstond een kruis van draden over het kruis van het stuurwiel. De spin ging naar het kruispunt en begon toen rondjes te lopen in steeds grotere cirkels. Almaar door bleef er zilverdraad uit haar kont komen.

Telkens als ze een draad passeerde, plakte ze de draad vast met haar ragfijne spinnepoten. Zo ontstond een enorm net met grote gaten. Dat zinde haar niet. Ze ging terug naar het midden en begon opnieuw. Ditmaal werkte ze fijntjes. Telkens als ze een mislukte draad tegenkwam, at ze hem op. Toen het weefwerk klaar was, ging ze in het midden zitten als de koningin.

Kijkend naar het spinnen van de spin, zit ik er middenin.

Anne Vellinga  pentekening
Anne Vellinga pentekening

een spinnendraad
van licht
leidt me
zacht
het diepe
in

waar
duister
nis
zich spinnend
om mij heen
verdicht

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

15 reacties

  1. Mooi om te lezen. Zo vind ik zelf de spinnen heel knap die telkens in de buitenspiegel van de auto zitten. Ploep, zijn ze weg en de dag er op zijn ze er weer. Mooie tekening en gedicht ook, Anne.
    n.b.: je leeft in de toekomst zag ik.

    Warme groet,
    Mieke

  2. Wow Anne als ik jou(w) lees, ben ik niet meer bij te sturen/roeren, die momenten…..(met dank aan Clouseau) In één ruk ‘verslonden’! Je pennenvrucht consumeren, savoureren, letters lezen…. dat was genieten! Puik! 🙂

  3. Als ik een kat was Anne, dan begon ik spontaan te spinnen met m’n ogen af en toe op een kiertje om te kijken naar een vrouw die diep verzonken in gedachten of met ogen van verbazing de wereld van een spin aan het ontdekken is……

  4. Een spin doet mij denken aan een marktkramer, elke dag opnieuw, voor ons, dat enerverende werk, het opzetten, alleen het fijne werk ontbreekt hier wat bij de spin een kunstwerk baard net als bij jouw werken.

  5. Bij de reacties hierboven is alles al beschreven, wat kan ik toevoegen? In elk geval weer een heel mooi verhaal van jou, Anne. Het toont dat jij met enome intensiteit geniet van het leven en al wat leeft!

  6. Heerlijk om door te lezen … alles wat mij ontroert en raakt is ook hier voor genoemd beschreven :
    het zilveren klosje in zijn buik , het zelf verdiepen in het leven van die ene spin ,
    zo’n duidelijk voorbeeld hoe we één kunnen zijn met AL wat er al IS !
    Wat fijn . Vanmorgen in mijn meditatie ontsproot er ook een grote spin in mijn innerlijk oog .. vol bewondering keek ik toe hoe die zich bewoog . En dan nu dit verhaal dat als een cadootje bij me binnen komt . dank je lievert voor onze synchroniciteit . . Groetjes .

  7. Heb met veel plezier dit en verschillende van je andere gedichten gelezen. Ze zijn een bundel waard Anne! Heel mooi geschreven en hier en daar verlucht met tekening, foto prachtig. Groet van Marcelle

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *