Het is link over je familie te schrijven, voor je het weet, heb je onenigheid. Ik heb het over mijn broer, Mekko de Spekko, zoals ik hem noemde wanneer hij mij Mien de Borstel noemde.
Mijn broer was te intelligent voor school. Hij hoefde er niets voor te doen en dus deed hij niks. Nou niks? Hij las Suske en Wiske en haalde uit elkaar wat in elkaar zat. Het begon met stekkers en wekkers, ging over naar horloges en fietsen, mondde uit in brommers en racefietsen. Het zat erin dat hij iets werktuigbouwkundigs zou gaan doen, maar hij wilde vioolbouwer worden. Dat werd hij niet.
Hij ging naar de universiteit en zou bioloog geworden zijn als hij niet zo onderzoekerig geweest was. Hij ging als een speer tot ze een proefpersoon nodig hadden. Hij meldde zich als eerste de beste met die grote grijns van hem. Het was een proef waarin reactievermogen getest werden. Hij was sneller dan het testmodel en kreeg een glas bier. Een welkome bijkomstigheid. Toen moest hij de test nog een keer doen. Hij reageerde nu nog sneller. Dacht hij. Niet dus. Daar schrok hij van. Een beetje.
De proef ging door tot vele glazen bier. Het werd niks meer met die test. Mijn broer was verbijsterd. Of het hierdoor kwam maakt niet uit, feit is dat hij ineens niet meer wist wat hij in de hemelse vredesnaam ooit zou willen worden voor de rest van zijn hele leven. Hij verstopte zich in een diepe kast en kwam er voorlopig niet meer uit.
Het leek de donkere kamer van Damocles wel, een boek dat hij niet gelezen had, zie boven (Sus&Wis). Hij zat in zijn eigen donkere kast en zag het licht. Hij wilde fotograferen en ontwikkelen. In diezelfde kast. Met een bak gif.
Zijn eerste grote klus kreeg hij van zijn zus. Klassenfoto’s. Het fotograferen was geen punt. Mikken en klikken. Dat klinkt eenvoudig, is het niet. Het komt erop aan de goede plek in te nemen. Laat dat nu zijn talent zijn. Hij komt binnen, ziet hem en gaat er staan, desnoods zitten, desnoods liggen.
Misschien is het niet helemaal aangeboren, maar aangegroeid. Zijn zusje had altijd geheime plekken en zo werd hij almaar bedrevener in het vinden van de plek waar je het geheim kon zien. Al moest hij er het dak voor op, al moest hij er plat voor onder het bureau.
Dat is nog zo. Hier ligt hij bijvoorbeeld op straat om de foto te maken. Je ziet zijn been.
Nog even over die klassenfoto’s. Die heeft hij alle 1000 in de kast ontwikkeld, op zo’n fenomenale manier dat alle ouders gingen bijbestellen voor opa en oma. Mijn broer zat dagen in de kast. Toen hij er eindelijk uit kon, kwam de administratie. Zo snel als er besteld werd, zo traag werd er betaald.
14 reacties
Heerlijk, zo’n creatieve broer! ‘t zit in de familie blijkbaar…
🙂 voor Marleen 🙂
Ik begrijp de passie, al ga ik er niet (meer) bij liggen 🙂
en ik begrijp dat jij de passie begrijpt, Jannie! 😉
Geweldig….daar geniet ik van mee. Anders zien dan anderen en ja, ik heb ergens ook nog een doka uit het stenen tijdperk, heerlijk primitief anders zien
het stenen tijdperk! Joke! leuke reactie, dankjewel
Fijn zo’n meedenkende zus. Wel’n durfal die broer van jou .hoop dat de betalingen nu wel wat sneller komen 🙂
daar hoopt mijn broer ook nog steeds op Dimph…!
Geweldig dit verhaal.
Daar is het hertje weer…
Zigzaggend springt ze door de Taalstraat.
Hier en daar plukt ze een takje, een blaadje, een grasje.
En ik geniet.
***FUN***
🙂
Zo leuk dat jij een hertje in mijn schrijven ziet, Annet – het eerste dier dat ik in de vrije natuur ontmoette, was…. een hert, een hele grote.
wij liepen elke dag, of toch in elk geval zondags door het bos en toen moest ik een keer een hoop. in het bos is geen toilet, dus moest ik dieper het bos in, tussen de varens. plots dreunde de bodem: een enorm hert met groot gewei kwam regelrecht op me af gegaloppeerd – ik zag hem aanstormen van ver, maar kon geen kant op, geankerd als ik was aan de grond door mijn uitwerpsel – op het allerlaatst werd het hert me gewaar en maakte een haakse hoeksprong naar rechts (voor hem links )
mijn vader zei later dat het jammer was dat ik aan het poepen was toen er een hert uit het bos opdook, hij had hem op twintig meter gezien, zo dichtbij – ik op een meter… dag Annet!!!
Was het allemaal maar zo eenvoudig ! Leuk verhaal Anne
daar weet jij het fijne van, Hans!
dank voor het lezen en waarderen.
‘Mien de Borstel’ en ‘Mekko de Spekko’…ik heb weer kunnen genieten van je heerlijke verhaal, Anne…ik ben er weer, tenminste het internet is er weer en mijn laptop is eindelijk gemaakt….nu ik nog…lieve groet!
goedemorgen Ellie!
fijn dat het een en ander er weer is, ik hoop dat jij snel volgt…. dankjewel dat je zo snel je kon naar mijn blog bent gegaan – liefs!