Auteur & kunstenaar

Helden – Kolman (3)

mijn vader met zijn klas dorpsschool Westkapelle jaren '50

Mijn vaders helden, Lenin, Marx en Engels, waren dood en of dat niet genoeg was, moest hij ze ook nog doodzwijgen. Hun gedachtegoed leefde des te koppiger in hem voort, als zaadjes op de hoogste toppen, wachtend op het moment dat ze mogen ontkiemen, en dan staat alles ook in één klap in volle bloei.

In Westkapelle, zijn verbanningsoord, besefte hij hoe hij telkens weer gedwarsboomd werd en zich moest schikken in zijn lot.
Als kleine jongen had hij de vrijheid gevoeld, een vrijheid die niet gekleed was in het rood, maar in het groen. Uren dwaalde hij door de bossen. Wat begon met een toevallige ontmoeting met konijntjes in een cirkel, roffelend met hun achterpoten om het gevaar van zijn komst kenbaar te maken, mondde uit in passie voor de natuur met wonderbaarlijke ontmoetingen met uilen, spechten, torenvalken en zelfs een adelaar, een zeearend.

In het voetspoor van Thijsse was hij naar Texel gegaan om de natuur waar te nemen en onderwijl de kost te verdienen als onderwijzer in Den Hoorn. Hij had er een teleurstellende liefde met Marina, was er ontslagen en had in zijn verdriet een uitweg gezocht. Op zijn 22ste had hij willen emigreren naar Verweggistan, barstensvol natuur, Canada. Dat was niet doorgegaan door naweeën van de oorlog, altijd weer de oorlog.

afwijzing door de gezant van Canada
afwijzing door de gezant van Canada

Zonder inkomsten had hij niet op Texel kunnen blijven en was met hangende pootjes teruggegaan naar zijn ouders in Arnhem. Daar was hij op het idee gekomen een nieuwe emigratiepoging te wagen, naar Joegoslavië. Ging ook niet door.

Jan Joegoslavie-17

Tegen de stroom in was hij blijven solliciteren. Bijna was hij aangenomen op Artis om de aquaria in te richten en te onderhouden, een droombaan. Kozen ze op het laatste nippertje voor zijn vriend die geen idee van ecologische systemen had maar wel een hele grote charismatische mond.

Hij kwam terecht in de volgende uithoek van Nederland, in Nieuw Amsterdam. Hij was er aangenomen als onderwijzer en vond er een goed kosthuis. Daar ergens hoorde hij van Kolman in Groningen. Kolman was geen kamergeleerde zoals zijn eigen vader, Kolman ging de boer op, letterlijk! Deze man liet zich niet ringeloren door de overheid, hield zich niet gedeisd, maar ging er tegenin! Kolman hield lezingen voor volle zalen, maakte plannen met Fré Meis, mobiliseerde de arbeiders en leidde de stakingen die de Groningers berucht maakten. Kolman hoefde maar op zijn motorfiets langs de enorme boerderijen te rijden, zijn arm te heffen en alle landarbeiders legden het werk neer tot de eisen ingewilligd waren. Kolman werd zijn nieuwe held.

Hij was op de fiets van Nieuw Amsterdam naar het noorden gegaan naar een weekend van de jeugdbeweging. Daar zag hij een meisje met dansende krullen en een gitaar, die met haar verhalen en humor iedereen aan het lachen kreeg. Hij was op slag verliefd. Toen ze na een regenbui met zijn allen het bos ingingen, zocht hij haar aandacht. Hij ging aan een tak hangen pal boven haar, de druppels vielen als een gordijn over haar heen, het begin van hun liefde. Aaltje heette ze.

En hier zat hij, in Westkapelle, de andere kant van het land, maar wel in een eigen huisje, met werk als onderwijzer en met zijn Aaltje, de dochter van Kolman. Samen konden ze alles aan…

wordt vervolgd 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

10 reacties

  1. Wat geweldig dat je de geschiedenis van je ouders zo goed kent, wat fascinerend dat je die documenten nog hebt maar bovenal wat heerlijk dat je er zo’n meesterlijk verhaal van weet te maken.

  2. Mooi Anne, dit derde verhaal over je ouders, prachtig. Heb het tweede deel gemist. Maar dat vind ik vast nog wel tussen de andere blogs! Dag lieve Anne, Marcelle

  3. Prachtig verhaal over je vader en het begin van de ontluikende liefde tussen hem en je moeder en wat een rijkdom dat jij deze verhalen kent…voor mij blijft het bij een verlangen naar…heel mooi geschreven, Anne!

  4. Sociale geschiedenis is biografisch het mooist.
    Alsof de wereld bij gratie van gelopen levens bestaat.
    Westkapelle heeft daar nog alle trekken van.
    Fraai verteld, Anne!

  5. Wat fijn dat die twee elkaar gevonden hebben Anne. En je moeder had inderdaad prachtige krullen, een mooie vrouw!

  6. Ik blijf het zeggen, jij bent een pracht van een mens en een kunstenares, de nostalgie en de melancholie hangt als een blauw rookgordijn in mijn kamer…kijk al uit naar het vervolg…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *