Hoe signeer ik een boek?

Signeren in een boekwinkel heeft iets van zitten achter het raam en wachten op potentiëlen, alleen zit je als auteur achter stapels boeken waarvan je hoopt dat er een paar over de toonbank gaan. Niet eens voor jezelf, maar voor de boekhandelaar die jou ruimte geeft en voor je uitgever die energie in je steekt en voor je man die meegaat en voor je broer die foto’s wil maken en voor je fans die massaal niet kunnen vanwege tijdgebrek, afstand, rolstoelen en ander ongemak, maar je van harte uit alle uithoeken berichtjes sturen met: genieten Anne!
Genieten dus…

Het is bijna 2 uur rijden van Hoorn naar Oosterbeek en dan is het altijd afwachten waar de boekhandelaar jou de komende twee uur stalt.
Meijer en Siegers is de eerste boekhandel die rekening houdt met de positie van de schrijver. Er staat een hoog tafeltje met een hoge stoel klaar. Ditmaal zit ik op ooghoogte van de groetenden en hoef ik niet de hele tijd naar hen op te kijken met een stijve nek als gevolg.

Ik zit nauwelijks of de eerste belangstellende komt aangesneld, een stralende vrouw die niet van spannende boeken houdt maar wel van schrijvers. Als ze ontdekt dat ik ook een boek heb geschreven over een vrouw met filosofische inslag, is ze verkocht en Sophie ook.
Dat geeft de schrijver moed.

Even later komt een ouder echtpaar binnen. Hij met rollator, zij beurtelings ervoor en erachter. Gewend als ik nog altijd ben aan mijn moeder met hulpstukken sta ik op en schuif spullen aan de kant om doorgang te verlenen. Een moment denken ze dat ik van de ambulancedienst ben. Als duidelijk wordt dat ik een schrijver in levende lijve ben, beginnen zij net zo te stralen als de vrouw daarvoor. Zij zijn verstokte lezers, hun boekenkasten reiken tot het plafond, ze kunnen geen boekhandel voorbij of ze gaan erin, ze kunnen geen schrijver passeren of ze kopen diens boek. Ik begin zo langzaamaan ook te stralen.

Er is amper een kwartier voorbij of daar komt mijn broer binnen om zijn genietende zusje te vereeuwigen.

De volgende die binnenloopt, koopt alles van Oosterbeekse schrijvers; die moeten gesteund worden. Dat ik uit Hoorn kom maakt niet uit, in de krant heeft gestaan dat mijn voorouders in Oosterbeek woonden en dat is genoeg.

Tot mijn verrassing komt even later een dame-met-notitieblok op me af, een journaliste van Hoog en Laag, een wakkere krant die doorheeft dat er een schrijver in Oosterbeek aan het inburgeren is. Ze stelt inspirerende vragen waar ik uren op door had kunnen gaan als zij niet zo to the point was.

De rij voor het tafeltje groeit: tijd om te signeren.

Van collega schrijvers krijg ik vaak de vraag welke zin ik erbij schrijf. Dat is niet standaard, dat ligt aan het moment, de plek en vooral aan de persoon die voor me staat. Ik laat wel altijd de naam spellen, want Ian is anders dan Jan en Katelijn is geen Cathelijn. In de naam schuilt de persoon. Het wonder van een Groet en Ontmoet is, dat binnen het bestek van een paar minuten een gesprek ontstaat, dat iets gezamenlijks genereert en dat schrijf ik op.

Dit exemplaar is bijvoorbeeld voor een journalist/auteur die zelf een waargebeurd boek heeft geschreven over een moord zonder lijk. Wat schrijf je in zo’n geval voor opdracht?
Heel eenvoudig: ‘het is niet wat het lijk-t’

Hier Groet en Ontmoet ik Thijmen en zijn oma. Thijmen heeft een ABC voor haar gemaakt en dat spreekt boekdelen. Ik eindig de opdracht met ‘…Thijmen de ABC man’.
Zoiets kun je niet plannen en niet verzinnen, zoiets gebeurt of het gebeurt niet. In Oosterbeek gebeurt het… en er gebeurt meer…