Auteur & kunstenaar

Schrijfretraite in Duitsland – sluipen (6)

Verhalen sluipen rond als geesten in de nacht. Het is de kunst je zintuigen te openen, te zien en te voelen, te ruiken, aan te raken, te pakken te krijgen… Ik lig in mijn bed in een huisje in het Fichtelgebergte. Het is nacht. Het is pikkedonker. Het is muisstil. Ik slaap niet en wakker ben ik ook niet. Ik voel mijn verhaal als een wolk om me heen, vlakbij en toch ongrijpbaar. Ik droom tot de rand en dan…

hoor ik iets… iets
onbestemd, ongekend, aanwezig
niet in de kamer, maar wel dichtbij
zacht als een voetstap door de sneeuw
buiten is het
daar sluipt iets…

Zonder licht aan te doen loop ik naar het raam en open het gordijn.
Buiten is het donker, pikkedonker.
Er is niets te zien. Maar ik bespeur iets, voel dat er iets is.
Ik wacht tot mijn ogen gewend zijn aan het donker. Ze wennen niet.
Ik krijg het lumineuze idee een foto te maken. Wie weet registreert mijn camera wat ik bespeur.

Het scherm van mijn camera laat hetzelfde zien, wat mijn oog ziet: ondoordringbare duisternis.
En toch was er iets.
Ik zet de foto’s over op mijn laptop. Zwart.
Ik probeer ze te bewerken met het I-photo programma.
Zwart is zwart en blijft zwart.

De volgende nacht bespeur ik het weer.
Nu sluip ik naar buiten met mijn camera. Misschien is er meer te zien als er geen raam tussen zit.
De schermen zijn zwart en blijven zwart.

Ik vertel het mijn broer die fotograaf is.
‘Stuur maar op,’ zegt hij. ‘Laat mij maar zien.’
Een paar uur later krijg ik ze terug en zie!

vosje op het gras
vosje op het gras
vosje bij de trap
vosje bij de trap
vosje in het struikgewas
vosje in het struikgewas
vosje kijkt om
vosje kijkt om

Het allerleukste vind ik dat het vosje mij ook bespeurde en niet wegrende, dat hij omkeek naar mij.
Datzelfde gevoel heb ik met Iris…

wordt vervolgd…

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

16 reacties

  1. Fascinerend zeg. Zodat ik op mijn laatste avond aan de zee toch maar even je belevenissen tot me heb genomen. Het blijft heerlijk leesvoer. Ook aan zee. 🙂

    1. ik ook Ellie, want het geluid dat ik hoorde was een soort gerochel van een oude man…
      inmiddels heb ik van de buren gehoord dat dit de moedervos is, die zichzelf nooit laat zien en haar onschuldige kinderen begeleidt op hun ontdekkingstocht en scherp in de gaten houdt – met dat rochelen roept ze haar kinderen bij zich!

  2. Anne was even vervelend afwezig, maar volg je weer. Wat ‘n prachtig verhaal over het vosje en bijzonder dat jouw broer van pikzwart ‘n levend beeld kan maken.
    Tot nog toe ‘n bijzonder verblijf in het gebergte.
    xxx

    1. Wat goed dat je hem hebt uitvergroot,die bij de trap? het duurde even voor ik hem daar ontwaarde… en ik kreeg er hetzelfde gevoel bij als jij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *