Auteur & kunstenaar

Schrijfretraite in Duitsland – Einde (15)

De straaljager mag neergestort zijn bovenop ons huisje of niet ver er vandaan, wij kunnen er toch niets aan veranderen en vallen als blokken in slaap in de weelde van bed en beddengoed van de burgemeester van Bad Brückenau. Wel zijn wij vroeg wakker door vogelgekwinkeleer. We zetten meteen de tv aan om erachter te komen waar die F 16 terecht is gekomen. We moeten weten welke kant we vandaag op moeten: terug naar onze berg of de andere kant op naar onze poezen. Om acht uur worden de eerste beelden vrijgegeven, niet van bos en  brand, dat is militair geheim, maar van een F 16 en een rookpluim die boven de berg uitkomt.
Bij de aanblik van de straaljager besef ik wat een enorm gevaarte er is neergestort. Geen ontkomen aan als je in de buurt bent. Kees focust op de omgeving van de rookpluim.

rookpluim

‘Ooooh, maar dat is helemaal niet bij ons maar wat zuidwestelijker, je-weet-wel, bij dat stille weggetje waar wij dat timmerfabriekje tegenkwamen. Jij liep gelijk enthousiast naar die vent die in geen honderd jaar een vrouw in korte broek had gezien en je bleef maar jubelen over zijn handwerk en toen vertelde hij in plat Fränkisch dat hij van pure armoede pallets maakte omdat dat het enige is waar nog droog brood in zit en toen wou jij tien pallets kopen om een tuinbank van te maken en dat heb ik gelukkig weten te voorkomen.’
Kees weet (inmiddels) hoe hij mijn gedachten naar de juiste locatie moet navigeren; derde links, vierde rechts werkt niet.
‘En nou dit ook nog.’
‘Het is niet op zijn huis!’
‘Maar wel op zijn bos.’

Kortom, na douche en ontbijt nemen wij afscheid van de burgemeester en vervolgen de B weggetjes naar het westen. We plakken er nog een ovenachting aan vast in een volgend plaatsje met Bad, ben de naam vergeten door alle consternatie, eten ditmaal een ‘richtige Deutsche Schnitzel mit Pommes und Gurken und Salat’ op een zwoel boerenterrasje met afgerichte wespen die regelrecht de bierflesjes invliegen die rondom opgesteld staan.
We slapen weer als blokken en gaan de volgende ochtend wederom de B weggetjes op. Nou, dat kun je net zo goed laten als je in de buurt van het Ruhrgebied bent. Wij vluchten zo gauw mogelijk de Autobahn op en komen eind van de middag thuis.

Onze kattenfluisteraar heeft als gebruikelijk haar sporen inclusief zichzelf gewist, alleen haar bagage staat nog in mijn atelier. Dat brengen we morgen. Dat doen wij altijd zo, want het blijkt voor haar en voor ons veel rustiger om elkaar niet gelijk tegen het lijf te lopen met alle verhalen van hier en van daar. Daarbij is Lukkie al 13 jaar smoorverliefd op mij en heeft geen enkel dankwoord voor wie dan ook als hij mij ruikt/ziet/voelt/hoort na zo lang onthouding. Niet echt leuk als je een maand voor hem gezorgd hebt of het je kind is. De komende 72 uur zal hij geen stap wijken van mijn zijde, voeten, hoofd, schoot en als ik toch echt even naar de wc moet, wacht hij de volle tijd klaaglijk miauwend achter de wc-deur tot ik weer in beeld ben. Zora daarentegen is mij (tegenwoordig) compleet vergeten, tot ik na drie etmalen haar lange termijn geheugen bereik en dat komt precies goed uit, Lukkie is uit gezoend, nu wordt zij mijn volger.

We komen dus thuis, Zora slapend op de bank in de kattenfluisterstudio waar ze al die tijd geslapen heeft en Lukkie komt aangerend vanuit de boomgaard, miauwt alles wat hij te melden heeft en overlaadt me met kopstoten en kattentongen. Uitpakken, installeren, filmpje en dan begint het te regenen! Wat een heerlijk geluid! Kattenwasje bij de wastafel en dan lekker naar bed.

De volgende dag begint met douchen en een overstroming in de badkamer: het putje is verstopt en dat heb ik al jodelend en zepend met de ogen dicht niet door dus. Heel gewurmd en gepriek voor dat voor elkaar is. Uren.
Vervolgens wil Kees zich even terugtrekken in zijn mannenhok met computer: staat daar de hele vloer blank rondom alle gevoelige apparatuur en het gestuukte plafond hangt los door het gewicht van plenzen regenwater. Zucht.
Er is een dakpan van het dak gewaaid. Als alles weer in kannen en kruiken is, weten we dat we terug zijn.

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

8 reacties

  1. Droog staan op de ene plek en op de andere bijna verzuipen, wat een contrast! Wat is de natuur toch grillig en juist daarom ook (vaak) zo adembenemend.

    1. ha Jannie! idd, een wereld van contrast die des te scherper laat ervaren hoe broos het natuurlijk evenwicht is – en hoe klein je als mens bent. indrukwekkend prachtig om dat ongeschonden te mogen meemaken…

    1. Dag Joke!
      Iris slaapt, ik laat haar groeien in de hectiek van onze nederlandse bedoening en schrijf alles op in de rust van ons duitse bedoeninkje – nou, dan weet je het wel 😉

  2. Arme Kees met zijn natte hok en plafond. En een straaljager hoort nergens neer te knallen maar toch maar gelukkig niet op jullie huisje of dat van de buren.
    Herfsttijd, overgangsperiode. Iris slaapt en jullie maken je ook op voor de wintertijd.
    Handen uit de mouwen voor de zomerschade en daarna de opmaat voor de inkeer waar in, hoe vreemd dit ook klinkt het onderbewuste zal uitbotten en bloesemen tot nieuwe ontdekkingen.

  3. Anne jullie hebben alle kanten van het grillige weer nu wel beleefd. Wat ‘n geweldige story heb je in 15 afleveringen geschreven.
    Geen wonder dat Iris nog in diepe rust is, geeft haar maar de tijd die ze nodig heeft.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *