Auteur & kunstenaar

Herinnering – mijn moeder (1)

Oor
mijn moeder

Als november begint, hangen de herinneringen aan hen die gestorven zijn in de lucht. Her-innering, een mooi Nederlands woord. Wat gebeurd is, verinnerlijken, terughalen in de ring binnenin. Dat heb ik veel gedaan met mijn moeder. Ons innerlijk was bekleed met gedeelde herinneringen die net zo levend waren als het zandpad onder onze voeten.

Haar laatste jaren waren magische zinnen de sleutel naar haar herinnering naar een gedeeld moment, en juist die momenten was ze zo gelukkig. Dan viel de tegenwoordige tijd weg en waren we in de eeuwigheid die haar en mij verbond met haar kracht en humor.
Ineens waren we in dat tijdloze, het eerste jaar dat ze bij ons woonde, het jaar dat haar afscheid al in zich droeg.

‘Weet je nog, Aal, dat we de slappe lach hadden in de Middellandse Zee?’
Ze kijkt me wazig aan. Wat is een zee met middelland?|
Ik zeg haar magische zin van toen.
‘Te land, ter zee en in de lucht.’
Ze glimlacht van oor tot oor. De stekker zit in het stopcontact.
‘Dat kreeg ik zomaar over me.’

In de flits van een seconde zijn we samen terug in de Middellandse Zee, ergens in de jaren ’60. Er zijn nog geen witte flats, er zijn amper toeristen, wat Franse jongens die flaneren op het hete strand om buitenlandse meisjes te imponeren en aan de haak te slaan. Kleine zwembroekjes, donkerbruin, zonnebril.
Wij moeten nog bruin worden, maar we zijn niet zo wit als de bouwvakkers. Ze komen met bruine kuiten, bruine koppen en bruine onderarmen, de rest is spierwit als een T-shirt. Door de zond verandert dat al snel in een knalrood T-shirt en de volgende dag hangen de vellen erbij.
Dat herinnert mijn moeder zich allemaal niet.

Ze ziet ons in de branding, zichzelf en haar twee kinderen, Anneke en Marco. Haar man is elders, misschien op het strand met een boek, of bij de tent, of lopen met de hond, of met zijn fototoestel op jacht naar de grote weerschijnvlinder. Hij mag weg zijn, zij staat in de branding met haar kinderen.
De knalblauwe zee komt in vloedgolven op ons af, we golven mee omhoog, zeker een meter de lucht in en dan omlaag, een spectaculair gevoel in een tijd dat er weinig spektakel is. Het gaat lekker. We hebben schik. Voelen ons saamhorig. Wij samen in de grote zee, een heel eind van het strand, de huizen ver weg, de mensen zijn stipjes, een Turk met vloerkleedjes; ‘hartstikke mooi en niet duur’, zeemeeuwen zijn er waarschijnlijk ook, maar de echte herinnering is het meegolven op de golven van de zee, dat deinen op die onmetelijke  blauwe vlakte, onder een eindeloze blauwe hemel met daaronder wij drietjes: Aal en haar twee kinderen.
Dit moment is in onze herinnering gebeiteld door haar opmerking die ons bijblijft tot vlak voor haar levenseinde ‘te land, ter zee en in de lucht’.

Wat er ook ooit gebeuren zou, wij hoorden bij elkaar, overal, altijd, ‘te land, ter zee en in de lucht’.

We kwamen niet meer bij van het lachen en bleven het herhalen, deze magische zin, die we eenmaal uitgesproken niet meer tot een goed einde konden brengen, want telkens als we er bijna waren, schoten we in een onbedaarlijke lach die versmolt met het gebulder van de golven.

Dat moment herinnerde ze zich. Ze glimlachte van oor tot oor.
‘We hebben het leuk gehad, hè An.’
Dat zei ze, die laatste keer dat we het ons samen herinnerden.
Daarvan kreeg ik tranen in mijn ogen.
Toen en nu weer.

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

16 reacties

  1. Grappig hoe die vrouw , je moeder, tot leven komt bij iemand die ze nooit ontmoet heeft. Het plaatje vult zich iedere keer aan met nieuwe puzzelstukken. Mooi

  2. Zelfs ik krijg er tranen van in mijn ogen. Heel mooi, deze herinnering. Dat is een plaatje met een gouden randje. Maar ook het woord ‘herinnering’ is mooi. Daar heb ik eerder nooit op gelet. Dank je. Warm groet.

  3. Wat heerlijk om na lange tijd weer een kort verhaal van jou te lezen voor het slapen gaan . Een verhaal van Anne en van Aal. Wat fijn dat jij het deelt met me Anne. Mooi, lieflijk, vol warmte.

    1. Dat je een week zonder mijn verhaaltjes ervaart als lange tijd, zegt bijna alles wat niet te zeggen is en past bij de week waarin ik worstel en dans met donker en licht, het leven en het afscheid. Ineens dreven woorden weer boven; fijn dat jij zo innig meeleeft en meeleest. Dankjewel Marcelle.

  4. Hoe meer ik over je moeder lees, hoe beter ik begrijp dat jullie band onverbrekelijk was en tot na de dood verbonden blijft . Mooie tekst het doet mij iets.

  5. Je woorden strelen, lieve Anne. Dank voor je reactie.
    Hoop dat je ooit je blogs bundelt, nu eens ontroerend, dan weer speels en vol humor. Maar altijd je woorden gepenseeld.
    Marcelle

  6. Zoveel gezegd al, ik kan alleen maar instemmend knikken en glimlachen, ik hoef er niets aan toe te voegen. Beeldend geschreven, dat wel!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *