Auteur & kunstenaar

Schrijfretraite in Duitsland – Vraag (8)

mist boven het dal

Lamlendig van mist en hoest brengen wij de namiddag gezellig door in bed met koffie, koek en leesvoer, wat slaapverwekkend blijkt te zijn. We schrikken wakker van een mobieltje. Het is al donker. Op de tast zoekt Kees het lawaaiding op het nachtkastje. In de stilte die volgt, zak ik terug in de droomtijd.
‘Ik bel je over vijf minuten, ik moet Anne zoeken.’
Ik lig tegen hem aan, maar mijn bewustzijn is inderdaad ver te zoeken.

‘Dat was Herbert, of we om zes uur bij hen op de Brotmahlzeit komen.’
‘Hoe laat is het?’
‘Half zes.’
Ter voorbereiding van het noodlot schuif ik omhoog tegen het onmetelijke Duitse donskussen. Kees doet ter voorbereiding zijn bedlampje aan.
Ik verzucht dat ik geen zin heb.
‘Dat heb jij nooit als je net wakker bent.’
‘Jij wel dan?’
‘Hm, niet echt.’
We vallen stil.

Lig je lekker te soezen, een verrukkelijke ovenschotel voorbereid in de koelkast, het vuur al knappend in de houtkachel, moet je donker en kou trotseren, de valse hond passeren en vervolgens een steil stuk omhoog sjouwen voor een plak brood, want op de berg heerst het antieke regime nog van warm eten tussen de middag.

Kees heeft de kachel aan - zijn vuile broek als tweede huid
Kees heeft de kachel aan – zijn vuile broek als tweede huid

‘Stom dat ik heb opgenomen. Voor hetzelfde waren we niet thuis geweest.’
‘Jij hebt je mobiel altijd op zak.’
‘In de bioscoop heb ik hem altijd uit.’
‘Raar dat ze ons een halfuur voor de maaltijd bellen. Misschien hadden ze andere eters en hebben die afgezegd. Of ze hebben teveel van die smerige zure worst en vinden het zonde dat weg te gooien…’
‘Je kan alles er wel bijhalen, maar wat doen we?’
Kees is een man van beslissingen behalve als hij het niet weet.
‘Het is sneu als we nee zeggen.’
‘Dan vragen ze ons nooit meer.’
Kees is snel in het zien van gevolgen.
‘Laten we maar gaan. Ik ben nu toch wakker.’
‘Dat is wel het makkelijkste. Dan bel ik ze op. Okee?’
‘Ik heb alleen niks om aan te trekken, al mijn kleren stinken naar de rook.’
‘Hun hele huis stinkt naar rook.’
‘Ik heb mijn haar de hele week nog niet gewassen.’
‘Dat zien ze heus in het kaarslicht.’
‘Dan gaan we. Bel maar op.’

de nacht boven Warmensteinach
nacht boven Warmensteinach

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

12 reacties

  1. Anne, wat erg om zo uit bed te moeten gaan terwijl je zo graag samen thuis wil blijven. Ik begrijp het zo goed ? Soms voor jezelf kiezen, soms toegeven..altijd een lastige kwestie.
    Op je eerste blog over het Art-journal ook nog gereageerd….man man man wat word ik daar vrolijk en blij van, zelfs opgewonden om ook aan de slag te gaan!

    1. zonder zulke telefoontjes verzak ik toch ook maar in lome luiheid… maar dat knopje omzetten is best wel eens heeeeeeeeel lastig!
      en het Art journal is zeker ook iets voor jou!
      maar het is best eng om te beginnen….. weer zo’n knopje dat je moet omzetten, want zo’n basisboek is op zich toch ook al mooi genoeg – dus ik heb nu ook al een tuinboek voor 1 euro voor dezelfde bedoeling…. 😉 succes Ellie met jouw Art X

  2. De ander gaat “altijd “voor . Gewoon nee zeggen is zo moeilijk, ik herken mezelf in jouw verhaal Anne.
    Wat ‘n simpel rinkelend telefoontje jou weer een boeiend verhaal ontlokt, zo knap. Ik las het met plezier en voelde met jullie mee

  3. dat is wel eens het lastige van fantasie, Dimph… dat heb jij vast ook! ik schiet pardoes in het verhaal van ‘de ander’ en zie die gedekte tafel al staan en de twee lege stoelen… en als ik mezelf dan maar uit mijn moeras trek, wordt het eigenlijk altijd heel anders dan ik dacht en heb ik weer dágen energie of inspiratie… of ik denk ‘dat nooit meer! – wanneer leer ik het nou eens een keer!!!’
    heel fijn dat je je in mijn verhalen herkent en het graag leest – mijn moeder noemde zoiets ‘een dikke plus’ X

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *