Auteur & kunstenaar

De lach van mijn vader

step met vierkante wielen

Mijn vader was een stille man met uitschieters naar twee kanten. Niemand kon zo woest zijn als hij, getergd, boos, verontwaardigd, in zijn wiek geschoten. Niet dat hij ging slaan, vloeken of schelden. Hij uitte zich niet of nauwelijks. Precies omgekeerd aan zijn andere uitschieter, zijn onbedaarlijk plezier. Niemand kon zo lachen als hij, zo ongeremd, bulderend tot de tranen hem over de wangen liepen.

Jan Vellinga, jaren '50 onderwijzer in Westkapelle
Jan Vellinga, jaren ’50
onderwijzer in Westkapelle
mijn vader schets Ali Kolman (mijn moeder)
mijn vader lezend
schets Ali Kolman
(mijn moeder)

Ik was gevoelig voor papa’s stemmingen en herinner me de eerste keer. Dat komt door mijn broer die me net laat weten dat hij de hele middag gefietst heeft. Onder het koken vraag ik me af waar hij die liefde vandaan heeft. Plotseling herinner ik me mijn eerste eigen fietstocht.

Westkapelle Koudorpstraat waar ik voor het eerst op de fiets zat
Westkapelle
Koudorpstraat waar ik voor het eerst op de fiets zat

Ik zit voorop bij papa op de fiets in Westkapelle. Ik ben bijna drie en (nog) zijn enige kind en hij is nog aan het wennen om papa te zijn. Wat doet een papa met een klein meisje? Fietsen!
De straat is opgebroken. Ik heb de werkmannen al dagen bezig gezien met stenen weghalen en stenen plaatsen. Ik heb gezien hoe ze stenen kapot slaan en soms hun handen. Wat ze dan zeggen is geweldig, een toverwoord waar de kracht vanaf spat.

Ik ben vol van het nieuwe woord, ik ben vol van papa, ik ben vol van de fiets en de straat die opgebroken en zanderig voor ons ligt en naar ons toekomt en verdwijnt onder het wiel van de fiets van papa. Een steen, een gat, we bonken keihard omlaag en omhoog.
‘Gottedomme!’ zeg ik op het juiste moment.
Achter mij barst mijn vader los in een geluid dat luider buldert dan de zee en mij vervult met warmte, zo verrukkelijk, dat ik het voor altijd bewaard heb.

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

27 reacties

  1. ik weet niet of alles uiten mag want ik uit me ook gesloten ingewikkeld, ben opgesloten in vrijpartijen van intimiteiten, en wil in mijn liefdevolle hart ergens niemand kwetsen

    1. TL, dankjewel voor dit mooie gedicht!
      Dat zie je nog wat beter als je het (op jouw manier) onder elkaar zet, hier mijn poging:
      ik weet niet
      of ik alles uiten mag
      ik uit me
      ook gesloten
      ingewikkeld
      ben opgesloten
      in vrijpartijen
      van intimiteiten
      wil
      in mijn liefdevolle hart
      ergens
      niemand kwetsen

  2. Prachtig Anne! Goed getimed en de lach van je vader (waar je misschien van schrok?) Je ontdekte het begin van humor!

    1. misschien schrok ik idd ook wel, Miep, maar dat heeft geen sporen nagelaten – zo fijn was het gevoel dat me overspoelde – wat die humor betreft kon je zeker wel eens volkomen gelijk hebben! het ging er bij ons thuis soms behoorlijk fel aan toe, mijn vader en zijn vader waren politiek zeer fel en net ietsje anders ingesteld (Rusland t.o. China) – in de korte pauzes die in het debat ontstonden, alle neusvleugels knalrood en wijd – plaatste ik al heel jong een enkel woord of zin, meer tijd was er niet – en dit bracht bijna altijd bulderend gelach teweeg ‘wat is die kleine toch ad rem’ zeiden ze dan – ik heb dit nooit met elkaar in verband gebracht, dankjewel!!!

  3. Haha….ik zie het voor me en lig , net als je vader, helemaal dubbel.
    Ik hoop dat dit of ‘n ander woord je nog steeds helpt als er iets even anders gaat dan jij wil.
    Wat mij dan vaak ontglipt is ‘ sodemieter ‘ zucht…en lucht.
    Ik genoot kleine Zeeuw… <3

  4. Oh Anne wat een heerlijk verhaal weer over jouw vader. Al jouw verhalen zijn prachtig. Ik heb dit verhaal net voorgelezen aan mijn familie die hier was. Ze vinden het ook prachtig.

    1. dat is het, Peter, en super leuk dat jij er ook zo om lachen kunt; je portretje bekijkend heb je best wel iets van mijn vader, zie ik nu pas…

  5. dit roept zoveel op …achterop de fiets van Pa met de voetjes in de fietstassen achterop van Velp naar Elden waar zijn ouders woonden…groenten halen en vlees enzomeer…zijn ouders waren boeren en mijn ouders hadden het niet zo breed toen ik een jaar of vijf was… 😉 …ook mijn Pa was geen prater…Ma deed voor hem het woord…;)genoten weer van je woorden …

    1. wat enig Willem, achterop de fiets, ja, dat was toen – en ook de relatieve armoede, het rooien met elkaar en met wat je had. ik zie ineens de houten fietsen die jij maakt in nieuw licht, bijzonder!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *