Auteur & kunstenaar

Laatste reis

Dromen - kleurpotlood Anne Vellinga

Met de Grote Schoonmaak kom je in stofnesten waar spinnen schuilen, muizen huilen en verhalen die ik ergens kwijt moest toen ik nog geen blog had. Ik sla zo’n schrift open en ben terug in de tijd dat onze moeders nog leefden, zo’n tien jaar geleden…

Vanochtend waren Kees en ik in het hospice bij zijn moeder. Ze zag wit en zei : ‘Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben vandaag ontzettend vermoeid.’
Dankzij de tamtam van de familie wisten wij waar het van was en toen wist zij het ook weer: dat ellendige ziekenhuis waar ze eindeloos op de gang had moeten wachten. Een grof schandaal voor iemand aan een zijden draad. Als ze had kunnen rusten in haar eigen bed was het wel weer gegaan, maar het hospice is net een duiventil, aldus vermoeide moeder. Inderdaad vloog de ene duif na de ander in en uit tijdens het eerste kwartier van ons bezoek:
* De gastvrouw met koffie, 2x
* Een vrijwilligster met onbegrijpelijke regelingen, 2x
* De verpleegster: 1x
* Twee electra-inspecteurs voor de weigerende tv, 1x, maar wel met twee man

De ene had een mitella. Hij wist alles over weigeren en steigeren. De ander repareerde de tv, dus kon hij breeduit vertellen waar die mitella voor was. Niet voor een gebroken arm; hij had koetsiershanden.

op reis... Anne Vellinga - collage
op reis…
Anne Vellinga – collage

Deze interessante handen beurden moeder mijlen op. Ze zag haar vader, haar grootvader en verder terug, tijden waarin paarden gemend werden voor strontkarren en koetsen, waarbij de familie in adelstand verheven werd, want ergens zat iets van blauw bloed. Eenmaal in herinnering begon dit blauwe bloed te bruisen, moeder was niet meer te houden!
‘En nou wil ik lopen.’
Ze zwaaide haar benen buiten boord als een amazone zonder kunstheupen en kunstknieën.
‘O jee, ik heb geen broek aan.’

De verpleegster was er meteen en in een ommezwaai was moeder tip top in de kleren. De wandeling kon beginnen aan de arm van Kees. We liepen door gangen met verse bloemen, schilderijen en beelden, vrijwilligers met koffie en verpleegsters met glimlach. Mijn zorgen over oud en eenzaam heengaan vervlogen met de stap.
‘Zo is het wel genoeg.’

We waren nauwelijks terug in haar kamer of een schoondochter kwam langs met zere keel en een tas gewassen en gestreken goed. Ze nam een nieuwe zak ‘vuil’ mee, want niets weerhoudt haar zingend de was doen. Ze was net weg toen moeder overeind schoot uit de kussens.
‘Nou heb ik een vuile zakdoek in de hand en Marja is net weg met de vuile was.’
In de kast was nog een keurig gestreken stapel voor minstens een week zware griep.
‘O.’

Het wachten was nu op dokter Nieuwland met de uitslag van het ziekenhuis. De deur ging open en daar was de inmiddels vertrouwde verpleegster. Nieuwland had afgebeld omdat hij de uitslag nog niet had. Vrijdag zou dokter Schagen ermee komen. Onze huisarts, dus dat zat goed.

Al met al was er nu een halfuur om en het bloed stroomde nog steeds waar het niet gaan kon.
‘Nu wil ik nieuwtjes horen.’
Wij speelden Achter het Nieuws waarbij we beurtelings uit de streekkrant voorlazen, waarbij moeder alles van commentaar voorzag, geografisch, historisch en sociaal, waardoor wij alles te weten kwamen over bedrijven, boeren en burgers. De deur ging open voor de gastvrouw die de bestelling voor de lunch kwam opnemen.
‘Brood zonder korstjes in kleine stukjes gesneden, de ene helft kaas, de andere ham en een kopje soep, niet van dat dikke maar lekker dun.’
Het fijne van het hospice is dat je op je laatste schreden alles mag wensen en er wordt voor gezorgd. Alleen was de ham op.
‘Nou moeten jullie weg. Ik ga eten en slapen. Nou dag hoor!’
Einde bezoek. Ons laatste.

Hospice Dignitas Hoorn
Hospice Dignitas Hoorn

http://www.hospicehoorn.nl

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

24 reacties

    1. Dag Peter, dat was voor mij ook toen ik er dit blog over schreef, terwijl het tien jaar geleden is, of negen…. de tijd vliegt…

    1. herinneringen afstoffen… ja, dat is het! en dan glanzen ze op als pareltjes in een opengeklapte oester, alsof je het dan pas ervaart, die parel van het moment…

  1. memory lane. Mooi beschreven. Ontroerend einde. Ik kom ook van alles tegen. Brieven van mijn moeder, ontroerende wensjes van mijn kinderen toen ze nog maar net konden schrijven. Het is goed om af en toe terug te gaan. Zo worden dierbare mensen nooit vergeten.

    1. memory lane… ja – die laan wordt almaar langer en dierbaarder… en dat ‘af en toe’ heb je er goed bij gezet, want we zijn ook volop in het NU he Lieve!

    1. ja, kort daarna – en dit is een van die momenten dat ik echt blij ben dat ik zo van schrijven houd 🙂 lieve groet!

    1. je hebt vermoedelijk de intro gemist, Attila en dat geeft niets, je woorden raken me wel! Het is inmiddels tien jaar geleden en onlangs kwam ik mijn dagboek met flarden tegen en leefde alles op en kon ik het ineens zo schrijven als het er nu staat, liefs!

  2. Dat ze zo doodmoe was kwam direct bij me binnen! Dat zei mijn vader een half uur voor zijn dood. Maar ondanks dat, regelde ze de boel tot op het laatste moment met haar laatste opmerking. Niet iemand die zielig bij de pakken neerzit!

    1. Je hebt haar wezen goed aangevoeld Anneke Tanneke. Bijzonder ook dat jouw vader zo vlak voor zijn dood ook zei zo moe te zijn. Alsof een mens voelt dat zijn kaarsje bijna is opgebrand… Dank voor je mooie reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *