Auteur & kunstenaar

Inspiratie – freewheelen (1)

Inmiddels ben ik er achter dat karakters en relaties mij inspireren en dat is niet zo gek als je bedenkt dat ik me vanaf mijn (‘lagere’) schooltijd afvroeg waarom mijn ouders zo verschillend waren, wat ze in elkaar zagen en waarom ze zo met elkaar omgingen als ze deden. Daar zou ik een boek over kunnen schrijven, maar laat ik beginnen met een korte bezinning.
Hoe komt een kind van amper acht erop zich zulke vragen te stellen? Het zit in de aard van het beestje, maar die aard moet wel geprikkeld worden. In mijn geval waren het de kleurrijke ziekten waaraan ik zo’n beetje wekelijks werd  onderworpen: migraine (zwart met sterren), geelzucht (geel), angina (rood), gordelroos (rood), steenpuist (groen), diarree (alle kleuren). Om mij te vermaken haalde mijn moeder tijdens kwalen zonder migraine zoveel mogelijk boeken uit de bibliotheek. Ik las snel en had die boeken binnen een dag uit. Dan was het een week wachten voor ze nieuwe mocht lenen. Ze is wel eens ‘s middags teruggegaan met de hele stapel ‘deze had ze allemaal al gelezen’ – dan mocht ze nieuwe mee, maar dat kon ze niet elke week doen. Voor de rest van de tijd waren we aangewezen op haar creativiteit en de mijne. Zij zocht materiaal en gereedschap, geld was er niet voor, dus sloeg zij 4 spijkertjes in een leeg klosje en haalde bij de buren uitgehaalde wol die ik binnen het uur op gepunnikt had in een vreemd gekleurde sliert die een kilometer lang werd.
Dat klinkt bijna zielig nu ik het opschrijf, toen ervoer ik dat totaal niet zo.
Ik vond het heerlijk dat ik naar de wolken kon kijken en in mijn verbeelding of misschien wel echt, kon ik met hen communiceren. Ik concentreerde me intens op een wolk en liet hem dan veranderen van vorm en tempo door dit heel geconcentreerd te willen. Ik herinner me dat ik het mijn kleine broertje wilde leren in een van die zeldzame momenten dat hij bij mijn ‘besmettelijke bed’ kwam. Ik had geelzucht en was negen, hij zes.

‘Marco, ik heb ontdekt dat je wolken van vorm kunt veranderen.’
‘Dat doet de wind.’
Hij was toen al natuurkundig ingesteld. Ik overtuigde hem dat wij dat ook konden en dat wilde hij dan wel eens zien. Ik wees een makkelijk wolkje aan, een bijna transparant gevalletje achter een massieve wolk. Ik stelde voor het kleintje de grote te laten inhalen. Dit was zo gepiept.
‘Dat komt omdat een klein wolkje lichter is.’
Ik bedoel, zes jaar!
Ik moest met sterker bewijsvoering komen.
‘Dan laat ik hem nu achteruit gaan.’
Laat het nou lukken!
‘Hij ging niet achteruit, hij hing stil door die dikke wolk, die ving nu alle wind.’

Het kon niet anders of mijn broer werd een zeer goed surfer en dat was maar goed ook, want hij zette mij op zijn surfplank in de veronderstelling dat ik het net zo vanzelf zou kunnen als hij. Dat bleek ook zo te zijn, dat wil zeggen, ik stond er amper op of daar bolde het zeil en daar ging ik. De plas was diep, een zandgat ergens bij de Waal, de plas was omvangrijk, de plas was stil. Andere surfers waren er niet, alleen de wind, mijn broer en ik. Of nee, ik herinner me plots dat mijn ouders er ook waren en de ouders van mijn vader, allemaal achterover hangend tegen de dijk met een sigaretje, blik op (klein)kind! Daar stond ik in mijn broers strakke surfpak, wat me bijzonder flatteerde toen ik even omlaag keek, waarop de wind mij zonder pardon wijd weg waaide. Mijn broer heeft mij toen met die enorme stem die hij vanaf de wieg kon opzetten over de plas geleid: ‘rechtervoet naar links, overstappen en hand naar achteren….’ maar dan wat werkelijk moest. Eind van het liedje was dat ik moeiteloos over het wilde water zeilde en keurig landde aan de overkant tussen het riet. Mijn broer holde om de plas heen en nam de plank over, èn het noodzakelijke pak, waarop ik met de billen bloot terugliep en hij zigzaggend tegen de wind in over de volle breedte een onvergetelijk staaltje ware surfkunst ten toon spreidde.

Waar was ik gebleven.

O ja, bij mijn inspiratie. Je ziet hier hoe dat gaat, gewoon beginnen en zien waar het schip strandt, in dit geval de surfplank.

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

24 reacties

  1. Anne , zo blij dat je weer terug bent. Hebben jullie ‘t fijn gehad ?
    Wat ‘ n heerlijk en herkenbaar verhaal. Zelfs de kleurrijke ziektes die jij noemt, behalve de gordelroos, hebben we gemeen. De migraine nog steeds.
    Daar eindigt de overeenkomst. Mijn poging tot surfen eindigde onder het omgeslagen zeil waar ik uiteinde, lichtelijk blauw aangelopen, onder vandaan kwam.
    Met Iris alles goed ?
    xxxxx

    1. Ha Dimph!
      Wat bijzonder dat we zoveel overeenkomsten hebben!
      Misschien miste jij een broer als stuurman 🙂
      En Iris is goed gegroeid in de vakantie! Ruim 20.000 woorden ‘aangekomen’ ~ plus redactie van wat ik al had en heeeeeel veel veranderingen, ineens zag ik het 🙂 – dus blijblijblij!

  2. Herkenbaar. Vooral die wolken die allerlei vormen hebben en in je fantasie van alles waren. Kinderziektes een paar gehad , geen gordelroos of migraine. Helaas had m’n vrouw dat toen haar menopauze daarna niet meer. Dus ik kan aardig huishouden. D.w.z. ik leerde snel koken en onze kroos verzorgen enz. Surfen kan ik niet, wel op het water skiën
    .

    1. wat leuk dat jij ook naar de wolken keek en er van alles bij zag en beleefde, Jan!
      en alles wat je in zo kort bestek vertelt!
      ik zie je (water)skiënd door het leven, dankjewel!

  3. Lieve Anne,

    Wat schrijf je weer herkenbaar heerlijk.
    Ik kan mijn belofte nog even niet nakomen.
    Ondanks veel meer vrije tijd heb ik geen tijd over.
    Althans, die besteed ik niet aan schrijven.
    Veel vrienden sta ik bij en ben mijn heerlijke fiets aan het reviseren, leuk karweitje.
    En op zoek naar een andere motor.
    Mijn eigen motor is kapot gereden terwijl hij geparkeerd stond voor mijn huis.
    Leuk dat je er weer bent.
    Kind van bijzondere ouders.

    Liefs,

    1. Ha Kees!
      Jij zult Marco wellicht ook herkennen! En mijn ouders natuurlijk. Erg leuk dat jij ze kende.
      Maak je geen zorgen over je belofte – komt als je eraan toe bent!
      En heel erg van je motor.
      Ik wou dat ik er eentje voor je had.
      Lieve groet van Anne

  4. Lieve Anne, fijn dat je er weer bent. Je schrijft zoals altijd heerlijk herkenbaar. Je wegen zijn diep en elke splitsing wordt grondig doorgrond. Je laat karakters leven en zichtbaar worden, zelfs met wolken. Bijzonder, zeer bijzonder. Ik bewonder.

  5. Zoals je zegt, het leven en wat je daarbij voelt is altijd de grootste en beste inspirator. Ik herken mij heel goed in jouw verwoording. Al zijn het bij geen verhalen (geworden) maar wel gedichten. En als je dat is het juiste perspectief bekijkt, zijn gedichten niets minder dan verhalen. Toch?
    ik heb je weer graag gelezen.
    Warme groetende genegenheid en heel liefdevolle donderdag,

    1. goedemorgen Ingo!
      ik kan me wel voorstellen dat jij je kunt herkennen in mijnwoorden ~ zoals ik mij herken in jouw verwoording…
      gedichten zijn als zaden waar de hele boom in schuilt, ze zijnde nectar van de taal…
      warme groet x

  6. inderdaad …als je begint is er geen eind aan…de herinneringen die jij neerpent doen mij dan weer terugdenken aan mijn twee jaar jongere zus …we konden goed met elkaar opschieten ( op tijden ) haha…en hebben jaren opgetreden achter het huis als het circus NERWI…( de namen van Nek en Willem ) …voor dat optreden vroegen we een cent van de bezoekers …in onze straat grote gezinnen , dus veel publiek op de woensdagmiddagen …er is zoveel meer te vertellen van die tijd …genoeg nu ;)…fijn leesvoer weer van jouw hand …;)

    1. wat leuk van dat circus, Willem – NERWI – klinkt nog steeds spannend! en dat voor 1 cent…
      leuk elkaar te lezen en te herkennen, vervullend

  7. Anne, zo fijn je weer te lezen…jouw leven, alles wat erin voorkomt, het beleven, mijn herkenning. Je hebt het mooi verwoord en je stukje zet mij ook weer aan het denken, herinneringen komen boven….fijn ook te lezen dat Iris gegroeid is….en flink 😉

    1. Ha Ellie, fijn je hier weer te zien – en wonderlijk hoe vaak we in elkaar onszelf herkennen –
      ik ben ook zo blij dat Iris als vanzelf een heel stuk is opgeschoten, alsof ze tijd nodig had voor zich zelf en nu weer een heel groeiproces heeft doorgemaakt, zonder mijn bedenkingen – heel organisch, zo wonderlijk!

  8. Weer een gaaf ‘spontaan’ verhaal, Anne! Je hebt echt een prachtige stijl, niks geforceerds, alles herkenbaar, ook – en dat lijkt mij veelzeggend – voor wie zelf een heel andere jeugd heeft gehad…

  9. Wat een verhaal en ook herkenbaar maar dan omgekeerd. Jij grote zus hij kleine broer; ik kleine zus hij grote broer maar verbaal won ik het van hem, altijd.
    Fijn om je weer te ontmoeten hier op deze plek. En Iris komt heus ook wel mijn richting uit, t.z.t. natuurlijk. Dagdag!, Athy.

    1. Dag Athy! Zeker leuk jou hier te treffen, helemaal met deze verwantschap erbij! En Iris gaat komen, ergens volgend jaar 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *