Auteur & kunstenaar

Inspiratie – Eva (4)

Eva ~ Terra Incognita Anne Vellinga

Toen de eerste versie van Sophie af was, wilde ik meteen aan Eva beginnen. Het eerste dat me te binnen schoot, was de imposante reis die ik met mijn vader maakte door Frankrijk. We ontdekten dat we elkaar totaal niet kenden èn dat we sprekend op elkaar lijken, maar dan anders. Vanaf Luik liet hij mij de weg kiezen. Dat was onverwacht nieuw en zo zou deze reis almaar meer nieuws brengen, wederzijds. Hij was altijd DE wegwijzer geweest, vanaf de eerste vakantie op de fiets naar de Ardennen toen ik vijf was en mijn broertje twee. Waar we ook heen trokken, altijd hadden we een minimum aan spullen en een maximum aan kaarten mee, stafkaarten waarop geen land te herkennen was. Hij koos ongebaande paadjes, wat in Slowakije leidde tot wegen met keien als voetballen. Wij waren bezorgd, de hond schuimbekte, hij lachte.

Ineens kreeg ik de kaart en wist niet hoe ik hem houden moest, op de kop ga je links als je rechts moet en dat is terug omgekeerd. Ik leerde veel. Hij nog meer. Ik het meest. Op stafkaarten staat werkelijk alles. Dan zei ik dat we een beek over moesten en zei hij: ik zie de brug al! De weg ging vervolgens met dezelfde scherpe bocht naar links als op de kaart. Ik hoor nog zijn lach om mijn enthousiasme dat alles klopte, wat mooi contrasteerde met ons beider leven van dat moment.

Op een avond legden we onze ziel bloot. Hij keek naar het gras voor de tent toen ik bekende dat ik altijd ontzag voor hem had gevoeld, grenzend aan angst, niet de angst dat hij mij iets kon aandoen, maar dat ik hem iets kon aandoen, dat ik hem kon storen in zijn bezigheden, zijn innerlijk zijn. Hij keek me aan met die grote blauwe ogen die de verte kenden en toen kwam hij met het puntje van zijn hart, daar lag een last, al heel lang.
‘Toen jij klein was, heb ik de jonge poesjes van jouw kat verdronken.’
De zin bleef hangen in de lucht voor hij daalde in mijn ziel.

 

Peter en ik
Peter en ik

Papa kwam thuis met een doos en ging op zijn hurken bij me zitten. ‘Maak maar open.’ Er zat een poes in. Mijn hart klapte open. Peter werd mijn liefste vriend, ik zeulde haar overal mee. Met drie kreeg ik een broertje. Ik was niet langer mama’s enige. Ik had Peter en ze kreeg jongen! Ik stroomde over van geluk. Elke ochtend klom ik uit mijn ledikant en rende naar Peter en de kleintjes. Op een dag was Peter weg. Een zware zwarte klont vulde me. Waar was Peter met haar poesjes? Ik liep naar het einde van de wereld, onze achtertuin die stopte bij de sloot en riep Peter. Papa kwam. Mama kwam. Ik bleef naar de sloot gaan.
Nooit kwam Peter terug.

 

Mijn vader bekende. Peter legde haar kittens telkens in de wieg. Mijn moeder stond doodsangsten uit dat de baby zou stikken. Hij wilde zijn vrouw en kind behoeden en zou de kittens de genadige verdrinkingsdood geven. De grootste dierenliefhebber allertijden stopte de kleine poesjes in een sloop, liep in het schemerdonker met zijn last naar de sloot en hield alles onder water. Hij voelde de diertjes bewegen, heel lang, langer dan zijn adem. Toen was het stil. Hij sloop terug door het donker. Zijn vrouw was gerust, zijn zoon was veilig, maar zijn dochtertje liep naar de plek des onheils en riep hartverscheurend haar poes. Almaar. Vanaf dat moment droeg hij een geheim.

Afijn, zo had ik een stuk of 80 bladzijden zitten schrijven over onze reis en onze geheimen, toen ik er achter kwam dat het helemaal niet over Eva ging. Eva moest gaan over de vrouw die doet. Wat doet ze en waarom?

Ze lift en stapt in de auto van een spannend iemand, een oorlogsveteraan. Ik wist de weg al die ze zouden nemen. Reed hem nog een keer met Kees: Luik, Ardennen, Morvan, Ardèche. De brandende vraag was waarom Eva in de auto van Jeff stapt. Vanuit mijn voorliefde voor relaties en karakters vroeg ik me af waarom iemand in een relatie stapt. Sterker: waarom blijft iemand hangen in een onbegrijpelijke relatie? Ik dacht aan sekteleden, loverboys en terroristen; die paden vond ik te gebaand en als ik een ding van mijn vader heb geleerd, is het zijn liefde voor het ongebaande pad.

mijn vader schets Ali Kolman (mijn moeder)
mijn vader
schets Ali Kolman
(mijn moeder)

Om een indruk te krijgen van het boek, hierbij een review op een boeiend blog waarop je je gratis kunt abonneren.
www.mieshuibers.nl/eva-terra-incognita/

EN: Als je nu Eva ~ Terra Incognita bestelt krijg je 10% korting als je de kortingscode erbij zet: ‘Zomer2016’ op www.uitgeverijbagage.nl 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

13 reacties

  1. Een van die rit taken die vroeger bij het vaderschap hoorden…
    Dramatisch mooi die zin hoe het hoge woord in de lucht blijft hangen om dan pas in je ziel te vallen. Heel mooi

  2. Anne wat lees ik hier mooie zinnen: mijn hart klapte open……..de zin bleef hangen in de lucht voor hij daalde in mijn ziel……….Ik heb Eva twee keer gelezen en telkens ontdekte ik weer iets nieuws waar ik in mijn leventje wijzer van werd. Een bijzonder boek , ik zie uit naar Iris.
    Mijn konijn wit met rode oogjes lag met Kerstmis bruin gebraden op tafel, niemand heeft er van gegeten, ook zo’n drama voor de kinderziel.

    1. wat bijzonder dat Eva je werkelijk geraakt heeft! fijn om te ‘horen’ Dimph!
      en ach ja, je konijn op tafel… dat was toen heel gebruikelijk, ons konijn ging ook de pan in…
      mooi alles te herinneren en te begrijpen, te vergeven en zelfs om te kunnen glimlachen met deernis voor alles en iedereen, alsof juist de pijn verandert in liefde, dat je pijn nodig hebt om in de diepte te zakken waar liefde geboren wordt 🙂 dank voor je inspiratie x

  3. Mijn nichtje kwam vanavond een stapel boeken bij me halen. We discussieerden even over wat goede boeken zijn én waarom ze dat dan eigenlijk zijn. En dan schiet Eva direct mijn hoofd in.

    Een bijzonder mooie inspiratie (4) dit.

  4. Vader/dochter relatie blijft een raadselachtig gegeven.
    Heb mijn vader uiteindelijk ook leren kennen, maar niet bepaald van zijn mooiste kant. Hij viel toen van het voetstuk waar ik hem ten onrechte op had geplaatst….. het is nu 35 jaar geleden en 10 dagen voor zijn dood …..
    het blijft voor mij een lastig item ….

    1. Dat is een bekentenis op zich, Corry. Het zou me niet verbazen als hierin inspiratie schuilt voor een tekst, jij schrijft toch ook en graag!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *