Auteur & kunstenaar

Jan mijn vaderman

buiten westen Anne Vellinga ~ pentekening

In de stilte van verstomd gezoem, teweeggebracht door mannen in oranje hessen die gas en elektra buiten de deur houden bij het installeren van nieuwe meters, in die stilte zonder zoem, hoor ik het ruisen van de wind, precies als 27 jaar geleden, toen mijn vader dood lag in zijn laatste bed, dat van het ziekenhuis.
Zijn adem was weg, de adem die zo luid kon zijn, zo snuivend, hortend, ingehouden en uitzinnig, soms stokkend, langer dan een minuut en dan weer meestromend met de emotie die te vaak gevoed werd door teleurstelling dat het leven niet bracht wat hij ervan verwachtte als kleine jongen, toen de natuur zich aan hem openbaarde in haar wonderlijke alomvattendheid.
Zijn adem was weg. Voorgoed.

Sectie wees uit dat de agressieve kanker niet uit zijn botten kwam maar uit zijn longen, alsof het er nog toe deed.
Hij rookte graag en diep. Hij haalde asbest van de schuur. Hij wist niet van gevolgen.
Hij dacht veel na maar kon ook leven bij het moment; de vogel die scheerde over zijn hoofd, de vlinder die landde voor zijn voeten, het toevallige vuurpadje dat hij opviste uit de modderige zwarte bosplas in de Vogezen.

val in de nacht Anne Vellinga ~ pentekening
Val in de Nacht
Anne Vellinga ~ pentekening

Het jaar dat volgde op zijn dood, was het pijnlijkste jaar van mijn leven.
Ik moest leren aanvaarden, verwerken, loslaten.
Het was het jaar dat Robin Hood in afleveringen op tv kwam, met de hartveroverende Michael Praed in de hoofdrol. Ik verdroeg het niet dat de serie afgelopen was en in mijn melancholie liep ik alle platenzaken af voor muziek van deze serie, muziek van Clannad. In de mysterieuze melodie zocht ik mijn vader die ik nooit meer zou zien. Na dat jaar kon ik geen Clannad meer horen.
In dat jaar droomde ik onvoorstelbare dromen, die ik dichtte en tekende.

 

 

Ik viel in stukken uiteen en zweefde door het heelal, versplinterd.

Reis door de Nacht Anne Vellinga
Reis door de Nacht
Anne Vellinga

Ik zwierf door onherbergzame landschappen, beschenen door de maan.
Ergens, veel later, belandde ik bij de babyboom, waarin luiers hingen en in die witte zwachtels ongeboren baby’tjes.
Er waren zoveel dromen, zoveel nachten, zoveel eindeloze oneindigheid.
De laatste droom was van een kast met wortels en noesten als een boom. Ik opende de deur. Binnenin zat een prinses, ik keek haar aan. Met een schok zag ik wie het was.
Ik was het zelf.
Ik had een reis gemaakt door de tijd, een reis door de nacht.

 

 

Een schelle bel, de deurbel van mijn volgende huis. Twee mannen in oranje hessen, een geruststellende glimlach op hun gezicht.
‘We hebben nieuwe meters geïnstalleerd voor gas en elektra. U begint op nul.’

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

43 reacties

  1. Anne ongelooflijk wat een intense diepte jij hier neerzet. Ik zwijg stil en voel me diep geroerd
    Afgelopen zondag 3 juli was het 29 jaar geleden dat mijn vader overleed. Hij is de hele dag bij me geweest. Ik heb hem gevoeld, zijn warme ademtocht die al zolang heeft gezwegen.
    Ik herbeleef en leef.
    Xxxxxx

  2. diep intens voelende woorden….ontroerend….op dagen zijn mijn ouders nog zo dichtbij…dat rugzakje met liefde van hen beiden …….;)

    1. ja, dat doen we, en we dragen hen mee in onze herinnering als een onlosmakelijk deel van onszelf… schiet me te binnen, dank thijs

  3. Pa en Moe….ze zijn er al lang niet meer. Moe kon het leven niet meer aan en Pa heeft haar gevonden, nu 28 jaar geleden. Hij heeft het nog 10 maanden uitgehouden zonder haar. *Wij gaan voort*. Inderdaad Thijs…

  4. Ik was om 4.00 uur klaarwakker om 5.00 uur ben ik gaan douchen en heb de ochtend begroet. Nu voel ik de slaap toch en ben duf en ontvankelijk, open mijn mail en lees dit.
    En omdat alles op scherp staat, volg ik je in je rouw en hoe je daar moeizaam weer bovenuit klimt, jouw pijn verandert in mijn pijn die ik beschouw en voel, herken en weer verlaat.
    Wat was je even met je verbonden door deze prachtige woorden over verlies en wat dat met zich meebrengt.
    Dank je wel! x

    1. dankjewel voor je bijzondere respons, als een klankbord dat meetrilt in verbondenheid
      ~ jouw pijn verandert in mijn pijn ~
      hoe je daar in de ontvankelijke ochtenddauw doorheen gaat en mij teruggeeft, heel mooi,
      dankjewel Fenny

  5. En overmorgen 8 juli is het 29 jaar geleden dat mijn vader Joop overleed, Anne. Drie jaar na zijn overlijden werd mijn dochter Marjolein geboren en het moest vast zo zijn, op 8 juli! Zo jammer, dat deze voor mij zo dierbare personen elkaar nooit hebben gekend, maar toch zijn ze op de één of andere manier met elkaar verbonden, lijkt het.
    Bijzonder, dat ik het overlijden van jouw vader hier en nu mag lezen en wat heb je het goed verwerkt in je artistieke werk. Herinneringen die onlosmakelijk verbonden zijn met de gevoelens van de persoon die je toen was en nu laat zien hoe je de ruimte weer inkleurt…..

    1. ach, dat is vandaag Jannie, de dag van de ourobouros, waar verdwijnen en komen elkaar raken… dank je wel voor je mooie, persoonlijke respons

  6. Ontroerend!!!!!, lieve Anne. Bij mij kwam dit gedicht naar boven dat ik een tijdje geleden schreef.

    Grimlach

    Grimlach verwordt tot glimlach
    Harten verbonden in onze ogen

    1. Wat mooi en bijzonder Hans ~ een wereld van verschil, één letter… kernachtig, ook je laatste zin ~ dankjewel

  7. Vaders die heengaan op gelijk welke ouderdom laten je nooit alleen, al wat ze je ooit hebben geleerd komt je vroeg of laat van pas en dan besef je weer wie je mist.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *