Auteur & kunstenaar

Tante Annie

spiegeltje spiegelt je anne vellinga

Ergens zit een oude vrouw in een mooi, groot huis helemaal alleen. Gisteren heb ik haar bezocht, tante Annie. Ze is de oudste mens die ik ooit ontmoet heb en dat doet wat met je.  Ik ben er niet op voorbereid want mijn nieuwe vriendin zou mij de markt van Doetinchem laten zien. Een nieuwe vriendin laat je dingen beleven die je nog nooit hebt beleefd.
Ik ben namelijk niet van de markt, ik ben van de biologische boer met zijn aardappels van het land, zijn appels en aardbeiden, honing en sla. Ik heb hier pas één zo’n boer gevonden in het wild; op de markt van Doetinchem staan ze achter kramen vol gezondheid, verscholen achter de kerk. Ik bezoek de bakkerskraam met zijn hele broden. Ik houd van brood snijden, met kruimels voor de vogels.

Mijn vriendin vraagt ineens of ik zin heb nog even naar tante Annie te fietsen.
‘Ze is wel heel doof, ze is 95.’
Een levend mens die bijna een eeuw op de wereld is. Ik wil naar tante Annie.

We pakken onze fietstassen vol met onze marktaankopen, sinaasappelen, haringen en kerstinkopen in die van mijn vriendin, brood en meelwormen in de mijne. Ik rijd achter haar aan naar links, rechts en nog wat kanten op tot we in een prachtige laan komen. We stoppen voor een groot huis met tuin aan alle kanten, een heerlijk huis.
We zetten de fietsen achter in de tuin en mijn vriendin doet de hare op slot. Dat doe ik dan ook maar, want wie weet liggen inbrekers achter de heg bij zo’n huis. Ik krijg de rillingen van mijn eigen verbeelding, terwijl mijn vriendin al naar binnen is om tante Annie niet te laten schrikken van het vreemde bezoek.

Tante Annie heeft mij allang gezien vanaf haar leunstoel met zicht op straat.
‘Wat een koude handen heb je!’ Ze lacht er olijk bij.
Haar heldere stem verbaast me.
‘Ik had mijn handschoenen niet aangedaan.’
Ze zegt niet dat ik dan winterhanden krijg. Ze glimlacht de glimlach van iemand die alles heeft meegemaakt en alles aanvaardt.
Mijn vriendin biedt een verse haring aan, in partjes gesneden. Na twee stukjes is ze voldaan.
‘Als jullie ook iets willen, moet jij het klaarmaken, Irene.’
Ik houd meteen van haar directheid. Wij willen niets, maar Irene gaat wel naar de keuken om de afwas te doen. Ik ben alleen met tante Annie, zij op haar leunstoel, de benen op een poef, ik op de bank die loodrecht op de stoel staat, zodat zij zicht op mij heeft en ik mijn hoofd moet draaien om haar te zien, een wijze opstelling.

‘De ene verpleegster is nog niet weg of de volgende komt alweer, maar afwassen mogen ze niet, dat valt buiten hun taak. De eerste is er om zeven uur ‘s ochtends en de laatste om tien uur, zo is mijn hele dag ermee gevuld.’
Uit de toon maak ik op dat het saai bezoek is. Dat elke dag hetzelfde gaat.
‘Die van twaalf uur is net weg.’
In mijn ogen is die toe aan een opfris cursus. Niet omdat ze de afwas niet doet, zo zit de zorg helaas in elkaar, maar omdat tante Annie niet goed zit en dat zelf niet voor elkaar krijgt. Ze hangt in de enorme stoel, de benen op een harde poef, in een scheve lijn met haar bekken, striemen in haar kuiten van de elastieken kousen. Goed bedoeld.
In een flits zie ik de dagen van onze ouderen, hoe ze ergens hangen in een stoel of liggen in een bed, wachtend… op de verpleegster, het bezoek, de po, het eten, het einde.
Een onmetelijk gevoel van deernis overvalt me.

‘Kom je hier uit de buurt?’
Haar belangstelling verrast me. Ik vertel van ons huis en de tuin en de eekhoorntjes.
‘Die plek ken ik! Ik ben daar geboren!’
In de stilte die valt, zijn de gedachten van tante Annie zo aanwezig, dat ik zie hoe het was; weinig huizen, ongeplaveide straten, boerenkarren met paarden met kloppende hoeven en stuivend zand, wuivende rokken rond vrouwenbenen en glimmende petten op mannenhoofden, de geur van paardenvijgen, stro en boslucht, beierende kerkklokken en zoevende wieken van korenmolens.

‘Het is helemaal veranderd,’ zegt tante Annie. ‘Ik was er laatst met mijn zoon met de auto. Dat was heel leuk, dan zie je even de verte.’
Even de verte zien… even… heel even de verte…
‘Hij reed nog een eind verder, naar ‘s Heerenberg. Dat is pas echt veranderd, zo mooi geworden! Alle huizen zijn opgeknapt. Ik heb daar nog gewerkt.’
‘Wat deed u daar voor werk?’
Ik zeg het niet luid en duidelijk, ben haar doofheid vergeten, maar zij verstaat mij.
‘Ik zat daar in de manifactuur…’
Ik zie knopen en band, garen en lint, kleurig gesorteerd in houten kistjes, haar jonge handen bedrijvig in de weer en die wijze ogen sprankelend opgeslagen naar de mevrouw die een ritssluiting wil, een rits!

Mijn vriendin komt de keuken uit. Tante Annie gaat dromen van verte, verleden en voorbij. Wij fietsen naar huis over zandpaden met zicht op verte alom.

 

 

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

34 reacties

  1. Door het verhaal heen zie ik beelden, meteen het huis al en daarna de tante vertellend in de stoel… mooi de sfeer neergezet Anne! Dankjewel! (daarvoor hoorde ik op de radio dat Asscher meer geld aan ouderen wil besteden, kunnen de hulpen ook de afwas doen ondertussen gezellig pratend natuurlijk…)

  2. Mooi levendig verwoord, het is of je mijn tante kent, die is ook 95 en droomt over voorbije tijden.
    Fijne feestdagen Anne

    1. Hoi Harie, doe je tante bij gelegenheid de hartelijke groeten van mij en tante Annie en wacht er maar niet te lang mee. Fijne feestdagen, Anne

  3. Zo te lezen is dit verhaal een mooie Be-Spiecheling ofwel een Bespiegeling! van een tijd die nog net niet is vergaan in Vergane Glory ! Hallehloeijah Alle Händels aan deck ! Groet van en ook aan Tante Annie!

  4. Mooi beeldend verhaal Anne
    Het raakt me dat je meteen ziet dat deze mevrouw niet comfortabel zit. Misschien jeukte je handen om het haar makkelijker te maken. Ervaring genoeg met je moeder.
    Wat hebben onze moeders het dan toch getroffen met altijd liefdevolle ( nou ook niet atijd liefdevol en geduldig om eerlijk te zijn ppfftt ) zorg om zich heen. xxxxxx

    1. Hahaha Dimph, (tussen haakjes!!!) ~ mijn handen jeukten inderdaad; wat heb ik verschrikkelijk veel geleerd van mijn moeder en haar hulpen ~ juist ook van alles wat ik verkeerd deed en de gevolgen daarvan… haar gebroken heup toen ik de deur open deed voor Kees en zij achter me aan wilde en viel… de decubitus, de verwarring, het oplossen, proberen op te lossen, de uitkomst van de Weleda babybillenzalf en natuurhoning, het zakje zout onder haar kussen dat de angst wanen op slag oploste! zoveel mensen hebben mij geadviseerd en mijn moeder was de spil ~ wat blijft is dankbaarheid en liefde… pfff, wat raak jij me toch altijd in het puntje 🙂 XXX

  5. Mooi geschetst Anne. Zou dat ons voorland zijn? Hoe zien dan je kerstdagen er uit? Wachten op de zuster en een verschoning misschien? En steeds maar berusten in de daagse sleur. Nu….kunnen we nog van alles. Heerlijk. Laat ieder er maar extra van genieten. Daarom Allen!….. Fijne feestdagen en een Gezond en Actief 2017 gewenst!

    1. Ooh Anneke Tanneke, ons voorland…. en het plukken van de dag die vandaag voor ons ligt ~ dat begin ik te leren, dat je daar toch ‘oud’ voor moet worden ~en wat een mooie wens heb je voor ons, gezond en actief, ja, dat is het kostbaarst, dankjewel X

    1. Ik voel dat je uit ervaring spreekt, Wilma – je tact. Ik vind het een wijs advies, leren kijken en luisteren. Dat doen we vaak te geroutineerd. Zo’n bliksembezoekje van mij staat niet in verhouding tot de dagelijkse zorg van verpleegkundigen – Hoe houden we onze zintuigen fris… dankjewel.

    1. Die verte sloeg ook bij mij in als de bliksem… intussen heb ik er al over gefantaseerd en kwam uit bij kunst: een schilderij verveelt niet gauw, ik wou bijna zeggen nooit – maar ik heb hier bijvoorbeeld een schilderij hangen dat ik op mijn verjaardag van Kees kreeg, zonnebloemen, en elke dag opnieuw ziet het er anders uit – ik blijf ernaar kijken – het laatste cadeau dat mijn moeder aan Avondlicht gaf, het bejaardenhuis waar zij eens in de week meedeed met een gezellige ochtend – was een schilderij. Dat hangt daar nu in de koffiekamer waar zij altijd met hen koffie dronk – en daar werd ik toch zo blij van toen ik eenmaal deze gedachte kreeg. En nu denk ik weer aan jouw schilderijen… die kleuren zijn een zegen voor het oog. Tot zover, ik draaf door 🙂

  6. Mooi beschreven. Het heden, het verleden…de nostalgie , de vrees hoe zou….
    Ik mag nog steeds een kleurrijke Amsterdammer bezoeken , die me vertelt bij tussenpozen over hoe hij als jongen in Amsterdam voor zijn vader bloemen bezorgde bij welgestelde Joden. Zijn vader leurde met bloemen en kerstbomen, kransen enz. Als ik daar op de Sabbat kwam tegen de schemer , vroeg men soms of ik het licht aan wou doen of het gas. Ik kreeg daarvoor een Matze koek.
    In de oorlog zat mijn vader in het verzet en was doorgangshuis voor onderduikers. Toen zag ik als jochie ineens bekende gezichten terug. Van mensen waar ik een lekkere matze koek van had gekregen.
    Ik droom er nu ik ouder word ( 86) over.

    1. Dag Jan! Ben jij 86? Je doet je achternaam eer aan 🙂 Je schrijft zo fris en helder!
      Nostalgie en vrees, dat is de perfecte samenvatting.
      Mooi verhaal over de matze koek, je dappere vader, de Joden in Amsterdam in de oorlog – ik heb er zulke verschrikkelijke dingen van nabij over gehoord… hoe jij het licht aan mocht doen tegen de schemer op de Sabbat….. Toe Jan, vertel nog veel meer, of liever: schrijf het op, het is zo uniek en echt. dankjewel.

  7. Lieve Anne,
    wat schrijf je toch beeldend en mooi. Zet me aan het denken. Soms (bij dit verhaal) word ik er n tikkeltje weemoedig van.
    Maar dat geeft niet, integendeel.
    Mijn moeder is trouwens 98 geworden, pff, wat een leefijd!
    Mooie feestdagen en…in 2017 kom ik je bezoeken!! Verheug me nu alvast.
    Iteke

    1. Lieve Iteke, dat zou ik enig vinden! Dat je komt. Ik begin te beseffen hoe lang het geleden is dat we bij elkaar in de klas zaten, de kleinste meisjes, achteraan in de rij van gymnastiek 🙂
      Ja, de weemoed, die kan zomaar opduiken en dan is het heerlijk dat we (nog…) zoveel in het verschiet hebben, elkaar opzoeken en zien, dwars door verte heen. Zo fijn!
      Jouw moeder is 98, ja, pff, wat een leeftijd… Ik hoor graag ‘alles’ als je hier bent, stilte en lachen mag ook – in 2017! Mooie feestdagen U2!

  8. Geweldig mooi beschreven Anne, en jouw gedachtengangen er tussendoor zijn onverbeterlijk. Ik heb er van genoten.
    Mijn moedertje, 97, had gisteren de moed om wat water op te dweilen, ze had de kerstster te overvloedig bewatert, zittend op haar knieën kon ze niet goed overeind komen en is daardoor lelijk gevallen met een zere arm tot gevolg en een flinke wond aan haar elleboog.
    Ik heb haar op het hart gedrukt dat nooit meer zelf te doen en niet meer op de knieën te gaan zitten, hoop op het beste, haar korte termijn geheugen hapert…

    1. Ach wat sneu Corry, zo’n wond geneest ook nog zo traag als alles trager gaat… mijn moeder heeft veel baat gehad bij Calendula en Arnica onlangs heb ik iets beters gevonden: Traumeel , firma Heel – het stelpt bloeding en stilt pijn en kan op gesloten en open wonden – verkrijgbaar in de meeste apotheken, natuurvoedingswinkels, internet. Ik lijk wel een reclamebureau, maar ben het niet.
      Overigens zie ik de hele situatie die je beschrijft helder voor me en voel het ook – je ‘uitsmijter’ is grandioos, als tekst, de werkelijkheid is helaas de werkelijkheid. Dankjewel.

      1. Dank voor de tip Anne. Calendula en SRL voor mij bekende probate middelen. Maar bedankt voor de tip van Arnica Traumeel.
        Tot nu toe droogt de wond prachtig, ik vertrouw erop dat het zonder wondermiddelen gewoon heelt. Ze heeft nog een hele gave huid. Maar bedankt voor de tips!
        Och inderdaad een mooie uitsmijter, had er zelf geen erg in… Bedankt!
        Liefs Corry

  9. Je hebt mij helemaal meegenomen naar tante Annie, het vierkante huis met tuin rondom. En dan glimlacht ineens, ik zat vanavond op de bank, een beetje scheef, met mijn voeten op een poef. Ook een beetje scheefgezakt want mijn rug doet het niet zo goed. Maar dat is van voorbij gaande aard.
    Ik wil maar zeggen, er zit al een tante Annie in mij….
    Maar al lezend zag ik door jouw ogen het garen en gekleurd bant in houten kistjes. Geweldig geschreven Anne.

    1. Goedemorgen Athy! Ik zit er ook vaker dan me lief is bij als tante Annie 🙂 En wat fijn die voorbijgaande aard hè. Maar ze zit in ons allemaal, dat heb je weer treffend neergezet.
      Lieve groet!

  10. Lieve Anne,
    fijn beschreven. Waar woon je tegenwoordig? Nog in Hoorn of is het huis met de kippen in Duitsland?
    Ik denk ook aan mijn lieve moeder die ik een keer zag zitten onderuit gezakt in het ziekenhuis… Trieste aanblik. Maar gelukkig heeft die misere niet heel erg lang geduurd en ben ik veel bij haar geweest.
    Dat is alweer 13 jaar geleden. Ze is 82 geworden.
    Mijn moeder en jouw moeder konden het goed met elkaar vinden.
    Wens je mooie lichte dagen en tot in het nieuwe jaar, lieve groeten Ina

    1. Dag lieve Ina!
      Wat leuk om nog eens in herinnering te krijgen hoe goed onze moeders het met elkaar konden vinden! Wat zijn ze alweer lang weg, hè, 13 jaar en 3 jaar…
      Fijn dat we zoveel bij onze moeders waren, onvergetelijk.
      Waar ik woon is het geheim van de smid 🙂 ~ voor ik hier belaagd wordt door al mijn fans die allemaal eieren van mijn wonderbaarlijke kipjes willen 🙂
      Ik mail je – liefs XXX

  11. Lieve Anne,
    Ja, zo was het eergisteren bij Tante Annie. Ik ben ontroerd door jouw verhaal over mijn tante. Zo blij dat je mee wilde. En zo verguld met wat je hebt geschreven. Dankjewel, lieve vriendin.

  12. Lieve Anne,
    op de een of andere manier raakt het stuk me behoorlijk. Angst om oud te worden, nu nog zo levendig!! Kan me niet voorstellen zo mijn laatste dagen, dat zou nog wel gaan, door te brengen, maar jaren….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *