Auteur & kunstenaar

Mijn contact met de doden (4)

Derde kerstdag word ik een uur later wakker dan anders. Ik heb het gevoel dat ik van ver kom, een plek van louter geluk. Soms word ik wakker met een droom, vaak met een gedachte. Dan weet ik ineens hoe iets zit of wat ik moet doen. Vandaag geen droom en geen gedachte. Ik voel me ‘domweg’ tevreden. Terwijl ik wieg in dit gevoel als een ongeboren baby in het vruchtwater, voel ik dat ik werkelijk omgeven ben door iets dat heel fijn voelt. Het is hetzelfde gevoel dat ik had op eerste kerstdag bij de Vellinga’s en tweede kerstdag bij de vrienden van mijn moeder, de sfeer van weleer, de sfeer van thuis.

Ik sluit mijn ogen om de sfeer opnieuw te voelen nu er geen Vellinga’s of vrienden zijn. En ja, ik voel het, het doorwaadbare schild van mijn vaders gevoelige ziel en de koesterende warmte van mijn moeder die vanaf het moment van mijn conceptie onvoorwaardelijk van mij gehouden heeft, wat ik ook deed, wat ik ook zei. Ik voel tranen van gemis. Van dankbaarheid.
Ik herinner me dat ik een keer verschrikkelijk pijnlijke voeten had van onze pelgrimstocht, meer dan 10.000 kilometer in de loop der jaren. ‘Geef je voeten maar even aan mij,’ zei ze. Tot dat moment had ik een hekel aan haar strelingen. Blijf van me af, niet kijken, ik doe het zelf, de houding van de kleuter op de step met vierkante wielen. Met mijn zere voeten en nog een hele weg te gaan, geef ik me over. Ik ga zitten in het lange gras en trek mijn zware schoenen en klamme loopsokken uit. Zij hurkt naast me en neemt mijn gezwollen voeten in haar schoot. Ze streelt ze zo zacht en lief dat ik wil dat het nooit voorbij gaat.

Vaak had ik het met mijn moeder over de dood en het hiernamaals, of het er was of niet. We hielden het allebei voor mogelijk, alleen al door ons gevoel voor synchroniciteit en toevalligheden. We hoopten allebei dat er na de dood iets leuks stond te gebeuren, precies zoals Djoeke eerste kerstdag wenste. Aal beloofde mij uit de grond van haar hart dat ze het me zou laten weten op wat voor manier dan ook. Als het kon.
‘Als je dan maar niet als een doorschijnende geest aan mijn voeteneind komt staan, want dat lijkt me doodeng!’
We lachten ons slap bij het idee.

Mijn moeder was van het zien. Zij zag blaadjes bungelen aan ragfijne spinnendraden. Ze schilderde wat ze zag en wat anderen niet zagen. Toen zij Parkinson had zag ze haar moeder geregeld in de deuropening staan, de armen over elkaar en haar vader stond naast haar als ze schilderde. Ze zag ook kabouters in de tuin en aanvankelijk griezelige gestalten, onthoofde lijken voor haar voordeur en opgehangen kinderen aan de boom voor haar huis. Ik wist niet wat echt was of niet. Was blij dat de enge beelden in de loop der tijd transformeerden in kippen en kabouters.

Toen mijn moeder dood was, wachtte ik op haar tekens. Ik dacht dat ze me iets zou laten zien of dat ze mijn hand zou leiden als ik schilderde en dat ik dan in die schilderijen het hiernamaals zou zien of haar, meer nog verwachtte ik dat ze me iets zou vertellen, want dat heeft ze haar hele leven gedaan. Dat is niet gebeurd.

Derde kerstochtend baad ik nog in de sfeer van de eerste en de tweede. Een gedachte welt op.
Misschien zien zieners gestalten, horen hoorders stemmen, voelen voelers een hand, merken symbolisten tekens. Mijn moeder was ziener en zag de gestalte van haar ouders. Ik zie niet en hoor niet en voel niet, geen gestalte, geen lach, geen stem, geen hand komt naar mij toe. Ik ben van de sfeer, als kind al, ik ben gevoelig voor sfeer, de sfeer van huizen en landschappen, de genius loci; waar ik nooit aan gedacht heb, is de sfeer van mijn ouders, de sfeer die ik zo ontiegelijk gemist heb.

Het essentiële verschil met mijn herinneringen, verlangens, dromen en gedachten is dat de sfeer niet uit mezelf komt, de sfeer komt naar me toe, omarmt mij…

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

41 reacties

  1. Lieve Anne, vindt het altijd zo fijn als je over Aal verteld.
    Dan is ze er weer een beetje.
    Ik ben ook zo blij dat haar pers nog zo prompt bij Thoets staat en dat ik op haar kan drukken:)
    Mijn moeder komt soms als een roodborstje gedag zeggen.
    Wij zijn ons vakantie uisje in zeeland aan het leeghalen. Dan komen er fijne herinneringen naar boven.
    In een laadje ruik je nog de geur van haar huis.
    Dank je wel voor je mooie teksten. Ik lees ze met plezier, lieve groet Ina

    1. Lieve Ina, als ik jou lees en je liefde voor Aal en haar kunst en als uitvloeisel haar etspers, komt Aal in mijn herinnering – het is fijn om met vrienden van haar ‘uit te wisselen’, heel fijn.
      En dat roodborstje! Echt iets voor jou, jij bent zo vervlochten met de natuur en haar sfeer, dat vind ik zo mooi aan jouw schilderijen, de tuinen, de Pyreneeën.
      En die geur van vroeger… daar ga ik ook eens op letten, op geuren… Ik heb geen idee hoe Aal geurde…! Maar misschien als ik er aandacht aan geef…
      Warme liefs, Anne

  2. Als ik lees over jouw band met je ouders Anne, in het bijzonder die met je moeder, voel ik de pijn van het gemis, maar ook het grote voorrecht dat ze er waren in belangrijke fases in je leven en hoe ze voortleven in wie jij geworden bent.

    1. Ja, een groot voorrecht, door jou voel ik dat des te meer, Peter, het geluk dat ik heb gehad – hoe moeilijk het in mijn kindertijd soms ook was door allerlei omstandigheden, die kwamen van ‘buiten’, in ons gezin, ons thuis waren we ‘kameraden’. Dat laatste stukje zin van je vind ik zo mooi, de hele zin hoor, maar het slot is pffff…., dankjewel

  3. Een prachtig uiteengezet verhaal Anne, het leert mij weer lezen… Ik heb weinig herinneringen aan mijn moeder wat gebeurtenissen betreft, wel dat wij een zeer goede verstandhouding hadden en eenzelfde manier van denken en observeren. In dat opzicht waren wij een echte twee-eenheid. Ze was er een van woorden, helaas niet van aanraking. Onlangs heb ik nog een reeks gedichten over haar geschreven, d.w.z. gedichten om mijn gemis aan herinnering in kaart te brengen. In natuurbeelden weliswaar. Misschien heeft zij mij dat wel doorgegeven. Ze geloofde erg in mijn talenten, zeker als dichter. Ze is helaas op jonge leeftijd gestorven, 56 jaar… Het is de bedoeling om de gedichten ooit eens te bundelen… Dat jij dat weer voor mij levend maakt met je mooie verhaal…. Liefs, Elbert

    1. je schrijft zo natuurlijk en openhartig over jezelf, je moeder, dat ik op je naam heb gedrukt en bij je gedichten kwam, ik heb me meteen geabonneerd en ga straks rondstruinen in jouw natuur en je herinneringen, of je gemis daaraan…
      Ik vind het echt bijzonder dat we elkaar terug hebben gevonden, bijna als een phoenix uit de as 🙂 Liefs, Anne

      1. Het is inderdaad bijzonder… Maar IK ben het die uit zijn as is verrezen… Daar kan ik zeer veel over vertellen, maar dat doe ik hier niet. Het enige wat ik erover kan zeggen is dat ik een zware psychose heb gehad en daar nog steeds herstellende van ben. Mijn vriendin Conny en het schrijven van mijn gedichten heeft mij daarbij aardig op de been geholpen…

        Liefs,

        Elbert

        1. ach, jij bent herrezen uit de as, dankzij je grote liefdes… wat ben ik daar blij om, Elbert!
          Inmiddels heb ik al heerlijk rondgestruind op je website en voel me in de sfeer van de landschapen waar jij thuis bent, prachtig

          1. Welkom Anne! Ik zag je lieve commentaar op mijn weblog… Het zou leuk zijn om elkaar binnenkort te ontmoeten o.a. in de desbetreffende duinen… Lieve groetjes van Conny en mij..

    2. de gedichten bij elkaar brengen en iets mee doen, doen, doen, zou mijn moeder zeggen, ze leeft nog en heb een intense manier van communiceren met haar en houd haar voeten vaak wel een uur vast (2 uur dus) als ik bij mijn ouders ben. Ik schrijf veel over haar en de medicijnen die ik eruit probeer te krijgen. zie mijn weblog, facebook en onze website http://www.contactmuziek.nl

  4. Anne zo bijzonder met tranen en een gevoel van gemis heb ik je verbonden, geborgen voelen gelezen.
    Wat een mooi einde….ook jij straalt de sfeer die jou omarmt uit.
    Hou het diep van binnen vast als een warm en veilig nest van geborgenheid
    Liefs

    1. Oooh Dimph, jij bent echt van het voelen hè ~ dit ook weer – wat je allemaal van mij voelt, terwijl je me nog nooit ‘life’ hebt meegemaakt, bijzonder.

  5. Weer zo mooi opgeschreven Anne, ik kom door jou ook weer in de sfeer van vroeger, van thuis, van veilig. Ik rijd regelmatig langs mijn geboortehuis waar nu natuurlijk al heel lang andere mensen wonen. Dan zie ik vreemde auto’s staan en dan denk ik: wat raar! Wie zijn er? Ik wil eigenlijk gewoon stoppen en net als vroeger naar binnen lopen en mijn jas op ‘n stoel gooien maar fiets toch maar door. En dan is het ook wel weer goed, later.

    1. Ik herken het helemaal, Miep, je geboortehuis en (alle) andere huizen waar je woonde met je ouders, dat veilige dat wij mochten beleven, de wereld in een warme notendop ~ en dat je dan naar binnen wilt en je jas op de stoel, dat is helemaal het gevoel.
      Heb je geen zin wat meer te schrijven? Het vloeit zo uit je pen! Lieve groet X

  6. Zien zal je op een moment dat je er totaal niet mee bezig bent, wanneer jij het niet kunt inleiden. Maar dromen over Aal en/of je vader, zijn wel degelijk cadeautjes van hen aan jou. Jij bent van de sfeer maar in de droom bepaal jij niet, die roep jij niet op. Dan word je wakker met een gevoel en dat is dan realiteit.

    1. wat een geluk om dat zo te kunnen ervaren, Athy ~ bij mij verlopen processen tegendraads, dat was al in de wieg, ik keek boos naar iedereen, maar zodra het gezicht van mijn moeder verscheen, lachte ik. toen zij achter het gordijn toekeek hoe ik mijn knietjes kapot viel door de ‘vierkante’ wielen van mijn step, voelde ik haar ogen in mijn rug en stampvoette ‘niet kijken!’ – wat dat betreft is het een wonder dat ik deze serie over contact met de doden heb gepubliceerd 🙂 en al mijn andere blogs – kennelijk verandert een mens dankzij zijn ervaringen. ik kan mijn ouders dromen, maar ervaar dat anders dan de ervaring die mij de afgelopen donkere dagen ten deel viel ~ wat niet wegneemt dat ik het fijn vind jouw woorden en misschien wel jouw heilig weten tot me te laten doordringen, want ik voel wel dat jij spreekt uit jouw ervaring, dat waardeer ik zeer, dankjewel

  7. Jouw verhaal verrumt plotsklaps mijn blik op de typische klassieke droom van een persoon met gezag (meestal overleden) die aan het voeteneind van de slaper kwam staan.
    veel dank daarvoor. Als wedergift een klassieke droom van Aeneas die op zijn lange tocht zijn vader als metgezel en raadgever, in leven en dood, bij zich had.
    Gelukkig niet doodeng, daar moeten we een aantal eeuwen verder voor zijn.

    http://www.koxkollum.nl/vergilius/frames:
    r 721 en verder.

    1. Het was even zoeken en heen en weer gaan, Renate, maar ik heb het gevonden. Dat jij dat allemaal paraat hebt! Of in elk geval er weet van hebt en het dan kunt vinden op een manier dat ik (wij) het ook kan (kunnen) vinden. Wat een totaal andere taal en bewustzijn spreekt hier. ‘Vroeger’ was het heel normaal om met de goden te verkeren en dromen te krijgen van hen en degenen die ‘overgegaan’ waren. Wij doen het maar schraaltjes over met ons internet. Misschien waren de sluiers die de werelden scheidden dunner, misschien wel expres, dat wat we eerst vrijelijk geschonken kregen, nu voorafgegaan moet worden door een ellenlange ervaringsweg die nog lang niet ten einde is 🙂

  8. Het is duidelijk te laat voor mij. . Wat een spelfouten in de eerste post.
    Het op zich grammaticaal correcte doch inhoudelijk eigenaardige ” verrumt” moet “verruimt” zijn. De rest spreekt waarschijnlijk voor zich ondanks alle missers.
    Welterusten en goedemorgen. Ik ga eens ervaren of iemand mij bezoekt vannacht.

  9. Ben al een paar dagen behoorlijk grieperig, kom vandaag weer even uit bed voor mijn medicatie en natuurlijk jouw stukje.
    Ik ga maar weer terug, ik voel me al een heel stuk beter.

  10. HALLO ANNE, LEUK OM JE HIER TE ZIEN/ LEZEN. POOSJE GEMIST. HEERLIJK OM ZO ERGENS IN TE DUIKEN
    ALS HET JE INTERESSEERT. HET BOEIT MIJ OOK ALTIJD ENORM. HEB OOK BIJ EEN AUTO-ONGELUK EEN KLEINE UITTREDING GEHAD. GELUKKIG NOG OP TIJD TERUGGEKOMEN EN WEER ONDER DE MENSEN. MAAR IK
    VERGEET HET NOOIT MEER. WAT KUN JIJ OVER DEZE MATERIE ZEGGEN. IK BEN NOG STEEDS GEINTERESSEERD. LEUK OM WAT VAN JE TE LEZEN. GAAT HET GOED MET DE BOEKEN? SUCCES ANNE, GROETJES METHA.

  11. Ha Metha! Een uittreding interesseert mij natuurlijk! Zag je jezelf liggen? Ik ben blij dat je teruggekeerd bent, ik vind jou reacties altijd enthousiasmerend, zoals toen over die kelder (de Felsenkeller). Het gaat heel goed met Sophie en Eva, ze vinden steeds meer lezers, mede dankzij de bibliotheken! Er zijn zelfs luisterboeken van gemaakt, hoorde ik onlangs. Ik werk nu aan mijn derde boek, Iris – zij heeft wat meer tijd nodig om ten tonele te verschijnen dan de twee andere dames, typisch een gevoelsmens 😉 Lieve groet van Anne

    1. Wat fijn dat jij ook zo’n verbondenheid met je moeder hebt, Petra en dat je dat laat weten. Ik wens jullie nog veel bijzondere jaren met elkaar toe, liefs X

  12. Wat een mooi en bijzonder verhaal, lieve Anne. Elke zin gaat diep naar binnen.
    Jouw liefhebbende ouders waren vast en zeker bij je op derde Kerstdag.
    Ik geloof daarin.

    Veel liefs.

    1. en ik vind het zo bijzonder dat wij elkaar voor het eerst zagen in de kersttijd, Wicky, die ragfijne sfeer van de donkere dagen die almaar lichter worden na de kerst, ik kan het gevoel en de sfeer nog steeds ‘terughalen’ ~ liefs

      1. Dat vind ik ook, lieve Anne.. Nog meer bijzonder na het lezen van dit prachtige, ontroerende verhaal. Het leven is vol van symboliek. Liefs.

  13. Zo te zien heeft U veel Contacten. En ik dacht opeens ‘S T O P – C O N T A C T’ met de Doden! En trek er de Stekker uit!

    Het is maaar weer zo’n gestoorde Brein-gedachte van mij!
    Over De Doden niets dan goeds!

    Ik had vorig jaar ‘s nachts een droom – contact met iemand die ik 8 jaar niet had gezien! Paar uur later kreeg ik mail dat die persoon overleden was, Om 11:00 uur ‘s avonds En ik ben altijd om vijf uur ‘s morgens wakker! Het was een hele heftige sterke droom! Dus tussen 11 uur ‘savonds en ‘s morgens vijf uur verscheen de persoon al bij mij! Acht jaar niet van ‘m gedroomd…

    Getekend in een groet JOshua

    1. Jij hebt antennes waarmee je meer opvangt dan menig ander; je inzicht in de wijsheid van de taal is fenomenaal; het verwondert me eigenlijk niet dat juist jij in je droom bezocht wordt door een vriend die je maar liefst acht jaar niet gezien hebt – hij kwam afscheid nemen… mooi hè Joshua – er is echt meer tussen hemel en aarde…
      dankjewel dat je dit hier wilde vertellen, liefs, anne

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *