Auteur & kunstenaar

Andere werkelijkheid ~ schrijven (2)

Melige mail
Anne schrijft

In Berg en Dal woonde ik in een varkensschuur aan de rand van een bos. Ik werkte in een kinderboekwinkel en als ik niet werkte dan werkte ik nog, want voor de winkel lazen Dineke en ik alle boeken, niet alleen omdat we ze prachtig vonden, maar ook omdat we met liefde voor de inhoud boeken wilden verkopen aan ouders van kinderen die ernaar snakten. Want dat was het rare, het waren altijd de ouders die boeken kwamen kopen, kinderen zagen we eigenlijk nooit. Waarbij opmerkelijk was dat moeders na eindeloos wikken en wegen dat ene boek kochten en vaders in één ruk door alle boeken die ons geschikt leken voor zijn kind. We hadden graag vaders.

In deze periode werd ik op een ochtend wakker met mijn diepste wens. Tot dat moment had ik vele wensen, de een nog groter dan de ander: ik wilde dokter worden, actrice, astroloog, tovenaar, psychiater, filosoof, zigeuner, kunstenaar, handlezer, weefster, architect, ik wilde een leuk winkeltje en ik wilde in een denktank van het ministerie. Ik heb op al deze vlakken ‘iets’ gedaan, al was het maar staren naar de maan in Spanje en een vakcursus stukadoren in Amsterdam, jawel, maar op die ene ochtend wist ik wat ik ECHT het liefste deed en eigenlijk altijd al deed, maar niet op de manier die ik wilde: ik wilde schrijven, alles, gewoon zoals het is.

Maar hoe is het? En hoe krijg je dat opgeschreven? Tot mijn verbijstering had ik tot dat moment mijn dagboeken gebruikt als mestvaalt. Mijn emoties zaten in de weg, mijn mening, mijn interesse, des-interesse, mijn gedroom en gefantaseer.
Ik wilde zien hoe het echt was en stelde me voor dat ik een fototoestel was, want ik ben nou eenmaal van het inleven. Wat zie ik als fototoestel? Dat was veel, maar niet genoeg. Horen hoorde er ook bij. Ik werd een gehoorapparaat, maar dat was niks voor mij, dus deed ik mijn ogen dicht. Er valt veel te horen als je erop let. Voor de neus wist ik niets te verzinnen. Ja, dat ik een hond was, maar dat voerde naar roedels en baasjes en blinden. De neus was van later zorg. Ik vond mezelf klaar voor het verwoorden van mijn waarnemingen. Zit ik aan het rolluikbureautje dat ik speciaal voor de gelegenheid op de kop had weten te tikken, het pronkstuk van mijn schamele inrichting, heb ik de pen al in de hand, ik schreef nog met pen, moet ik naar de wc. Die had ik ook in mijn varkensschuurtje. Het was een tochtige wc zonder raampje en lamp. Bij nader inzien was het geen wonder dat ik de wind hoorde.

Ik hoorde alles in de wind, het suizen en sluipen langs de kleine raampjes in het aangrenzende keukentje, het razen en ratelen over het asbestdak, het klapperen van de schuurdeur achter me en het loeien in de schoorsteen. In dit natuurgeweld, helemaal alleen in een varkenshuisje aan de rand van een groot bos, voelde ik me klein worden, een klein meisje, en ik wist gelijk ook haar naam: Mara, een naam die later is uitgegroeid tot een personage in mijn debuut ‘Sophie’, eeuwen later.
Mara kwam aangewaaid met de wind, dat kwam goed uit, want het was november, de maand van wind en storm en krakende takken, ik hoefde mijn ogen maar te sluiten en ik was waar Mara was. Ik ging zitten aan het prachtige bureau. Mijn boek begon met de twaalf winden. Ze kwamen uit alle hoeken en hadden elk hun eigen stem. Het boek is nooit afgekomen.

Schrijven is ook het verwerken van ervaringen. Het geeft helderheid en concentratie. Schrappen en herschrijven is me hachelijk gebleken, voor je het weet, snijd je de ziel eruit. Onlangs zag ik dat bij teksten van Martin Bril over zijn geliefde Frankrijk. In ‘De Franse slag’ komen zijn waarnemingen recht je hart in, in zijn volgende boek over Frankrijk combineert hij eerdere verhalen en is de ziel gevlogen. Om met Bril te spreken: tsja. Ik mis hem nog steeds, dit terzijde, waarmee meteen duidelijk is dat ik graag associatief, organisch schrijf wat opplopt uit mijn binnenste. Dat is het leuke van blogs.

Soms vergeet je waar je het over ging hebben, in een betoog kan dat niet maar in een blog met de titel ‘andere werkelijkheid’ kan dat, zeker als die andere werkelijkheid die van de schrijver is.

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

24 reacties

    1. 🙂 Renate! Leuk! Fijn! Maar uh, hoe zit het ook weer met deze uitdrukking – wat demonstreert dit? nee, het is een slotsom, maar wat er nou precies mee gezegd wordt, tsja…!

  1. leuk verhaal weer.
    Grappig Jouw rijtje van wat je wilde worden, zou ik bijna integraal over kunnen nemen. Astroloog stond er bij mij niet bij en -een denktank te zijn bij het ministerie, heb ik ook nooit geambieerd.
    In plaats daarvan, wilde ik, naar het lezen van het kinderboek “Mariska de circusprinses,” werken bij het circus en wel met leeuwen, die voor alle mensen die ze zagen hun grote muil boos opensperden, alleen niet voor mij :-))
    Zelfs de metselcursus heb ik willen doen, omdat ik graag een molen, een watertoren , een oude kerk of een boerderij zou willen bewonen en verbouwen. Van de metselcursus is het niet gekomen en al die grootse plannen …. Ik heb ook overal een beetje van geproefd.

    1. wat enig Marije! En natuurlijk…. het circus! En dat de leeuwen alleen jou toelaten, hoe herkenbaar 🙂 en die molen, watertoren, oude kerk en boerderij – precies!
      die denktank had jij met mij samen prima ingepast, want dit alles was nu precies wat ik erin wilde, dingen die grote mensen niet snappen – en wat heerlijk al dat proeven hè

  2. Heerlijke beschrijving van de plek in de omgeving waar ik ook zo van houd.
    en die tijd…….., Anne je neemt je altijd weer helemaal mee.

  3. Het is weer heerlijk om je blog te lezen en herken je ambities, ook ik had en heb zo veel ideeen dat ik door de bomen het bis niet meer zie. Dan ga ik zitten en kijk welk idee het eerst naar boven komt om daar mee aan de slag te gaan. Momenteel zit ik in een revalidatie fase vanwege een tweede nieuwe heup en vermaak me uitstekend met het uitwerken van nieuwe plannen omtrent de verbouwing van het boerderijtje wat ik heb gekocht. Iets meer in de bewoonde wereld met vrienden in de buurt en een dulo (zandpad) die door de gemeente wordt schoongehouden en… Een soort srv wagen die twee keer per week langs komt. Tja, ik word ouder en moet daar rekening mee gaan houden! Ik kijk uit naar je volgende verhaal!

    1. dat zitten is een goed idee, Marjan – en dan op laten ploppen – begin ik af en toe ook te doen – maar die heup…, je tweede… misschien zijn twee van diezelfde soort heupen wel meer in balans dan twee verschillende; ik heb van verschillende mensen goede berichten gehoord en het ook daadwerkelijk enorm vooruit zien gaan, dus dat belooft wat! en enig dat nieuwe boerderijtje aan de dulo, net iets meer tussen de mensen, net iets meer comfort, die SRV-wagen! heel leuk met jou mee te leven, begin ook een blog!

  4. wat een heerlijkheid is het toch dat dromen …..het is niet alleen een ´uitvlucht´maar voor mij ook een pracht stevig huis dat elke keer weer bij mij een creatie naar boven brengt….kan me helemaal vinden in je ´dromen ´,)

  5. Wederom een verhaal wat mij diep raakt, lieve Anne.
    Bijzonder,de beroepen die je je wenste. Ongetwijfeld had je ze alle tot zielskunst verheven,zo je nu doet met de verhalen en prachtige tekeningen die je maakt.
    Dikke liefs.

    1. wat kijk jij met mooie ogen naar mijn werk, Wicky 🙂 ~ en ja, die beroepen… ik kan over elk van deze beroepen honderduit vertellen, ik kan er wel eens stukjes over gaan schrijven wellicht ~ lieve groet

  6. Wat weer een heerlijk verhaal. Ik heb het nu al een paar keer gelezen en steeds meer word ik erdoor geraakt. Maar ook steeds meer over de manier hoe je alles beschrijft en deelt met je lezers! Ik sluit mijn ogen en voel en hoor, dank Anne.

  7. Jouw bewogenheid tot schrijven en die dan weer te willen verwoorden en daarbij toch de lezer te weten boeien…het zijn de fijnzinnige waarnemingen en details die het hem doen. wat ambities betreft: als kind had ik er…. geen. Ik was 1 met de natuur en wilde van alles veel weten. Werd professor Pipi genoemd… Later werd het via de Jeugdbond voor Natuurstudie de wens biologie te studeren….Ik ben uiteindelijk maar natuurdichter geworden…

    Groetjes,

    Elbert

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *