Auteur & kunstenaar

Remco Wel ~ Toen was geluk gewoon

Remco & zoon Wel

Remco Wel is schrijver van Frictie, korte stukjes waarin hij met humor en scherpte zichzelf en de rest onder vuur neemt. Onlangs leerde ik hem nader kennen dankzij Facebook, waar hij een stuk plaatste over geluk dat ooit gewoon was, waarop ik reageerde en daar reageerde hij op tot het Wel en Vel werd, een politiek onderzoek van dik hout – krijg je misschien ook nog te zien – eerst Remco in zijn volle Frictie met een verhaal dat hem meteen voor je inneemt.

Remco Wel ~ Toen was geluk gewoon

Ik verlang terug naar die tijd. De agent gaf je een standje, in plaats van een boete. Wij gingen uit op zaterdag en als er al iets gebeurde belde men de politie die bij aankomst vaak direct weer weg kon omdat de boel al lang gesust was. Er was geen beveiliging, laat staan politie op straat en de uitgaansgelegenheden zaten véél voller dan nu. Wij hielden rekening met oudere collega’s en deden een stapje harder voor ze. We betaalden allen wat premie zodat zij eerder konden stoppen. Niemand klaagde daar over. Als je eens ziek was kwam er niet binnen een uur een controleur bij je thuis en je een re-integreringsformulier liet tekenen en je baas belde je niet iedere dag op om zijn geveinsde medeleven te tonen. De huisarts was de baas in plaats van de ARBO-dienst.

Je had op je veertiende een zwart baantje en iedereen wist dat dit zo werkte. Het hoorde bij je opvoeding. Ik werkte op zaterdag in een bakkerij en ja, je moest om vier uur beginnen. De politie kwam wel eens warme broodjes halen, zo uit de oven. Die ik voor hen inpakte, gaf de agenten een kop koffie en niemand vroeg naar mijn leeftijd of ID-kaart. De agent was trots op je dat je zo vroeg aan het werk was. Als je een schop van een leraar kreeg had je die echt verdiend en aangiftes van mishandeling waren er niet. En je ging over of niet en je ouders begonnen hier geen rechtszaak over.

Wij hadden ook getinte klasgenoten en daar werd je vrienden mee. Ja, ook moslims. Er was wel de “Centrumpartij” en iedereen lachte daar om. Je schaamde je voor deze partij en de politiek liet hen links liggen. Gewoon een fatsoenskwestie. Als je een vak had geleerd werd je niet weggezet als “laag-opgeleid” , je was gewoon een laatbloeier en dat was prima. En men zei: die komt er wel.

Onze economie draaide prima, ook met een linkse regering. Als je op jezelf wilde wonen had je binnen een paar maanden een huis en hoefde je niet dertien jaar te wachten. Als je TV keek had je een reclameblok waarin je koffie ging zetten of hem snel op de andere zender zette want het synchroniseren van reclame deed men nog niet.

Er waren geen stiekeme politie-bellers want dat vonden wij not-done. Je ging naar iemand toe om je mening te geven en dan kwam je er wel uit. En als er een vreemde auto in de straat stond was iemand gewoon ergens op visite. Als je werkloos werd moest je een klein stapje terug en rekeningen gingen direct naar het ziekenfonds. Daar betaalden wij met zijn allen voor en niemand had daar problemen mee. En toen…. Kwam het neo-liberalisme.

© AdRem

https://www.hoemannendenken.nl/schrijvers/remwel/

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

13 reacties

    1. dank voor je positieve reactie; ik kn wel merken dt het je allemaal weer te binnen schiet, Hans, overigens ook de andere kant, maar dat komt later 😉

  1. Toch die goeie ouwe tijd – mooi belicht –
    Maar het was ook helaas de tijd van kop houden en doe wat ik zeg …..etc.
    Ik kijk uit naar zijn volgende – heeft hij zelf ook een blog?

    1. dan heb je het vast gelezen op Facebook, Ellie, waar ik het ook las – en mij meteen duidelijk werd dat Remco kan schrijven, en… zwijgen, wat mij noopte… wellicht eerdaags

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *