Auteur & kunstenaar

Poes, pen, pelgrim

met Peter, mijn eerste poes

Mijn vader heeft mij drie geschenken gegeven. Dat lijkt niet veel, maar is alles.
Toen ik bijna drie was, was mijn moeder zwanger. Ze zei elke dag dat ik een broertje of zusje zou krijgen. Ik dacht dat er iemand langs zou komen met een ratelende handkar vol baby’s en telkens als zij zei dat ik een broertje of zusje zou krijgen, keek ik naar buiten om er eentje uit te zoeken. Ik wilde een zusje. Het werd een broertje.

Mijn vader gaf les op de lagere school in Westkapelle, een paar huizen verderop. Hij kwam altijd meteen naar huis als de school uit was. Op een dag waren de kinderen al langs gerend en papa was nog niet thuis. Hij was laat en droeg een kartonnen doos voor zijn buik. Ons huisje was klein en donker, de doos gaf licht.
‘Voor jou,’ zei papa.
Hij zette de doos voor mijn voeten. Ik hurkte ernaast. Er kwam geluid uit de doos.
‘Maak maar open,’ zei papa.
Een pop wilde ik niet, zo’n stijf ding. Ik hoorde gekras en gepiep. Een pop was het niet.
‘Maak maar open,’ zei papa nogmaals.
De doos bewoog. Dat was best griezelig. De kleppen zaten door elkaar. Ik moest mijn hand erdoor wringen om de kleppen los te wroeten. Brrr. Toen was de doos open. Iets harigs lag op de bodem, het veerde op, keek over de rand, een poesje! Dat was de eerste keer dat ik mezelf voelde smelten.
‘Dat is Peter,’ zei papa, ‘het is een meisje, maar mijn eerste poes heette ook Peter en die leek precies op deze.’
Hij tilde Peter uit de doos en plantte haar in mijn armen. De poes ging snorren.
‘Ze vindt het fijn bij jou, daarom spint ze.’
We werden onafscheidelijk.
Ik smelt nog altijd van poezen.

Het volgende cadeau dat ik van mijn vader kreeg, was op mijn dertigste. Ik was depressief en zat moedeloos bij hem in de tuin. Hij zei dat de koffie nu wel klaar zou zijn, sprong op en ging naar binnen. balpen-parker-jotter-standaard-rood
Hij kwam terug zonder koffiekan. Op een meter of drie graaide hij in zijn broekzak en gooide iets in mijn schoot. Een pen, een donkerrode Parker balpen.
‘Dan heb je iets om alles op te schrijven’ zei hij en ‘er kunnen steeds nieuwe vullingen in, maar die heb ik er niet bij gekocht.’
Hij lachte en haalde de koffiekan.
De pen heb ik nog steeds en ik schrijf nog altijd, zij het op mijn laptop.

Het laatste cadeau kreeg ik kort voor zijn dood. Hij kon nog lopen en had een wandeling over het strand van de Middellandse Zee bij Perpignan gemaakt. Daar had hij een platte, roze schelp gevonden, voor mij, zomaar, zonder dat ik jarig was.
De schelp gaf zijn geheim niet meteen bloot. Eerlijk gezegd pas vandaag.

jakobsschelp (platte kant - sluitkant)
jakobsschelp
(platte kant – sluitkant)

Een jaar na zijn dood begonnen mijn moeder en ik te lopen, ruim 10.000 kilometer, verspreid over tien jaar. Het eerste jaar liepen we door Waterland, de kroon van Amsterdam, een veenweidegebied waar de intensieve landbouw niet bedreven kan worden dankzij de slappe bodem. Dit gebied was toen nog het grootste weidevogel broedgebied ter wereld, geen wonder dat mijn moeder en ik elke voettocht grutto’s zagen, een van mijn vaders lievelingsvogels. We begrepen hem pas na zijn dood, toen zijn vlammende politieke adem ons niet langer de adem benam.

De tien jaar dat wij LAW’s liepen, waren een pelgrimstocht naar onszelf en onze zielsverwantschap, los van de bloedband met alle inprentingen van dien.
Nu is mijn moeder er ook niet meer en nu pas zie ik de symboliek van de schelp van mijn vader. Het is een Jacobsschelp, de schelp van de pelgrims naar Santiago de Compostela. Ik heb hem verwerkt in een vogeldrinkbak, onwetend, hoe treffend.

mozaïek - vogeldrinkbak Anne Vellinga
mozaïek – vogeldrinkbak
Anne Vellinga

In de cadeaus van mijn vader schuilt een spiegel; wat hij van zichzelf in mij zag en bevestigde op de zwijgende manier die hem eigen was als het ging om de essentie van het leven.

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

32 reacties

  1. Mevrouw ….: Hoe kunt u nou drie jaar zijn als Uw Moeder zwanger is.. Zo zei ik in mijzelf toen ik je blog binnen kreeg! Er schoot mij iets te binnen.. Moeder en kind Beminnnen. HERBEGINNEN.. Groet á Voús !!

    1. uh….. ja, hoe het kan, wist ik toen ook niet, Joshua! har dikke buik was me ook niet opgevallen, het ging ook zo geleidelijk! maar mooi, beminnen en herbeginnen…. dat zouden meer mensen moeten doen 😉 ~ groet à vous X

    1. Ach, dat is wel een heel bijzonder compliment… en ik vermoed dat je er veel van hebt, Harie – dat ‘impliciete’, dat wat heel lang gist en broeit en uitbot tot waarachtige schoonheid en liefde, dank.

    1. soms mis ik ze zo, Peter, zoals vandaag… maar het is waar dat ze voortleven in mijn herinneringen en zelfs in sommige eigenschappen 🙂 dank voor je fijne reactie

  2. Dat zijn mooie geschenken, Anne.
    Lastig he, zo’n ouder die zich op zo’n verholen manier uit. Herken ik, ook het vrijwel nooit zomaar iets krijgen. Als het dan toch gebeurt, hecht je er heel veel waarde aan. Koesteren!

    1. wat hebben wij veel gemeen Marjolein! en wat zeg je het mooi, de verholen manier van uiten… en er dan zoveel later achter komen hoe het zich uitte, dat het zich uitte… misschien wel in elk gebaar… dank voor je persoonlijke bijdrage

  3. Zo bijzonder Anne hoe je de geschenken van je vader beschrijft en nu de werkelijke bedoeling ervan gaat ontdekken. Mooi ‘ n levend wezentje om voor tezorgen. De pen…een Parker .ik kreeg van mijn moeder een Parker vulpen en schrijf daar nog steeds alles mee voordat ik het op de laptop zet. Net of ik haar weer even voel. Compostella hoe vooruitziend en hoe mooi ook hoe jij deze jacobsschelp een waardevol en toepasselijke plek hebt gegeven. Terug naar je roots. Ontroerend

    1. wat lees jij me toch altijd aandachtig, Dimph ~ de poes was zo’n hartverwarmend idee van mijn vader; hij moet gezien en gevoeld hebben dat het een schok was ineens niet meer het enige oogappeltje van mijn moeder te zijn… mijn teleurstelling, jaloezie… en dat dan niet benoemen, niet uitleggen, maar een levend wezentje geven om voor te zorgen, zoals jij dat zo mooi zegt – dankzij Peter, dankzij mijn vader klapte mijn hart open op een cruciaal moment en ervoer ik het smelten, het oplossen van grenzen… en dan die Parker die jij ook kreeg en nog steeds gebruikt! ik weet niet of mijn vader een diepere bedoeling had met de schelp; hij was een mens die genoeg had aan de schelp zelf… het wonder van de natuur… dank voor je begripvolle, inspirerende woorden

  4. Oeps…hoe mooi. En dan die pen hè. Ook exact dezelfde waarmee ik ook ooit iets begon te schrijven. Alleen was de mijne zwart. Rood is niet mijn kleur. 😉

  5. liefde (door)gegeven door je ouders ; ik lees, geen gebrek ….ik noem het mijn rugzakje dat nooit leegraakt….bijzonder weer die prachtige gevoelens van je te lezen….

  6. Wat een prachtig verhaal vind ik dit! Jij vindt ook altijd de juiste woorden om het tot een pakkend verhaal te maken. Bijzonder , die drie geschenken van je vader.

  7. Ontroerend verhaal hoe in voorwerpen en levende dingen de bezieling van je meest dierbaren kan liggen. Maar het is voor mij vooral de liefdevolle toon die je hier aanslaat…. In een woord geweldig…

    Groetjes,

    Elbert

  8. Lieve Anne, moet altijd even rechtop gaan zitten na het lezen van jouw verhalen. Weer zo mooi en liefdevol geschreven, wat een reis leg je hierin bloot, een reis van jaren leven en van groei. Je bent een bijzonder mens en dat ben je.

  9. Hoe ontroerend mooi, het gebaar van je vader, de geschenken met het gebaar, zijn weten over het ‘zijn’ van zijn dochter en hoe jij dit alles steeds meer waardeert en nog vaster in je hart sluit ❤

  10. Wat een diep rakend verhaal, lieve Anne.
    Met tranen in mijn ogen gelezen,mede door de herinnering aan mijn eigen vader die af en toe zijn geslotenheid doorbrak met een stil,liefdevol gebaar waar ik de rest van mijn leven met ontroering aan terug zal blijven denken.
    Een juweeltje,dit verhaal.

    Liefs

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *