Auteur & kunstenaar

Valentina Pattavina – De boekverkoopster uit Orvieto

Ik ben verzot op plekken met boeken, vooral als het boekwinkels zijn. Ik kan er dagen doorbrengen, wat ik gedaan heb als boekhandelaarster in Nijmegen en in Amsterdam, en als ongeleid projectiel overal waar boekwinkels mijn pad kruisen. Vooral als het echte zijn, dus zonder gummen, wereldbollen, opgezette lokpoezen en brrr. Het moeten oorden zijn vol uitpuilende boekenkasten met smalle gangen, links en rechts ruggen als poorten naar verborgen werelden en hier en daar een tafel waar kleurrijke covers een blik gunnen op werelden waar je wezen wilt.

Bibliotheken zijn een goede tweede. De sfeer is zakelijker, maar daar staat tegenover dat je alles mag halen en brengen, gelezen of niet, wat past in de gedachte van kringloop en delen en minder verspilling. Wat moet je in huis met boeken die geen vrienden zijn.

Boeken en films hoeven maar te beginnen met een boekwinkel of ik ben verkocht. Zoals die film met dat leuke boekwinkeltje dat opgeslokt dreigt te worden door een joekel van een boekenfirma. Hoe heet die film ook alweer. Ik heb um onderhand vijf keer gezien, maar titels, ho maar. Waar die film op uitdraaide? Uh.. O ja! You’ve got mail! Meg Ryan. Tom Hanks. Mailtjes, een soort Facebook voor het bestond. Schiet het me toch nog te binnen. Kun je nagaan.

1001004005078594

 

Het Oneindige Verhaal van Michael Ende heb ik tig keer gelezen vanwege de bijzondere boekwinkel aan het begin, met dat geheimzinnige boek dat Bastiaan stiekem meeneemt en waardoor hij en wij in een fantastische wereld terecht komen, vol spanning en avontuur waar nu eens geen horror aan te pas komt, want dat is het andere uiterste, horror vind ik vreselijk. Daar heb ik niks mee. Zelfs niet als het geschreven is door iemand die ik in het dagelijks leven graag mag. Dat komt voor.

 

 

9200000028035772

Het geheim van Penumbra’s boekwinkel vond ik vorig jaar in de bibliotheek en wat was ik enthousiast over het begin: een boekwinkel die 24 uur open is, een boekwinkel met de juiste sfeer van verwachting, hoop en mysterie. Ik had nog nooit van Robin Sloan gehoord, maar ik hield meteen van hem. Jammer genoeg worstelt hij nog met zijn eigen fantasie, wat al snel duidelijk wordt bij zijn beschrijving van de inrichting van de boekwinkel. De boekenkasten zijn twee verdiepingen hoog en er is een enorme lange wiebel ladder nodig om de boeken van de bovenste plank te halen. Dat is een fantastisch beeld voor de boekwinkel, je ziet het en je voelt het, maar het is wel wat Robin nekt. Naarmate het verhaal vordert, klimt hij almaar hoger in zijn gedachten om het kloppend en geloofwaardig te maken. Dat maakt het verhaal uiteindelijk saai en langdradig en voorspelbaar. Robin moet eens aan de wiet, dan ziet hij dat alles mogelijk is. Hij is in dit boek niet uit zijn eigen verstand gevlogen, anders dan Michael Ende die van nature geloofde in zijn fantasie. Jammer genoeg is Michael aan maagkanker overleden, misschien was de werkelijkheid niet te verteren voor hem.

Nu heb ik dus dat groene boek van Valentina Pattavina op mijn nachtkastje.
Tsja, wat vind ik ervan. Het begint goed…
Matilde, een alleenstaande vrouw van een jaar of veertig, verhuist van Rome naar Orvieto in Umbrië om haar leven in de hand te krijgen. Ze komt terecht in een interessante boekwinkel, bestierd door professor Paolini. Ze mag er komen werken. Een droom wordt waar. Tot zover smul ik van het boek. En dan gaat het mis.

Matilde heeft onuitstaanbare gedachten die grappig moeten zijn, maar het niet zijn, op het perverse af, bijvoorbeeld dat ze tot moord in staat zou zijn. Slaat nergens op. Hoewel? Er schuilt een geheim in haar. Waarom is ze vertrokken uit Rome? Wie is de vrouw die ze brieven schrijft? Haar alter ego? Bijzonder gekunsteld komt dit op mij over. Vlees nog bloed noch vis. Maar goed, ik lees door. Is er ook nog iets vreemds met de professor en met iedereen die ze ontmoet. Er is een kastanjeboom waaraan iemand zich tien jaar geleden verhangen heeft. Het rare is dat de voeten op de grond sleepten. Dat gaat zij uitzoeken met een vent met wie niets begint, geen romance, geen gevecht, slechts interessantigheid van zinnen uit andermans boeken en de I Tjing.

Dat Valentina Pattavina Italiaans is, onthult haar naam. Dat ze belezen is, merk je in elk hoofdstuk waarin ze rondstrooit met citaten. Dat ze iets in het theater heeft gedaan voel je aan het drama dat ze de gedachten van de hoofdpersoon probeert mee te geven. Dat het boek het zo goed doet, kan komen omdat ze bij een uitgeverij heeft gewerkt en kruiwagens helpen nou eenmaal. Haar roman is meerdere malen herdrukt en zelfs verfilmd.

Ik ben benieuwd wat jij ervan vindt. Mijn lust het boek uit te lezen is op driekwart vergaan en ik ben blij dat ik het boek geleend heb. Het kan morgen terug.

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

14 reacties

    1. Wat een liefdevolle, aanstekelijke recensie Mieke! Bijzonder leuk hoe jij zo gegrepen werd door het verhaal dat je nog meer onderzoek deed en achter interessante feiten kwam! Hartelijk dank voor de link, een aanrader.
      Ik ben erg benieuwd hoe jij ‘het oneindige verhaal’ gaat recenseren en ‘de boekhandelaarster uit Orvieto’.
      Warme groet van Anne

  1. Ach ja, ik kan eigenlijk niet reageren… Ben sinds kort begonnen te lezen na jaren. Als eerste jouw boek ” Sophie Genius Loci ” dat genoeg vaart had om uitgelezen te worden en nu in een boek begonnen van Oek de Jong ” Hokwerda’s kind ” dat zich met pijn en moeite laat lezen door de wreedheid ervan. Dat terwijl ik een groot fan was van zijn romans…. Maar lezen heeft mij dus nu ook weer in de greep…

    Lieve groetjes van Elbert

    1. Ik ben ook pas weer gaan lezen sinds een maand of zeven, Elbert. Ik heb ‘vroeger’ zoveel boeken verslonden dat het ineens genoeg was. Ik merk dat ik nu heel anders lees; ik ervaar nu de schrijver door de teksten heen een dat geeft me nieuwe leeservaringen, erg leuk.
      Ik vind het eervol dat Sophie het eerste boek was dat je weer ging lezen en dat je het nog uitgelezen hebt ook doet me werkelijk goed. Je schrijft over je leeservaring met Hokwerda’s kind als de dichter die je bent. Mooi. X

        1. je arm! doe voorzichtig aan Ellie, en heel lief dat je desondanks zo’n persoonlijke bijdrage geeft ~ iets om bij stil te staan, een leescrisis, nu je het zegt, ja, zoiets had ik ook. Ik ben weer gaan lezen om het inslapen te vergemakkelijken, en dat werkt goed bij mij en bovendien heb ik nu gemerkt dat ik anders lees en ben telkens weer benieuwd wat een boek me brengt, ook als ik het niet uitlees – dat heeft met die leescrisis te maken: voeger las ik elk boek uit, zelfs Duitse boeken in het oude Duitse handschrift, informatieve boeken, jeugdboeken, romans, alles wat ik kocht of leende – tot mijn leeshonger verzadigd was en mijn nieuwsgierigheid bevredigd.

    1. Ja, iedereen moet het lezen en zeker ook Momo en de tijdspaarders. Michael Ende zag toen al, jaren ’80 vorige eeuw, hoe de ‘sigarenrokertjes’ de wereld proberen over te nemen… Wat een waarachtige verbeeldingskracht!

  2. NB: Ik krijg net een mailtje van een oplettende lezer dat de titel hierboven niet klopt ~ dat klopt; ik heb de titel zo onopvallend mogelijk aangepast omdat boekhandelaarster niet op de titelregen van mijn blog past en dan wordt het boekhandelaarste… en op de volgende regel de ~r~ ; dat vond ik ongepast, vandaar 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *