Auteur & kunstenaar

Leren lopen (1)

met Peter, mijn eerste poes

Met Pinksteren zouden de vlammen boven je hoofd dansen, wat ik ervan merk zijn mijn voeten. Niet dat de vlammen eruit slaan, maar ik besef dat ik twee keer heb leren lopen. De eerste keer van mijn vader, de tweede keer van mijn moeder. Er zat veertig jaar tussen en beide keren was het een ontdekking.
De eerste keer zat ik in een hok met spijlen, box genaamd. Mijn vader hield een blinkend ding achter de spijlen. Ik greep naar dat blinkende, een lepeltje. Toen al was ik een kraai. Ik kon er net niet bij. Vanuit de heilige wil hees ik mezelf aan de spijlen omhoog en liet een handje los om dat glimding te pakken. Net toen ik het bijna had, ging het naar links. Ik ging het achterna, de spijlen als houvast. Je voeten blijken als vanzelf zijwaartse pasjes te maken als dat moet.
Dat ik dit nog weet, sterker, dat ik dit nu nog kan voelen, komt door de stem van mijn vader: ‘Kijk Ali, ze loopt!’ zei hij.
De inhoud hiervan ontging me, wist ik veel wat lopen was. Wat insloeg als een bliksemschicht was de opwinding in zijn stem. Die kwam binnen als de groef in een plaat. Ik voelde dat ik iets deed wat mijn vader raakte. Ik voelde zijn trots, zijn blijdschap, zijn verbondenheid met mij. Voor het eerst. Een onvergelijkbaar fantastisch gevoel dat ik nog vaak zou proberen op te wekken.

Een week later werd ik één jaar. Dat wist ik niet. Voor mij was het een dag als alle andere met één groot verschil: er was iemand in de kamer die er nog nooit was geweest, een grote onbekende vrouw die alle aandacht van mijn moeder trok. Dat voelde kaal. Ik waggelde rond de schoot van mijn moeder, op zoek naar de warme wolk van haar aandacht. De wolk ging als een boog over me heen naar de vrouw die op de stoel van papa zat. Dat deze vrouw de moeder van mijn moeder was, wist ik niet. Dat mijn moeder haar moeder voor het eerst in twee jaar zag, wist ik ook niet. Dat Moeke een wereldreis achter de rug had met trein en bus van Groningen naar Westkapelle wist ik ook al niet, laat staan dat ze speciaal voor de eerste verjaardag van haar kleinkind was gekomen. Ik wist niets, voelde alles. Ik voelde de blik van de vrouw op mij, ik voelde haar ogen over me heen gaan, van kop tot teen.
‘Wat een laif wichtje.’
Ik voelde rillingen en zocht steun bij de vertrouwde schoot van mijn moeder. Ik waggelde er zo’n beetje omheen, haar schoot als mijn anker.

‘Aaltje, dat kind kan lopen.’
Ik voelde iets opveren in mijn moeder. Haar aandacht bestraalde me. Ik liep vol van het fijnste dat bestond.
De vrouw tegenover mama had haar aandacht ook bij mij. Op wankele pootjes stond ik tussen twee vuren. De vreemde vrouw boog naar voren. Ik zag het heus wel. Ze zocht mijn blik. Dat zag ik ook. Ze opende haar armen en zei: ‘Kom maar wichtje!’
Er waaide warmte uit het holletje tussen haar armen. Het trok me aan. Ik ging er als vanzelf naartoe. Ik voel nog de warme armen van mijn oma om me heen. Alles tintelde, voor me, achter me, in me. De hele kamer straalde. Ik kon lopen.

 

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

40 reacties

  1. Daar springen me weer de tranen bij in de ogen. Dat gebeurt me nogal eens als ik je blogs lees. Prachtig geschreven!

    1. Dankjewel Attila; kennelijk zijn die vroege herinneringen niet zo gewoon, het brengt me op de gedachte andere herinneringen van het prille begin ook eens onder woorden te brengen, zoals het zindelijk maken, ik weet ook nog hoe dat voelde

  2. Heerlijk verhaal, ik probeer uit alle macht ook zulke herinneringen op te roepen, helaas te vergeefs …

    1. Dankjewel Corry ~ Bij mij komen die herinneringen boven drijven als ik ‘zomaar iets’ doe, zoals op dit moment onkruid wieden en zaadjes opkweken, mijn handen in de grond en eigenlijk niet denk, maar vooral voel.

      1. Ah, gewoon het denkwerk stopzetten. Moet ik morgen toch maar eens in mijn tuintje gaan werken (is bovendien broodnodig) …..

  3. Geweldig, dat soort van herinneringen.
    Ze blijven je bij omdat je ze altijd al als heel speciaal gevoeld hebt.
    Zo heb ik er ook een aantal aan mijn vader die overleden is toen ik amper 2 was.

    1. Dat is een heel duidelijk markeringsmoment, Harie ~ heel verdrietig dat je je vader zo vroeg verloor; heel mooi dat je je hem kunt herinneren! Dankjewel voor je bijdrage X

  4. Zo warm en liefdevol deze vroege herinnering beschreven….ik voel de innerlijke warmte van drie vrouwen van oma tot heel klein meisje en huil…

  5. U heeft vast geschaatst op D O O R _ L O P E R S bedenk ik me nu na he lezen van je hele verhaal! In die tijd had je de Box , en Pik-tol waar muziek uit kwam! En dat Een Pik later de Tol zou betalen, is weer een heel ander verhaal! Blijf Kind, zodat je de Volwassenheid in het hier-na-maals volgend leven vindt! U sprak met

    1. je bent op dreef Joshua, en ik heb dus echt heel even op doorlopers geschaatst van het eenvoudigste soort, waar ik keihard 100 meter op kon, tot ik kunstschaatsen kreeg ‘op de groei’, maat 39 en die maat heb ik nog altijd niet bereikt 🙂

  6. Geweldig. Het gevoel mooi beschreven en ook het gebrek aan context dat baby’s en peuters hebben. Ik heb zelf ook zulke oude herinneringen, niet veel, maar toch. Je geeft het zo goed weer, dat ik me even in heel vroeger waan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *