Auteur & kunstenaar

Spirit

de kleine Totem

Op 1 april 1991, vandaag precies 27 jaar geleden, werd een zwart katertje geboren bij mijn vriendin. Een paar weken later was ik bij haar met een boodschappentas die geen bedoeling had. Boodschappen was ik niet van plan. Het katje rende door de kamer, zag mijn tas en sprong erin en pfah, klapte mijn hart open. Ik mocht het katje mee naar huis nemen. Ik racete op de fiets dwars door Amsterdam met mijn hartenbrekertje in de tas.

Zijn komst veranderde mijn leven radicaal. Na een uur smeet mijn toenmalige lief het katje van de trap. Het had een plasje gedaan op de deurmat bij gebrek aan een kattenbak. Ik weigerde het katje het huis uit te doen. Mijn vermeende lief ruimde het veld en verdween voorgoed uit mijn leven. De dag erop kwam mijn katje bij wijze van troost van het balkon naar binnen met een wit veertje in zijn bek. Toen wist ik zijn naam. Totem wees me de weg naar mijn hart. Dingen die daarvoor niet bij me opkwamen en alles wat ik niet durfde omdat ik erbij nadacht, ging ik doen. Totem leerde me de werkelijkheid voorbij de grenzen van mijn verstand. Hij inspireerde me twee jeugdboeken te schrijven over de geheimen der hagedessa’s, een oeroud Hollands heksengeslacht, huizend rond de Zuiderzee, een onbekende vrouwenlijn kwam me voor ogen.

Totem en Zora op tafel in een van onze vorige huizen
Totem en Zora op het dak van ons huis in Alkmaar

En toen ging hij dood, 27 december 2007.
Een week of zes eerder had ik één van de bijzondere ervaringen die ik met hem had. Ik ging even rusten omdat ik bekaf was van allerlei drukte die nou eenmaal bij mijn leven hoort. Verbouwen en slopen, dat werk.
Totem sprong op bed en ging op mijn hart liggen. Hij had het wonderlijke vermogen op de zere plek te gaan liggen. Ik had geen pijn in mijn hart. Niet op dat moment. Ik was gelukkig. Ik voelde hem zakken in mijn hart en een stroom van herinneringen dreef boven, alle momenten die ik met hem had beleefd. Mijn hart golfde als een wolk om Totem heen. Een moment, toen was het weg. Een week later begon het braken.

Katten braken vaker. Dan moeten ze een haarbal kwijt. Ik haalde een tube laxeerpasta die hij altijd zo graag oplikte recht uit de tube. Ditmaal draaide hij zijn kop af. Ik ging met hem naar de dierenarts. Die nam bloed af. Het waren zijn nieren. Mijn dierenarts wilde de zaak meteen afhandelen met een dodelijk spuitje. Ik viel bijna flauw. Toen kwam de dierenarts met een infuus. Soms gaan kattennieren dan weer werken. Totem knapte meteen op. Voor korte tijd. Nog een infuus en nog één. De dierenarts gaf ze mee voor thuis. Dat is wat, je dierbare lek prikken. Die blik van Totem. Hij wist dat ik tijd nodig had. Zo was hij, mijn leraar in kattengedaante.

Pal voor Kerst zat ik met Totem op schoot onder het afdak bij de sloot. Rillend. Plotseling hoorde ik zijn stem, een glashelder geluid,  ‘je verliest je totem, maar je krijgt spirit terug’.
Ik wilde geen spirit, ik wilde Totem.

Kerst 2007 was donker. Totem op sterven. De moeder van mijn ware lief op sterven. Die 27ste december ging ik met Kees naar het hospice, naar zijn moeder.
We kwamen terug. De telefoon ging, de zus van Kees die alles van moeder wilde horen. Kees ging met de telefoon naar boven. Buiten schreeuwden zwarte vogels om voedsel. Ik pakte een korst brood en opende de schuifdeur. Achter mij een hartverscheurende schreeuw.

Totem probeerde naar mij toe te kruipen, wat hij niet meer kon. Hij keek me aan met die onmetelijk diepe gouden ogen. Mijn hart brak.
Hij ademde zwaar, hijgde, doodgaan ging niet. Het kostte meer kracht dan hij had. Ik wilde hem verlossen uit zijn pijn, legde mijn hand op zijn rug ‘toe maar, ga maar….’
Hij ging niet. Het ging niet.
Ik liet hem los. Pakte een koperen offerschaal en sloeg er zachtjes op. Onbeschrijfelijke klanken stegen op. Totem jankte ijzingwekkend, strekte zijn poten, zuchtte, balde zich en was weg.

Drie jaar bleef het gat. Wat ik ook deed. Tekenen, lopen, dromen, mediteren, workshops, aan hem denken, niet aan hem denken, voor mijn moeder zorgen. Het gat bleef.
Met de dood van mijn vader was ik eerder verzoend. Tijdens de jaren dat hij kanker had, groeide het besef en alles wat onuitgesproken was, kwam aan het licht. Toen hij dood was, stippelde ik een jaar lang mijn reis door de nacht, toen was de rouw klaar. Ik begon mijn vader te herinneren in mijzelf. Hoorde zijn stem en zijn gedachten. Tot mijn verbazing zag ik vogels waar ik bij zijn leven overheen keek. Vogels werden onze brug.

Ik vond geen brug naar Totem. Een dier is anders dan een mens. Ik deelde geen gedachten met hem, geen woorden en geen zinnen. Hij zag er altijd eender uit in zijn glanzend zwarte pakje, zijn witte befje en zijn witte sokjes. Totem was dood. Totem was er niet meer. Ik miste hem. Er zat een gat in me. Drie jaar lang.

Ik reed door ons park op mijn vouwfietsje en dacht aan hem. Hoe wij daar samen liepen, hij achter me aan, voor me uit, wachtend bij elk zijpad: wat gaan we doen. Ik reed door de oude boomgaard over het houten bruggetje. De planken ratelden. Uit het niets was daar Totems stem, luid en helder.
‘Telkens als je aan me denkt, ben ik bij je.’
Ik was over de brug. Zijn stem was weg. Stil was het.

Die avond zat ik wezenloos naar tv te staren. Ik miste Totem op mijn schoot. Ineens stroomden zijn woorden door me heen, ‘telkens als je aan me denkt, ben ik bij je.’
Mijn hart zette uit. En toen voelde ik het, zijn aanwezigheid, Totem, hij was bij me.
Vandaag dringt tot me door dat dit spirit was. Is.

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

43 reacties

    1. dat moest ik toen nog van hem leren Annette; Zora, de poes die je ook hierboven op de foto’s ziet, heb ik zachtjes laten inslapen toen haar tijd gekomen was…

  1. Dat was in een andere tijd Anne, toen nam je een niet zo rigoureuze beslissing, en achteraf, ach ja achteraf,
    maar mooi dat Totem altijd zo dicht bij je is gebleven …

    1. ja… onuitwisbaar Corry; en bij hem kwam de boodschap van de dierenarts ook volkomen onverwacht uit de lucht vallen. Zo denk je dat een haarbal dwars zit en zo zou hij een spuitje moeten. Overigens heb ik die dierenarts toen wel gevraagd of hij pijn had en dat schijnt bij nierfalen niet zo te zijn. Volgens hem zakte het bewustzijn steeds verder weg, was hij dus steeds minder aanwezig, en er was een kleine kans dat de nieren weer op gang zouden komen. Ach ja, wat valt er veel te ervaren en achteraf is het anders dan wanneer je ermee geconfronteerd wordt. Ik kan nu alleen maar gelukkig zijn met de hele ervaring. Groeten!

  2. Mooi herkenbaar verhaal Anne. Ik had ook zo’n katje dat overleden is aan nierproblemen.
    Ze zakte door haar pootjes. Ze kreeg ook ern infuus, maar het mocht niet baten. We hebben haar begraven in de tuin van mijn dochter.
    Het heeft jaren geduurd eer ik het verwerkt had.

    Mooi geschreven ook.

    1. Dat jij dit ook hebt meegemaakt Marije, en ook jaren nodig had om het te verwerken…
      Wij hebben Totem ook in de tuin begraven en Zora jaren later naast hem. Onze derde poes, Pippi, heeft zelf een plekje gezocht om te sterven, we hebben haar nooit gevonden.

  3. Mooi hoor Anne zoals jij je altijd verbonden heb gevoeld met Zora en Toten en zo mooi dat ze jou de weg wijzen
    Heelveel liefs

  4. Hoewel ik even een tijdje van de radar ben, lees ik je stukken vanzelfsprekend wel. Hoe bijzonder mooi zoals je die band tussen jullie in een prachtig stukje weet te schetsen.

  5. Ach Anne, wat een ontroerend, maar ook mooi verhaal. De band die je met Totem had, Je liefde voor hem, hetgeen je ook door hem hebt geleerd en de spirit die hij voor je achterliet. Een steek ging door mij heen ❤️

    1. Totem heeft me de weg gewezen, ik ben zo blij dat hij in mijn tas sprong, anders had ik hem nooit meegenomen… ik vind het fijn dat jij het gelezen hebt zoals je verwoordt – dank lieve Iteke

  6. Anne de band tussen mens en dier is onvoorwaardelijk . Niet alleen tijdens het leven hier op aarde ook daarna.
    Een zielsverbondenheid zonder woorden maar vanuit het gevoel. Ik voel dat sinds nog niet zo lang bij Max. Hij is mijn leermeester en houd me met alle geduld en wijsheid telkens weer dezelfde spiegel voor. Tot het eindelijk tot me door gaat dringen dat haast niet modig is. Dat leven vanuit je hart niet gek is maar een geschenk.
    Dank je wel voor jouw gevoelvol verhaal over Totem jouw gids xxxx

    1. wat zijn dieren toch fantastische vrienden en leermeesters hè, en wat een geluk om dat te ervaren. jij hebt dat met Max, hè Dimph, dank voor je mooie bijdrage

  7. Lees het nu voor de zoveelste keer en telkens weer stromen de tranen over m’n wangen.
    Ik beleef al die dingen die ik met mijn rode kater deed weer opnieuw en al is het inmiddels zes jaar geleden, ik blijf nog steeds tegen hem praten wanneer ik langs zijn portret loop.
    Ook ik wilde hem zo lang mogelijk bij me houden en ik was ervan overtuigd dat hij datzelfde wilde, dicht bij mij zijn bij zijn grote vriend.
    En terwijl ik dit zit al snikkend zit te schrijven stuurt hij zijn plaatsvervanger de slaapkamer uit om mij te troosten.

    1. O Harie, ik voel het tot in mijn tenen… het gaat zo diep… ik houd het ook niet droog nu, hoe jij van je rode kater hield en hoe je met hem blijft praten, en dat je voelde dat hij ook bij jou wilde blijven – dat is zo bijzonder, zo hecht en echt, die onvoorwaardelijke liefde van je dierbare dier, dat leren we van hen, dat onvoorwaardelijke. en dan die troost, die voelen we, zucht – dankjewel dat je dit hier hebt willen delen XXX

  8. Anne, lang geleden dat ik je gelezen heb. Niet omdat jouw verhalen mij niet meer aanspraken.Het tegendeel is waar. De laatste tijd is er veel gebeurd, veel verlies in mijn leven. Twee zusters zijn binnen 1 jaar zijn overleden. Ik werd misschien daardoor ook enigszins moe van wat facebook allemaal biedt aan allerlei.
    Nu lees ik Spirit en neem me voor om niets meer van jouw verhalen te missen.
    Ik heb Spirit huilend gelezen. Liefs.

  9. Niks spuitje… Volgens mij deed je het volkomen juist, op de natuurlijke manier en in de juiste geest! Mooi!
    En als ik aan je denk, ben je even bij me…dat is de Kracht van de gedachte! Die maakt de verbinding, waar je ook bent. Lieve groet

  10. Onze “Poes” ( dat was z’n naam ) was ziek en bleef bij de dierenarts voor nader onderzoek.
    Zijn organen begonnen het te begeven en de dierenarts belde op met de mededeling dat hij nergens meer op reageerde en dat het beter was om hem een spuitje te geven.
    De vraag was of wij er bij wilden zijn. We zijn er met onze twee kinderen heen gereden om hem bij te staan. We moesten nog even in de wachtkamer blijven en zaten met elkaar te praten toen we een luid gemiauw hoorden. We hadden al zo’n idee dat het Poes was die we hoorden. De dierenarts riep ons binnen en daar was Poes, zo levendig als wat en heel blij om ons te zien. We hebben hem toen weer meegenomen naar huis, levend en wel. Na tien dagen is hij thuis gestorven.

  11. Wat een bijzondere ervaring Ellen. En wat goed dat jullie met zijn allen naar Poes en de dierenarts gingen, dat Poes het doorhad en helemaal opknapte en jullie riep! Prachtig. Dankjewel voor je mooie bijdrage.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *