Auteur & kunstenaar

Over mij

over mij
presentatie van Eva ~ Terra Incognita, mijn 2e roman
op de achtergrond Gezina Derks, mijn uitgever

Tsja, wat moet ik over mij vertellen. In mijn blogs staat alles. Mijn passie voor het avontuur van het gewone leven dat niet gewoon is. Als gevoelig mens beleef ik teveel om op te noemen. Van jongs af aan verwerk ik mijn ervaringen in teksten, of dat nou gedichten zijn of romans. Soms heb ik er geen woorden voor, dan speel ik Carcassonne, aai mijn kat en steek een kaars aan.

over mij

Ik werk ook graag met mijn handen. Daar krijg ik energie van en doe dan soms teveel. Ik hoef maar naar de Kringloop te fietsen door het glooiende Montferland en ik vind iets bijzonders om collages, mozaïeken of assemblages te maken.

over mij
hier lijm ik het onderblad in voor een tuintafel die ik voorzien heb van mozaïek

Ik kan zeggen dat ik me jong voel, maar ik ben eerder een boomer. Ik ben diep in de vorige eeuw geboren aan zee, in West Kapelle, waar de vuurtoren lichtflitsen stuurde door de nacht en de molen haar wieken draaide. Paarden klepperden over de keitjes en trokken karren beladen met zwarte steenkool en muffe aardappelschillen. Ik hoef er maar aan te denken en ik ben weer vijf.

Ik heb veel interessants opgedaan op allerlei scholen, de fijnste dingen heb ik met vallen en opstaan geleerd in het dagelijks leven. Muren slopen, tegelzetten, meubels verven, kattentaal, appeltaarten bakken en rozen snoeien. Ik heb in bijzondere huizen gewoond in Tiel, Groningen, Arnhem, Berg en Dal, Amsterdam, Alkmaar en Hoorn. Mijn kleinste huisje was een diepe kast waar net een matras en een tafeltje in pasten,  dat was in Beek toen ik een burn-out had. Daar ontdekte ik de sterrenhemel door het vierkant van het dakraampje. Het grootste huis had een naam, Villandry, een paleis in een sprookjesbos. Ik gaf er les aan kinderen die nu beroemder zijn dan ik.

Ik heb iets met plekken, de sfeer die er hangt, de genius loci. Als ik in de stemming ben, is het of er een eeuwenoud wezen rondwaart. Misschien word je gevoelig voor plekken als je vaak verhuist. Er speelt iets geheimzinnigs tussen de plek waar je leeft en het avontuur dat je er beleeft. De zee met haar vloeibare grens, het oord waar ik ter wereld kwam, de rivier de Waal van mijn schooltijd, het brede water van verre komend en verdwijnend in het verschiet, schepen op haar vloeibare huid, de Nijmeegse heuvels met de uitgestrekte wouden en diepe leemkuilen…

Het mysterie inspireert mij, het sterrenstof waar sprookjes uit ontstaan en waar misschien alleen een dode taal woorden voor heeft: Genius Loci, Terra Incognita, Axis Mundi.

Daarin schuilt zoveel inspiratie dat een blog te kort is, daar heb je een roman voor nodig. Ik heb er nu twee af, de derde heeft een lange incubatietijd, maar ideeën borrelen, personages krijgen vlees en bloed en woorden, zinnen, hoofdstukken beginnen hun weg te vinden…

sophie-120x162
eva-480

Mijn romans staan los van elkaar, maar hebben wel iets gemeen. Elk boek cirkelt rond een vrouw, waarbij Sophie denkt, Eva doet en Iris voelt.
De inspiratie vond ik in de dames die mij hielpen met de verzorging van mijn moeder, die haar laatste zes jaar bij ons in huis woonde. Zij had Parkinson en hoe verschillend gingen onze dames daarmee om! Aanvankelijk vreesde ik dat mijn moeder zou bezwijken door de daden van de doeners, dat haar hoofd zou knappen van de gedachten van de denkers en dat ze zou stikken door de troost van de voelers. Tot ik zag hoe de dames samen precies waren wat zij nodig had: Sophie, Eva en Iris. Verhalen ontsponnen, avonturen, zoektochten, liefde, misleiding en meer.

Wat mij dichtbij huis bezielt en bezighoudt lees je in mijn blogs. Eerst vanuit Hoorn waar we het oude popcentrum Troll verbouwden tot ons huis. Een verhuizing kon niet uitblijven, ditmaal naar het oosten, het heuvelachtige Montferland, waar we ons vijfde huis verbouwden met alle avonturen van dien. Kees is mijn held en mijn lief. Mijn andere lieverds zijn Lukkie, onze je-weet-wel kater met de negen levens en onze kippen: Bleu de Lande, Kato en Vrouw Holle.

Lukkie is niet meer; na een wild kattenleven is hij een week na zijn 17e verjaardag stilletjes gestorven. Ik mis hem.
Het wonderlijke is dat er na zijn heengaan verschillende zwerfkatten in de tuin dwaalden die mij een blij hart gaven. Een van deze zwervertjes is gebleven, Jantje is zijn naam.

Tot slot: ik ben blij met reacties onder mijn verhalen, dan leer ik jullie ook kennen.

Veel leesplezier!