Auteur & kunstenaar

Het groene boekje

het groene boekje
fragment uit het groene boekje

Het groene boekje was onzichtbaar tot ik het bij toeval zag. Het groene boekje van mijn man toen hij mijn man nog niet was, eerder een jongeman, een puber, een kind. Nu is hij man, eentje met een werkkamer.

De kamer ziet eruit als een stoffige tweedehands boekenkelder waar alleen de ingewijde wegwijs wordt. Overal stapeltjes boeken, papieren, mappen, daartussen balpennen, sleutels, volgekrabbelde vodjes en dingetjes van metaal en plastic. In dit zenuwcentrum staan de beeldschermen centraal, daarachter een draaistoel van waaruit zijn lange armen feilloos het goede mapje, paperclipje of schroefdingetje bereiken.
Waag het niet stof weg te zwabberen, laat staan het kleinste schriftje een decimeter te verschuiven, dan is zijn wichelroede van slag. Ik kan daar beter niet heen, maar moet wel. Mijn laptop pikt de internetverbinding niet op. Overal liggen typische mannendingen en mijn handen gaan erheen alsof ze een eigen leven hebben.

het groene boekje
het groene boekje

Een nogal groen boekje werkt als magneet. Mijn hand heeft het te pakken voor mijn verstand tussenbeide komt. Op het etiketje staat in het hoekige handschrift van Kees ‘dagboek’. Als ik iets spannend vind, zijn het dagboeken. Ik wist niet dat hij een dagboek bijhield! Het boekje gaat open.

Woensdag 3 oktober.
Ze zijn aan het oogsten, bijv. sjalotten, een soort ui, alleen veel sterker. Bij een vriend van mij verbouwen ze het ook. Ze hebben 10% van de wereldproductie.

Verbaasd blader ik verder wat hem interesseert waar hij het met mij niet over heeft.

20 december.
De plantenwereld is zijn winterslaap begonnen. Overal liggen bladeren.

Geen openbaring die ik in zijn dagboek verwacht had, maar wel echt Kees, kort en toch poëtisch. Best wel.

23 januari.
Veel dode vogels op de weg. Aangereden.

Dat hij dat noteert. Kort en krachtig en beeldend. Ontroerend ook. Echt wel.

15 april.
Mooi weer, we kunnen buiten zitten. Op het land erg veel paardenbloemen. Dat vindt de boer niet leuk. De koeien schijnen de paardenbloemen geheel niet op te eten.

het groene boekje
fragment uit het groene boekje

Wat schrijft hij onomwonden en direct. Precies zoals hij is. Ik blader verder in zijn ziel.

Pio geloofde niet dat de rode vlekken op de rug van een schaap van een ram zijn. We hielden een boer aan. Die heeft uitgelegd dat rammen een stift onder de buik hebben.

Pio?! Dat was die jongen met zoveel jeugdpuistjes dat je aan zijn gezicht kon zien dat hij gek op mayonaise was. Dit dagboek stamt uit die tijd. Mijn eigen dagboeken van toen gaan over alle jongens op wie ik verliefd was, niet over sjalotten en paardebloemen.

Vanmiddag een zwaan over zien gaan. Wat maken die een geluid als ze vliegen. Ik ben een weiland in geweest waar een zwanennest was. Een jongen spaarde eieren en wilde er een nemen. Wij moesten de zwaan van het nest lokken. Dit lukte, maar de rest niet. De zwaan had het snel door en ging achter de jongen aan, het hele weiland door, half lopend, half vliegend. De jongen kwam er goed vanaf, al hebben we hem thuis moeten brengen.

Een sterke slotzin! Ik zie het voor me, terwijl hij alles aan mijn verbeelding overlaat. Daar val ik op.

10 mei.
Er was bijna een ramp gebeurd. Steltenpool heeft tulpen in de Schermer en om onbekende reden was het water in de sloot die ze gebruiken voor het beregenen zout. Alle tulpen hingen slap. De volgende dag waren ze weer goed, alleen hadden ze toch bruine punten op de bladeren.

Iets uitvoeriger dan al het voorgaande, zoveel indruk maakte het, maar geen woord teveel. Geen woord te weinig ook. Hij weet de essentie te pakken.
Ik slurp elke zin, elk woord, elke letter. Het boekje is me veel te dun, ik wil alles en alles lezen wat zijn ogen zagen en zien, zijn blik, zijn visie, zo simpel, zo waar, zo Kees. Veel te snel ben ik bij zijn slotwoord.

Door mijn biologisch dagboek kijk ik anders naar de natuur. Kleine dingen vallen me nu op. Een groot voordeel.
Mei, 1980.

Ik schiet in de lach van dat grote voordeel. Helemaal Kees.
Mei 1980. Dat was ver voordat wij elkaar vonden.
In zijn groene boekje schuilt de weg die zijn oog opende voor kleine dingen, dat kleine, fijne, subtiele dat ons bij elkaar bracht.

meer over mijn man:
https://annevellinga.nl/2019/10/13/oude-adel-2/

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

14 reacties

  1. Veel herkenningspunten Anne, wat betreft de kamer van Kees. Ook ik moet naar boven wanneer ik geen Internetverbinding heb en daar staan ook schermen en liggen er allerlei andere nuttige dingen en papiertjes op een zeer volle tafel. Veel boeken ook, maar geen dagboek. Wel notities in schoolboeken en schriften.

    Hopelijk vindt Kees het niet erg dat je deze dagboek fragmenten met ons deelt? Hoe dan ook, ik kan me wel goed voorstellen dat dit je raakt en persoonlijk vind ik het verhaal van de zwaan één van de mooiste aantekeningen. En ook de ram met het blok, want veel mensen weten dit niet! 😉

    1. Ha Jannie!
      Leuke reactie van je. Altijd goed te weten dat meer mannen dat hebben….
      En attent dat je vraagt of Kees geen bezwaar had!
      Hij vond het prima. Hij zei erbij ‘zie jij daar dan wat in? het was gewoon een projectje voor school en ik heb alleen maar even snel opgeschreven wat ik die dag gezien had’
      Ik zal hem doorgeven dat jij zijn aantekeningen over de zwaan en de ram het mooist vindt (altijd leuk om te horen, helemaal 35 jaar na waarneming!)
      Groene groetjes!

  2. Ha, die Kees, die schrijft net zo beeldend met weinig woorden. Ik zag die tulpen, hoe kan dat water nu ineens zout zijn? En die zwaan, nog een geluk gehad dat die eierendief geen gebroken arm of erger er aan over hield. Een biologisch dagboek en een kamer waar alles ongeordend geordend ligt. Het past precies. Wat een man…

  3. Een ongeordende kamer, het dagboek met mooie korte maar krachtige aantekeningen uit Kees zijn jeugd…bijzonder……en liefde proef ik….Zoals je alles beschrijft-ontroerend mooi, Anne!

  4. Het verbazingwekkendst vind ik dat hij dat boekje zo trouw bewaard heeft. Ik dacht dat dat een vrouwending was!
    Geweldig, de waarnemingen door de ogen van een jongen. Ontroerend ook, juist om hoe hij het schreef. En mooi dat je het mocht delen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *