Auteur & kunstenaar

Contact met de doden ~ voortekenen (1)

Vrouw Holle ~ mixed media ~ Anne Vellinga

Het zijn de donkere dagen tussen Kerst en Driekoningen, de tijd van de heilige nachten, de periode waarin de sluier dun is en wonderen de wereld niet uit. De laatste week van vorig jaar begon het.

Sinds de dood van mijn vader, 5 juli 1989 wacht ik op een seintje van hem, een onmiskenbaar teken dat hij ergens vertoeft en mij kan vinden in het rijk der levenden. Dat teken is niet gekomen. Ja, ik droom wel eens van hem. Dan heeft hij een viskar zoals op de markt, maar dan zonder vis. De kar heeft wel zo’n klep en die opent hij op stille plekjes waar veel vogels zijn. De eerste keer riep hij er heel enthousiast bij dat dit het helemaal was en dat het raar was dat hij er pas na zijn dood achter was gekomen ‘ik kan dit ding overal neerzetten, heb alles bij me en de vogels zien mij niet, maar ik hen wel.’ Ik droom er nooit bij of deze vogels in deze wereld zijn of in de andere. Het is en blijft een droom en niet een onmiskenbaar teken van leven of dood. Als ik een vogel zie, denk ik aan mijn vader. Niet bij elke vogel, maar wel bij een buizerd die zweeft boven mijn hoofd, een uil die roept in de nacht, een ijsvogel die voorbij flitst over een sloot. Ook dit vind ik geen echte tekens. Het zijn herinneringen.

Toen mijn moeder dood was, dacht ik meer kans te hebben. Zij heeft beloofd dat ze me een duidelijk teken zou geven. Ze zou me helpen. Ze zei er wel bij ‘als het kan’. Kennelijk kon het niet. De tekens bleven uit. In het begin dacht ik nog dat dat door de Parkinson en de Lewy Body kwam. Ik dacht dat ze aan de andere kant ook wel een tijdje in de war zou zijn en dat het even kon duren voor ze door had dat ze in de andere wereld was. Het duurde mij al gauw te lang. Ik kan wensen wat ik wil, ik zie haar niet en ik hoor haar niet. Ik fantaseer haar wel. Praat met haar. Elke dag minstens een keer. ‘Kan deze broek nog, Aal?’ of ‘weet je al waar je uitgestrooid wilt worden?’ Ja, ik betrek haar echt bij alles, maar ze verschijnt almaar niet. Ik ben overgestapt op haar aanpak met planten. Die van haar bloeiden altijd uitbundig. Dus als ik tegenwoordig de planten giet, voel ik net als zij eerst de aarde, hoe die erbij ligt in de bloempot. In navolging van haar praat ik zelfs wel eens met mijn planten. Maar kippenvel krijg ik er niet van. Het is mijn verlangen, niet haar aanwezigheid.

En dan is het kerst, preciezer: eerste kerstdag 2016.
We zijn uitgenodigd bij mijn broer om te komen eten. ‘Je hoeft niets mee te nemen, alles is er.’ Na negen winters in Warmensteinach, met sneeuw en Glühwein, kerstmarkt in Bayreuth en vuurwerk bij de buurtjes van de berg, blijven we thuis en kunnen we voor het eerst in lange tijd kerst vieren met mijn familie, die van de Vellinga’s, wat ervan over is: mijn broer, zijn kinderen en tante Greet, de zus van mijn vader. En ik. En Kees.

wordt vervolgd

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

31 reacties

  1. Beste Anne,
    kerst vieren met je familie is ook contact hebben, maar dan op een andere manier.
    Zelf verwacht ik geen berichten van mijn overleden ouders te krijgen, maar wel van mijn opoe. Op welk adres ik ook ben staat daar altijd een aandenken van haar op mijn bureau. En op momenten dat ik het écht nodig heb kijk ik daar naar en dat doet me al goed; het idee dat ze er voor me is.
    Een heerlijk 2017 en een warme groet van
    Mieke xxx

    1. Dan was je opoe heel dichtbij jou. En jij houdt haar ook dichtbij je. Heel mooi dat het idee aan haar, dat ze er voor je is, jou al goed doet. Dat is liefde. Dankjewel dat je dit met ons deelt, iets om bij stil te staan. Liefs, Anne

  2. Ik voel mijn gestorven ouders wel vlak bij me. Dan heb ik wel heimwee, ja. Gelukkig kan ik met mijn oude broer (89) over hen praten.

    1. Je voelt ze dichtbij, Miep, zo eenvoudig als jij dat zegt – dan is het waar, ja dan is het echt.
      En heerlijk dat je met je oudere broer over hen kunt praten, 89 ~ wat is het gesprek toch iets onbetaalbaars. Dank voor het delen.

  3. Anne Lieve Anne….pas sinds kort….als ik lach hoor ik mijn vader. Ja raar, niet altijd, maar regelmatig. De eerste keer schrok ik en keek om me heen. Mooi niks te zien natuurlijk. Nu weet ik beter. Wat je ook voor band met iemand hebt of hebt gehad, ze zijn onlosmakelijk een deel van je, zitten in je, kruipen onder je huid, zijn in je gedachtes en tonen zich vaak via een onbewust gebaar wat je zomaar maakt en waarvan je denkt….heee dat ken ik ergens van…OJA… of via een veelgebruikte uitdrukking ( dat zei moeder of vader of ook altijd) of via een lach. Misschien word je ‘s morgens wel wakker met een liedje in je hoofd. Hoe zou die er in gekomen zijn? Ze zijn er. De kunst is om te (h)erkennen………succes

    1. Lieve Joke, wat fijn dat jij zoveel houvast geeft aan het onzichtbare! Je laatste zin is goud, jazeker. Je eerste trouwnes ook, je eigen lach waar je vader zich in verbergt of juist openbaart! En dat je om je heen keek – fijn schrijven, dank je wel X

  4. Als kind was ik ervan overtuigd dat mijn jong gestorven moeder contact met haar 3 jonge kinderen op zou nemen, op de een of andere wijze. Heb daar nooit iets van gemerkt. Het is niet de reden, maar het heeft er zeker aan bijgedragen dat ik het geloof al vrij jong losgelaten heb Anne.

    1. Ach Peter toch, wat onvoorstelbaar verdrietig, dubbel, driedubbel verdrietig. Drie kleine kinderen die hun moeder moe(s)ten missen, de hoop, het zeker weten, en dan het niet beantwoord worden van het vaste geloof – wat logischerwijs uitmondt in het loslaten van het geloof. Ik kan het me voorstellen.
      Mijn weg is anders geweest. Ik ben tot andere ervaringen gekomen. Ik hoop dat je me blijft lezen, Peter, en dat je…. Warme groet, Anne

  5. Wat mooi… ik geloof vast en heb ervaren… dat dit contact wel kan en ik hoop dat na je laatste alinea ‘ maar toen werd het kerst’ ……. jij daarover zult vertellen. ben dus heel benieuwd naar t vervolg.

    1. Jij hebt ervaren, Marije… dat proef ik vaak in jouw gedichten die zo mysterieus, gevoelvol en vaak ook tastend troostend zijn.
      Morgen ga ik verder met dat waar geen woorden voor zijn, liefs

  6. Anne, je verhaal is nog niet af, ik heb zo ‘ n vermoeden wat er gaat volgen.
    Afgelopen 22/12 was het 20 jaar geleden dat mijn moeder doorging. Je weet dat ik , net als jij , voor haar gezorgd heb naast mijn werk een taak van 24/7 .

    Ze wilde begraven worden dat is gebeurd op 24/12 in de ijzige kou. Ik durfde nooit naar haar graf …waarom niet ???

    Zeker een half jaar later ging ik naar het bos dat vlak bij het kerkhof ligt met een zwaar gemoed en een enorm schuldgevoel dat ik nog steeds niet geweest was.
    Al lopend ,genietend van hond en bos ,voelde ik ineens een hand in mijn nek. Liefdevol en zacht. Ik voelde dat het mijn moeder was..ze liep met ons mee tijdens de wandeling. Richting auto was de hand ineens weg.
    Hond en ik zijn in de auto gestapt en ik zei tegen hem….Astra we gaan naar oma….zonder angst volkomen rustig ben ik naar haar graf gegaan. Astra, mijn vorige labrador ging in het verlengde van de steen liggen , zijn kop op zijn poten, volkomen relaxed.
    Ik heb wat tegen mijn moeder gepraat zoals we altijd deden……het voelde bij die koude steen weer even ‘ thuis ‘ .
    Loslaten en ze komt….met mijn vader heb ik nooit contact, onze band was ook niet zo sterk.
    Xxxxxx

    1. Lieve Dimph, dankjewel dat je jouw innerlijk zo openhartig en invoelbaar met ons deelt – de zorg voor je moeder, jullie band en dan haar hand die je voelde in je nek, liefdevol en zacht, kippenvel. En dat Astra zo ging liggen bij de steen; ze had de goede naam.
      XXX

  7. Onze Va (Jos, 1923 – 2004) had niet zoveel met ‘bloemen’. Ja hoogstens wat stinkertjes om de insecten weg te houden van zijn moestuin! In het najaar bestelde hij een karrenvracht koe- of paardenmest en verdeelde die over de moestuin, hij gooide er wat aarde over en soms ook wat koolzaad. Een ‘winterbed’ werd dat genoemd! En als de lente zich aandiende moest er gespit worden; de hofkoord werd gespannen en met de schop stak hij een lange gleuf langs de koord! M’n broer & ik legden dan met troffel de bovenste laag met mest in de voor en onze Va volgde al spittend! Met Palmzondag werd er telkens een takje gewijde palm in de moestuin geplant, terwijl juintje 1, sjalot, radijs al volop groeiden!
    Onze moestuin lag tussen het ouderlijk huis & de spoorlijn Antwerpen- Mol – Hamont/Hasselt!
    Als de stoomtreinen ‘s avonds voorbij raasden, voelden we het trillen in onze beddenbak!
    Voor de invoering van de diepvries, was onze kelder gevuld met weckpotten, een pekelvat en een berg aardappelen van eigen gewin! En om 10 monden te voeden, kochten m’n ouders af & toe ‘n half varken, ‘n kwart koe. Een bevriende slager kwam dan het kadaver uitbenen & het vlees werd luchtdicht verpakt, met elastiekjes toegebonden & in de vriezer gestopt! Ook de groenten uit onze tuin, werden eventjes gekookt & ook verwerkt in diepvrieszakjes!
    Mijn vader overleed begin maart ’04, omringd door al z’n geliefden! Een deel van zijn asse werd begraven onder de notenboom in onze tuin! Ons Moe volgde hem begin januari ’10 en sinds 7 jaar ben ik een echte ‘volle wees’!
    Ons ouderlijk huis werd ‘uit de hand’ verkocht aan een jong koppel, die ik kende van in de Perel, onze bruine stamkroeg!
    Daags na Valentijn ’16 overleed plots & onverwachts, Josse, m’n jongste kleinzoon, hoewel hij al 2,7 j. was! (Hij werd vernoemd naar zijn overgrootvader, onze Jos!)
    Hoewel het nog volop winter was, liet Annemie me weten dat er een klein geel narcisje was uitgekomen, vlak bij de notenboom. Ze bezorgde me het kleine bloempje in ‘n klein doorschijnend flesje. En bij de uitvaart van Josse legde ik het bloemeke op zijn piratenboot-kistje.
    Recent, op 11 november hebben we Josse’s urne begraven in de tuin van ons Lien, Bart & Stella, & er een mooie grote notenboom bovenop geplant! Tot mijn verbazing zag ik ook hetzelfde gele bloemeke, gedroogd, ingekaderd, met omstandige uitleg van waar de NARCIS voor staat!
    Was dat een ‘teken’ van ons vader? Was het toeval? (geloof ik niet zo in!)
    Eigenlijk denk ik dat onze geliefde overledenen vooral voort leven in hun ‘zijn & verwezelijkingen’ & in onze harten!
    Stella & Josse krijgen begin maart een nieuwgeboren baby-zusje en dat wordt m’n 7de kleinkind!
    Enne….. waar er hoop is….. is er leven!

    1. Ik zie alles voor me, Mark, je tovert het verleden met moestuin en slacht, weckpotten en diepvrieszakjes voor mijn ogen. Ik veerde op bij de narcis en voel een steek van pijn en verdriet bij het sterven van de kleine Josse.
      Ontroerend mooi hoe de kleine narcis een verbinding heeft gebracht tussen alles van toen met alles van nu. Ik ben je dankbaar dat je dit levensepos met ons deelt.
      En wat een mooi slot geef je het. Knuffel van mij X

    1. Ha Hanny! Handleiding…. oef, zo eenvoudig is het niet, hoewel, misschien…. nou ja, dat lees je de komende dagen. Lieve groet van mij X

  8. Lieve Anne,
    Zouden jouw overleden ouders in de hemel hemelse modder eten?
    Die chocolade lekkernij lijkt me bijna te machtig voor gewone stervelingen.
    Mijn ouders zijn lang geleden gestorven. Het contact tussen ons moet helemaal van mijn kant komen. Ze hebben nooit gereageerd. En ik ben nog wel op hun geboortegrond gaan wonen. Niets heb ik vernomen van hun grote verbazing over deze onverwachte move van mij. Ik praat tegen ze als ik over de Achterhoekse zandpaden fiets langs de molen van mijn vader en de kerk van mijn moeder. Nee, na zoveel jaar verwacht ik in dit leven geen teken meer van hun kant. Ik moet het met de herinneringen doen. En die worden eigenlijk steeds levendiger, ook al omdat ik zo veel op allebei lijk. Dichter bij kan ik niet komen.
    Anne, dank weer voor je mooie verhaal. Het brengt me in contact met verborgen en vergeten stukjes van mezelf. Dat verzacht de teleurstelling over mijn hemelse
    ouders die geen contact met hun dochter zoeken.
    Liefs en tot gauw

    1. Lieve Irene, ik krijg een brok in mijn keel ~ laten we gauw hemelse modder maken en helemaal opeten met blote vingers en tranen van het lachen en huilen… en dan dansen we je ouders wakker op de Achterhoekse velden en als ze dan nog niet komen, nou, dan weet ik het niet meer – (ongepast) grapje 😉

  9. Anne,
    Contact hebben met een van je overleden ouders, als dat zou kunnen.. Wat voor voorteken je bedoelt, is niet duidelijk.
    Het is een zere geval wat aan haar gaat.
    Wou dat er een methode gevonden kan worden om te kunnen” helen”.

    1. Tomate, ik stuur je een mailtje…
      en de voortekenen zijn wat mij betreft mijn verlangen en dromen, de handelingen die ik in navolging van mijn ouders doe, de herinneringen…
      Dankjewel voor het lezen en reageren en sterkte met je verlies.

  10. 1989 is ook voor mij het jaar van groots verlies, op mijn verjaardag verloor ik mijn moeder en creëerde mijn leven een cirkel die op een aparte manier rond was. Veel momenten gehad van herkenning en het gevoel op de juiste weg te zijn, maar niet concreet mijn moeder ervaren.. al geloof ik wel dat ze heel nabij is… dat ik haar stem niet meer terug kan halen, dat vind ik het lastigst na al die jaren. Bijzonder om in eenzelfde context dit jaar 1989 op je blog te lezen Anne, een bijzondere overeenkomst! Liefs Jeroen X

    1. Dat is zeker een bijzondere overeenkomst, Jeroen. In dat jaar bezocht ik op 16 juni, mijn verjaardag mijn vader in het ziekenhuis. Toen ik zei dat ik jarig was, keek hij op zijn horloge, dat stil stond op de dag ervoor. Hij kon niet geloven dat zijn horloge, zijn tijd kon gaan stilstaan en zei met klem dat ik nog niet jarig was. Van die dingen.
      Dat jij jouw moeder verloor op jouw verjaardag maakt het verlies bijna te groot, elke verjaardag verlies je haar weer – en dan is het zo bijzonder dat je nu kunt zeggen dat jouw leven toen een cirkel maakte die op een aparte manier rond was – ik zie hierbij tegelijk twee symbolen, een spiraal en een lemniscaat, dat heb jij misschien ook, want jij tekent/schildert ook.
      De stem die je niet terug kunt halen, dat herken ik toch zo! De stem is misschien wel het meest levende dat iemand naar buiten kan brengen, zo dichtbij de adem – en zo uniek. Dankjewel voor je mooie bijdrage. Liefs, Anne

  11. Je maakt het spannend, Anne. Gelukkig en creatief 2017 trouwens, ook voor Kees en alle huisgenoten. Ik doe deze wens vanuit prachtig Florence waar de tekenen van de doden overal aanwezig zijn. Hoop je snel te zien en spreken om deze en andere ervaringen met je te delen.

    1. Florence! Wat heerlijk en prachtig. Ik ben benieuwd naar je ervaringen en verheug me op je komst, voor nu alvast een gelukkig nieuwjaar gewenst, ook namens Kees en Lukkie natuurlijk 🙂

  12. Wat zou ik ook graag een teken hebben. Soms, heel soms heb ik het gevoel dat mijn vader bij mij is en en en…heel soms…Of is ‘de wens de vader van de gedachte’? Hoe langer mijn moeder 2000 en vader 2001 dood zijn, hoe vaker zij in mijn gedachten zijn. Wat mooi Anne dat jij dit zo hebt verwoord en aan de reacties te zien zijn meer mensen hier blij mee ❤️

    1. Ha lieve Ellie, de wens de vader van… o, wat herken ik dit en soms, ja soms en dan ineens… maar daar heb ik nog dagen voor nodig, zit er nog helemaal in… liefs X

  13. Overleden dierbaren zijn altijd in je nabijheid.Er zijn mensen die met overledenen kunnen praten, maar meer merk je het contact aan kleine dingen. Probleempjes die ineens opgelost worden, dingen die je kwijt was die zomaar ineens voor het grijpen liggen. Een onverwacht bezoek of telefoontje als je het moeilijk hebt. Dat wordt allemaal gestuurd door de dierbaren.Als je ergens mee zit, kun je vragen om een oplossing, want ze zijn er om je te helpen. Soms verschijnt er een vlinder, een vogel of je vindt een witte veer, of iets anders wat van betekenis is, dat is een teken van ik ben er voor je.Vanuit de geestenwereld kunnen ze veel meer voor je doen. Ik ervaar het zelf.

    1. wat bijzonder dat jij zoveel verschillende tekens uit de geestenwereld herkent en ervaart en… dat je dit met ons deelt, Lieve, heel lief! blij mee, dankjewel!

  14. Hallo Anne,

    Wat een origineel idee: een viskar als vogel-uitkijkpost die je op de mooiste plekjes kunt neerzetten!
    Ik kijk uit naar het vervolg.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *