Ik werk het liefst met blote handen: schilderen, snoeien, wieden, lijmen, mozaïeken, koperpoetsen, deeg kneden, vuur stoken. Ik was mijn handen alleen als het nodig is en dat is minder dan de meesten doen/denken. Natuurlijk zijn er schadelijke bacteriën, maar je lichaam is je vriend en zit propvol goede bacteriën en al naar gelang de behoefte komen er meer bij. Je kunt veel aan ze overlaten. Elke keer dat je je handen wast, was je je helpers eraf. Wondjes genezen dankzij deze helpers snel, net als bij mijn vader van wie ik dit leerde en naar wie ik ging luisteren nadat ik fijt in een vinger had opgelopen met als gevolg een tergend traag geneesproces met veel gedoe.
Sinds ik mijn handen minder was, genezen de wondjes op mijn handen sneller: kattenkrabben, hondenbeten, brandblaren, snijwonden. Doorns en splinters zijn lastiger, dan helpt soda nog wel eens en bij een half afgeknipt vingertopje draaide ik er het gekneusde blad van de smalle weegbree omheen. In no time zit zo’n topje weer vast, zonder litteken. Waarmee ik niet zeg dat je dat ook moet doen, ieder mens is anders en het ligt ook aan je weerstand van dat moment. Volg je eigen instinct en je dokter, al dan niet alternatief. Het is jouw lijf, jouw tempel.
Het gaat niet altijd goed. Afgelopen zaterdagavond maakte ik een inschattingsfout. De nieuwe dakplaten zaten erop en Kees was daar nog bezig de laatste kieren te dichten. De ruimte onder het nieuwe dak wordt onze slaapkamer. Als het raam erin zit. En een deur. En vloerbedekking. En een bed. Nu kun je er komen met een ladder door een gat in de vloer. Er staat een steiger op die vloer en er ligt een bult ongeregeld. Die ga ik eigenhandig wegwerken: hout, zaagsel, kapotte dakpannen, hele dakpannen, schroeven, spijkers, zagen, boren, stanleymessen, hamers, harde brokken pur in alle modellen, je zou ermee kunnen beeldhouwen.
Mijn handen hebben ogen en zijn handig in het vastpakken van splinterhout, kapotte zaagjes en glasscherven, ook als ze verstopt zitten in zaagsel en stof. De toekomstige slaapkamer wordt met de meter leger. Duikt er ineens een helderblauw bolletje op. Ik snap niet hoe ik dat over het hoofd kon zien. Geroutineerd pak ik het met blote handen beet.
Fout!
Mijn vingers gaan dwars door de blauwe bol. Het is verse pur waar Kees mee in de weer is, gelekt door een kier. Als de wiedeweerga veeg ik mijn handen af aan de scherpe rand van een stuk hout. Het meeste kleeft aan het hout, een dunne laag heeft zich al aan mijn vingers gehecht en als pur zich hecht, krijg het dan maar weer eens los. Dat zit vaster als het beste huwelijk. Ik zak door het gat op de ladder en haast me naar mijn pot groene zeep, het oermiddel dat zelfs verf uit keiharde kwasten krijgt, gewoon je kwasten erin zetten en de volgende dag spoel je de verf eruit. Ik steek mijn vingers in de pot met zeep en schrob ze daarna af met een schuursponsje. Doet niets, maar dan ook helemaal niets. Nada. Nothing.
De pur verandert alleen van kleur en consistentie: zwart en hard.
Ik haal mijn hulpmiddelen erbij: nagels, tanden, schaar en mes. Op niks af. Dan moet het maar blijven zitten, ik zal er niet dood aan gaan en het zal wel slijten en anders maar niet.
De volgende dag, het is dan zondag, ga ik met zwarte handen naar een tuincentrum voor plantjes in de ‘rotstuin’. Kees graaft de gaten, ik zet alles erin. Een streling voor het oog en dat is fijn tijdens een verbouwing.
Naast deze oase oogt het terras als een woestijn: hoe vaak ik het zand ook in de voegen veeg, het blijft een zandvlakte. Volgens de stratenmaker is dat normaal, want het zand moet gaandeweg 9 cm zakken in elke voeg en dat zijn er bij straatsteentjes nogal veel.
Ik kan niet langer wachten. Bezems en stoffers aan de kant, het zand moet aan mijn handen geloven. Ik veeg het de spleten in, druk het met mijn vingers omlaag en blijf net zolang vegen en proppen tot er geen zand meer is en ook geen kier. Als ik bezig ben, vergeet ik de tijd, die overvalt me als ik overeind wil komen, man man man wat word je daar stram van. Maar het resultaat mag er wezen. Vergenoegd veeg ik het zand van mijn handen. Ze voelen zacht. Verrast bekijk ik ze: alle pur is weg, mijn handen zijn brandschoon.
40 reacties
Weer mooi beschreven. Ik voelde het al aankomen … maar toch zit ik nu met een grijns dit te typen!
Fijn is dat Corry! 🙂
Je bent me er één Anne! 🙂
Dat doet me denken aan Dik Trom, geen idee waarom Jannie
Voor geen kleintje vervaard Anne jij pakt alles aan. Heerlijk daarin herken ik mezelf. Ook bij mij zou de pur aan mijn vingers kleven. Net als jij is groene zeep mijn wondermiddel. Maar moeder natuur is met niks te vergelijken….wat een heerlijjk stuk .
Dag bouwvakkertje xxx
Ik zie het jou ook allemaal doen en beleven, Dimph, met je trouwe hond aan je zijde, zoals ik Lukkie en de kipjes om me heen heb.
Zand dat is het, gebruiken wij vaak na het tuinwerk, even wat zand water en je handen zijn weer schoon.
Gr Jan(Wilde een Tuin)
Wat leuk dat jij altijd al zand gebruikt voor je vuile handen, Jan. Ga ik voortaan ook doen na mijn tuinwerk, ik wist het niet en heb me altijd afgevraagd waarom het rijtje met zand begon!
Mooi beschreven, Anne.
Je rotstuin is een juweel. Tussen alle bouwactiviteiten door ontstaan prachtige kunstwerken. Er is zoveel te zien en je hebt zo veel ideeën. Fijn, dat ik het van dichtbij mag volgen.
En fijn dat jij er bent om het te zien, Irene, die bouwvakkers zien vooral wat ze zelf doen 🙂
Uren wandelden we altijd met de hond langs het strand. Het ging moeizaam dit jaar. Neerploffen maar in een duin. Een half uurtje rust. Met mijn handen wroetend in het zand. En schoon dat ze daarna waren. Dat dat geen toeval was, bewijst je heerlijke verhaal dus.
Wat een geweldige ervaring en aanvulling van mijn verhaal! Dankjewel Mies
Bij je laatste zin keek ik (echt waar) naar mijn eigen handen; zo had je me in je ban.
wow Harie X
Wat een geweldig en maf mens ben je toch, en ook lief. Al gaar daar deze niet over. Als je tijd hebt, wil je dan ook eens kijken op Lyriek op FB van de Liefde naar mijn gedichten. Wel een beetje een ego verzoek. En mijn dochter schrijft hele mooie blog, zeker nu ze in Fr. woont (tijdelijk)…
Ga ik doen Hans, wist ik niet en ik ben benieuwd naar jullie allebei en ik zal van me laten horen
Zand schuurt dus niet alleen de maag.
Alleen dat handen wassen, dat moet ik wel in mijn werk. Soms denk ik dat ik wel honderddduizend keer mijn handen was op een werkdag. Maar ja, ik mag dan ook geen bacteriën van de ene mens naar de andere overbrengen.
nee, dat kan ik me voorstellen, Wilma! en heel goed da je dat hier meldt! dankjewel
Mooi verhaal weer.
dank je Marije
Oh wat is er noa weer aan de Hand? Heeft ze de Hand overspeelt? Zit ze met haar handen in Het Haar? Is dat goed Néé Néé Nééderlands? Of heeft ze schoon genoeg van wat er allemaal aan de hand is? Ze kan de handen wel schudden, terwijl ik niet eens mijn hande heb uitgestoken! Maar ze Is wel H A N D S – S O M E !En alle Hands aan dek. Ze maakt handig gebruik van iedere situatie! Van Constipatie tot aan de Virus-relatie in haar onderbuik-en onderduik gevoel. Met beide Handen geeft ze iedere Puinhoop een schmuhl! Het enige wat beschmettelijk is , dat ze met iederéén aan de haal gaat! En dat is besmetterlijker dan een virus in haar lijf..Van smetvrees heeft Anne nooit gehoord! Het is allemaal in k- Anne en kruiken, en ze kan ondanks alle zweet erg lekker ruiken!
het zou me niet verbazen als je aanleg hebt voor cabaret – wat weer een leuke vondsten, en ook nog zo lief, dankjewel
Dus schuurt zand niet alleen de maag, maar ook jouw handen. Wat goed, want een harde laag over jouw vingertop, dat is niet niks. Jij schrijft zo dat ik al lezend het gevoel krijg er bij te zijn.
ik heb jou er graag bij, Athy, dankjewel voor je fijne woorden
Geweldig. Zand is een oud reinigingsmiddel. Wanneer je kampeert kan je er ook de vaat mee doen. Wel goed naspoelen;-)
wat een goed idee, Anne, ga ik toepassen 🙂 dank je X
Je had vroeger niet voor niets bakjes zand, zeep en soda !
Zie graag eens foto’s van de tuin .
precies! die bakjes, ik zie ze voor me en ga ze zoeken in de kringloop 🙂 en die foto’s van de tuin komen eraan, zodra ik mijn camera weer aangesloten krijg op mijn macbook, die ik net heb weten te uploaden met alle gevolgen van dien… 🙂
Ann e: “Ik schrijf het alleen op, wat it mijn kop – lees: Hoofd komt! Ik denk niet , het gaatr vanzelf! Want ja, als ik ga denken, komt er iets heel anders te staan ! Cabaret! Waar heb ik dat eerder gehoord? U slaat de Spijker op de plank! Dank! U sprak met…
de lijfspreuk van Picasso was ‘ik zoek niet, ik vind’ ~ voor jou geldt hetzelfde….
Ik was erbij, bij alles zoals je het beschreven hebt, Anne! En genoten heb ik weer van je verhaal. Ik ken schoonmaakzand/pastavan de bouwmarkt, maar dat hoef ik dus niet meer te kopen. Voortaan neem ik niet alleen voor het schilderen zand van het strand mee, maar ook om de handen zacht en schoon te houden ????
ik ben benieuwd wat jouw ervaring ermee wordt, Ellie ~ en als we weer in de kringloop zijn, gaan we op zoek naar die emaille bakjes!
Die vraagtekentjes horen daar niet, het was een lachend gezichtje 🙂
Van die emaille bakjes heb ik in een ander leven gehad, soms moet je wel eens spullen delen…
🙂 🙂 🙂
de dagen zijn nooit saai bij jou…en er is weer wat op te steken ….;)
fijn Willem!
Predestinatie?? Niet te geloven P I C A S S O ! Ik heb alles van Picasso.. Nou begrijp ik waarom ik me zo voel aangetrokken! tot hem! Ik herken ook veel in hem! Een ander roept altijd dat ik rrn ‘Gouden Lijntje’ naar boven heb! Niet denken maar doen! Zoen !
verbaast me niet Joshua X
Na lange tijd weer eens hier, gelukkig. En een verhaal dan me aanspreekt. Vieze fietsketting handen? Chips eten. Niet gezond misschien.
leuk je hier weer eens te zien, Kees, en als altijd met een originele tip 🙂