Geen verhaal

Vandaag kreeg ik via de mail een foto, een goede foto van een mooi meisje van 17 jaar.

Ze ligt op bed. Je ziet alleen haar hoofd, rustend op het kussen, een wit kussen met de afbeelding van een schermbloem naast haar gezicht, een grijze schermbloem, fluitekruid of bereklauw. Ze heeft haar ogen gesloten, je ziet de lange wimpers krullen, pikzwarte wenkbrauwen,  haar mond een beetje geopend, haar lange zwarte haren krullend langs haar gezicht. De schone slaapste draagt als nachthemdje een grappig roze T-shirtje, er is nog net een stukje van de afbeelding te zien, een vierkante bril aan een kettinkje.

Mijn broer heeft deze foto gemaakt. Een foto van hem zegt meer dan 1000 woorden.
Het meisje ligt met een vredige uitdrukking op haar gezicht, vredig in de armen van Morpheus, dat tedere moment tussen de werelden van dag en nacht. Ze zeilt regelrecht je hart in.

Het meisje is de vriendin van zijn dochter, en de dochter van zijn vriend. De vriend belde hem op, huilend, overstuur.
Hij had zojuist zijn dochter gevonden in bed, stil, koud, ademloos.
Ze bewoog niet. Niets aan haar bewoog.
Ze was dood.
Ineens. Zomaar.