Eén keer langs de Amstel is genoeg om vaker te lopen met mijn moeder. Dan ben ik gelijk van haar vroege invallen in mijn huis af. Dat zij om tien uur haar boeltje aan kant heeft, wil niet zeggen dat ik ... read more
Schrijven is een vorm van indalen, waarbij herinneringen verdiepen tot innerlijk leven; het onder woorden brengen geeft mijn gedachten voeten. Ze wandelen naar ontvankelijke harten. Dat heb ik ervaren aan ... read more
Al weken schrijf ik niet. Ik schrijf niet aan mijn volgende roman, ik schrijf geen blogs. Het is geen writersblock, het is indalen in mijzelf. Ik doe dat niet willens en wetens, niet in yogazit en ook niet ... read more
Misschien is mijn waarneming veranderd, wellicht door de jarenlange intensieve zorg voor mijn moeder, Aaltje Kolman, de vrouw uit wie ik geboren ben. Ze is er al drie jaar niet meer, maar de sporen van ... read more
Door de Parkinson was mijn moeder na de nacht zo stijf als een plank en een plank komt het bed niet zelf uit, dus hielp ik haar. In de loop van de tijd werd het een heel ritueel van plassen, wassen, samen ... read more
November is uitgeroepen tot Maand van het Korte Verhaal. Een uitdaging. Mijn moeder had de ziekte van Parkinson en Lewy Body, een vorm van dementie. Ze werd geholpen door Beatrijs, een pittige dame, ... read more
Met mijn moeder in huis had ik meer tijd. Dat zag ik aanvankelijk anders vanwege het Nu. In dat Nu kromp de tijd in mijn handen en zette er tegelijkertijd in uit. Een zin die om uitleg vraagt. Welnu. ... read more
Onze herinnering hield levend wat is gebeurd in de vrouwelijke lijn. We konden samen zelfs de marketentster oproepen die met soldaten van Zwitserland naar het Noorden liep met een kistje met garen en band ... read more
Als november begint, hangen de herinneringen aan hen die gestorven zijn in de lucht. Her-innering, een mooi Nederlands woord. Wat gebeurd is, verinnerlijken, terughalen in de ring binnenin. Dat heb ik veel ... read more
