Door de Parkinson sliep mijn moeder zonder tanden en was ze na de nacht zo stijf als een plank en een plank komt het bed niet zelf uit en krijgt de tanden er zelf niet in. Dus hielp ik haar. In de loop van de tijd werd het een heel ritueel van plassen, wassen, samen schuifelen naar de kast, trui uitkiezen, aankleden en naar de woonkamer gaan.
,,Anne! Mijn tanden, ik moet mijn tanden nog.”
,,Die zitten in je mond Aal.”
,,Maar waar zijn ze dan?”
,,In je mond.”
Ze zoekt met nerveuze vingers op de vensterbank, in de bloempot en onder het tafelkleed. Daar zijn ze niet. Voor ze in paniek raakt, haal ik een spiegel.
,,Kijk Aal, je tanden zitten in je mond.”
Ze buigt naar de spiegel. Neus steeds dichter bij het glas. Ze ziet het niet. Ik zet haar de bril op.
,,Mooie trui heb ik gekocht. Hij hing in de winkel, ik zei, doe die maar.”
(Haar eigen kledingkast)
,,Het is een prachttrui Aal, lekker sportief met die grote kraag en mooie strepen.”
Ze volgt de kraag en de strepen in de spiegel.
,,Ik moet mijn tanden nog.”
,,Ze zitten in je mond, kijk maar.’’
Ze bestudeert haar gezicht, bril, neus, mond en spert die open, maakt hem breed, tanden stijf op elkaar, gezicht steeds dichter naar de spiegel, blik op haar tanden. En dan ineens ziet ze het:
,,Huuuuu, wat eng,” ze deinst achteruit.
Ik schiet in de lach. Zij spiegelt dat en giert het uit.
,,Ik ben ineens zo gelukkig, Anne…”
12 reacties
Wat een kostbare herinnering! Liefdevol ook en humoristisch beschreven….op Anne’s wijze!
Mooi verteld Anne! Zo liefdevol!
Ik heb tranen in mijn ogen. Jij weet wel waarom. Prachtig geschreven maar mijn grootste angst. Xx
Ontzettend mooi dat je je moeder thuis verzorgd hebt. Ik weet niet of ik dat zou kunnen.
Misschien is het voor mij genoeg dat ik andere ouderen verzorg.
Wat een prachtverhaal Anne, ik kan me de situatie zo goed voorstellen! Mooi hoe je Alie’s angst, paniek weet om te buigen naar blijdschap! Lieve ‘echt Aal’ foto.
Deze momenten van verwarring, verbazing en blijdschap heb je prachtig beschreven, Anne.
zo’n mooi foto van Aaltje:)
x Ina
Anne als een rode draad gaat jouw liefdevolle zorg voor je moeder door je mooie verhalen .
Ze ontroeren me omdat het zo herkenbaar is, heb 10 jaar voor mijn moeder gezorgd bij mij thuis. Ik weet niet of ik altijd zo lief en geduldig ben geweest……..
xxxxxx
Jullie hebben zo veel samen gedaan, gelachen en gehuild en elkaar verhalen verteld.
Wat een mooi moment; ik moet lachen en heb de tranen in mijn ogen.
Mooie ontroerende momenten met je mams. Zo blijft ze altijd…
Mooi Anne
Wat ontzettend liefdevol geschreven.