Het duister balt zich samen, het doelwit is het licht, de lichtstad, PAR-IS.
Dit stelt geloof, hoop en liefde zwaar op de proef. Er wordt geknaagd aan het wankel evenwicht, en dat is precies wat de bedoeling is.
Wat het duister niet begrijpt, is het licht.
Leonard Cohen heeft dat oerwijs prachtig bezongen. Als je daarnaar luistert, gaat je vonkje weer gloeien:
‘… there is a crack in everything
that’s how the light gets in…’
Hier kun je het horen: https://www.youtube.com/watch?v=6wRYjtvIYK0&list=RD6wRYjtvIYK0
Wat mijn geloof, hoop en liefde sterkt op een dag als vandaag, zijn al die kaarsjes die we allemaal aansteken bij ons thuis op de tafel, in de vensterbank, op straat, hier, in Parijs, overal. Als het duister zich laat gelden, steken wij het licht aan! Natuurlijk knallen de tranen uit onze kop en waren gedachten van angst en wantrouwen rond. Maar daar laten we ons niet door overmeesteren. We steken kaarsen aan, een krachtig symbool van ons innerlijk licht van bewustzijn dat alles draait om liefde.
Ik ben opgevoed zonder geloof in een god, maar met geloof in de mens. Dat geloof zit diep verankerd.
Ik had een moeder die verschrikkelijke trauma’s opliep in haar kindertijd. Ze kon hier meesterlijk over vertellen. Door haar verhalen had ik het geluk al heel jong de samenhang te zien tussen verleden en heden, hoe vroegere angsten huidig gedrag generen. Het maakte me nieuwsgierig naar de drijfveren van mensen. Ik vroeg het rechtstreeks, wat me niet altijd in dank werd afgenomen.
Ik was zes toen ik Moeke, de moeder van mijn moeder voor het eerst zou zien in Groningen. Ik was de hele treinreis zenuwachtig. Aangekomen in het huisje in Groningen, stapte ik op Moeke af en stelde haar mijn vraag: ‘Moeke, waarom heb je mijn mama zo geslagen?’
In ieder mens schuilt een verhaal, het pad dat hij gegaan is, en geen pad is vrij van uitdaging. Als je je verdiept in het verhaal van de ander, kun je niet anders dan hem liefhebben. Op een gegeven moment heb je het verhaal niet meer nodig, dan heb je gewoon lief.
Ik denk aan Amma die elk mens omarmt met liefde.
Door haar liefdevolle omarmingen zijn heel veel mensen genezen van hun tekort.
Hier een kort filmpje hoe zij ermee begon toen ze 9 jaar was, een belangrijke leeftijd in ieders biografie.
http://www.amma.nl/de-wereld-omhelzen/humanitaire-hulp
De grootste uitdaging waar wij in deze tijd voor staan is om het duister lief te hebben… en om te beginnen licht te werpen in de duisternis.
Jawel.
Wat drijft mensen te doen wat ze doen, hele jonge mensen vaak nog, wat heeft hen zo gemaakt, wat is hen overkomen, hoe kon dit gebeuren. Waarom zijn ze zo verbitterd, zo woedend, zo blind, zo vol teleurstelling, verdriet, tekortgedaan zijn, angst.
Wat kunnen wij doen…
Ik denk aan de grote genezer die wonderen volbracht en wijze woorden sprak:
‘Al ware het, dat ik de talen der mensen en der engelen sprak, en de liefde niet had, zo ware ik een klinkend metaal, of luidende schel geworden.’
Hier een luchtige vertolking van Herman van Veen:
Vandaag zijn wij een beetje doodgegaan.
Wij laten ons niet kisten.
Wij staan weer op.
18 reacties
Wat heb je het weer treffend verwoord Anne…
Ik heb vandaag toch mijn tranen maar de vrije loop gelaten… De angst slaat me om het hart als ik aan mijn kinderen en kleinkinderen denk… in wat voor wereld zij verder moeten…
We zijn inderdaad een beetje doodgegaan, maar we laten ons niet kisten, samen staan we op en gaan we verder!
Dank voor je positieve woorden!
fijn dat je zo spontaan reageert Marleen – de angst die om ons hart slaat en juist in ons hart schuilt de liefde… Daar blijf ik in geloven, net als in het licht!
Dikke liefs voor jou XXX
Voor velen niet onder woorden te brengen…jij hebt het gedaan, Anne! Dank daarvoor en voor de positiviteit en daadkracht in je stuk verweven xxx
Mijn hart springt op bij jouw woorden, Ellie X
Mooie woorden. Hopelijk hoef je ze niet te vaak herhalen na weer een aanslag. We zijn er nog lang niet vanaf, vrees ik.
een lange weg te gaan Johan, en ik wou maar dat ik net zulke voeten had als van Boeddha wordt gezegd: onder elke voetstap van hem bloeide een bloem op! Wij zullen het moeten doen met onze eigen hartjes, dus daar ga ik voor…
haat heelt geen haat, alleen eerlijkheid, begrip, vergeving, liefde en licht verdrijft het duister uit de krochten waarin haat zich thuis voelt. Wees een vuurtoren en straal je licht opdat ook zoekenden je vinden en zich kunnen spiegelen aan je licht……. schijn <3. Dat is genoeg. En Anne, laten we blijven vertrouwen dat het goed is, ook al begrijpen we het nu nog niet….
dag lieve vuurtoren!
dag lichte warmte
Heel mooi verwoord wat velen van ons denken. Vooral de laatste drie regels spreken me enorm aan, Anne!
die laatste drie kwamen uit het puntje van mijn hart toen alles daarboven door me heen was gegaan, Mieke
Prachtig be- en omschreven, Anne.
Het begrip, de compassie, die mogen we nooit verliezen <3
Prachtig be- en omschreven, Anne. Je blijft positief.
Het begrip, de compassie, die mogen we nooit verliezen <3
dubbeldank Marjolein xxXX
De titel van het stuk, deed bij mij natuurlijk van alles rinkelen. Niet heel lang geleden, schreef ik nog een gedicht met ongevver dezelfde strekking. Overigens, toen nog niet wetende dat Leonard Cohen dezelfde strofe al eerder had geconcipeerd… Zo gaat plagiaat in ieder geval nog ergens over…
Wat de slachtoffers in Frankrijk betreft, gaat mijn sympathie minder diep. Natuurlijk betreur ik alle doden, en gedenk ze in mijn dagelijks tranen…
Wat mij echter diep grieft, is dit iedereen dit schijnt te moeten aangrijpen, om een boodschap van positiviteit en hoop de wereld in te zenden. Kunnen we dat gewoon niet elke dag doen? Zijn daar nu echt doden voor nodig?
Anyway, zoals altijd goed geschreven… dat wel… liefs…
Ha Ron!
Een typisch gevalletje synchroniciteit? Ik wil dat gedicht van jou graag lezen, zal het zoeken.
En goed idee om elke dag onze positiviteit aan te spreken en uit te zenden.
‘Anyway’: dikke liefs en dank X
Goed om ons weer even met beide benen op het pad van licht te zetten. Denkend aan mijn kleinkinderen, die nu de leeftijd hebben om te ontdekken hoe mooi de wereld is………
Wat een nalatenschap,…..
Maar er is licht en wij kunnen dat hanteren. Niet alleen als reactie op terreur maar als reactie bij ieder menselijk contact.
Dikke knuffel en dank!!
Mooi Anne!!xx