Sinds kort zit ik op een leergang schilderkunst bij Atelier de Timmi in Doesburg. Dankzij het creatiefste brein van Zeddam. Ellen kwam weken geleden op de koffie dat ze dit ging doen. Haar enthousiasme werkte zo aanstekelijk dat ik gelijk ook wilde schilderen. Geheel onvoorbereid begin ik aan een innerlijke wereldreis die mijn grenzen te buiten gaat.
Ik heb altijd gespeeld met kleuren en spulletjes, mozaïek, patchwork, mixed media. Intuïtief. Voor de lol. Alleen. Met vriendinnen. Geen kunst. Dat was het gebied van mijn moeder die altijd iets over zich kreeg als het over schilderkunst ging. Iets bevlogens met lijnen, vormen, kleuren, compositie, perspectief. Visie. Dat vooral. Iets onbereikbaars. Ik speelde liever gezellig met naald en draad en lijm en stof en glas aan tafel of op de grond.
Ik denk dat we zoiets op de Timmi gaan doen omdat ik alleen oren heb naar Ellens enthousiasme. Gezellig rommelen met materiaal. En dat is het ook, maar dan anders. Iets met lijn en vorm en compositie. Het zou me niet verbazen als er straks nog visie aan te pas komt ook. Alles dat ik de rug toekeerde, staat plotseling levensgroot voor me in opdrachten die ik zwetend volbreng met gereedschap en materiaal dat ik vijf jaar geleden in dozen stopte. Toen mijn moeder dood was, ried mijn broer me aan alles weg te doen. Mijn broer houdt van ruimte. Ik houd van rommel.
Tot nog toe keek ik naar de resultaten van mijn moeders handen. Haar etsen, schilderijen, beelden, bronsjes. Nu open ik de dozen met kwasten, keihard van de ingedroogde verf. Ik krijg ze met groene zeep redelijk schoon en met deze kwasten werk ik hortend en stotend en herinner me haar lenige polsbewegingen als ze de kwast over het doek liet zwieren en landschappen, portretten, stillevens schijnbaar moeiteloos ontstonden.
Ik schuur over het papier met haar verleden. Haar ziel is dichterbij dan de afgelopen vijf jaar. Ik herinner me woorden: ‘Kijk!’, zinnen: ‘Alles is al geschilderd, wat doe ik ertoe?.’ Ik voel haar stimulans, ‘toe maar Anne, jij hebt fantasie, jij hebt geen grenzen’. Daar krijg ik natte ogen van.
Als ik iets tegenkom op de Timmi, zijn het mijn grenzen. Elke week moet ik ergens doorheen. Elke week zet ik stappen op een pad dat er niet is en denk aan de 10.000 kilometer looppaden die ik met haar liep in de jaren ’90. Zo jammer dat ze er niet meer is nu ik stapjes zet op het pad dat zij als kind al ontdekte, een pad dat haar riep en uitdaagde, worstelend met aardappelmesjes in takken, stompjes potlood op kranten. Hoe ze later, pal na de oorlog op de Minerva Academie een opgezette uil levensecht schilderde, trots als een pauw, tot haar leraar haar wees op de klauwtjes die onderaan bungelden ‘je denkt toch niet dat-ie daarmee kan landen op een tak?’ En dat zo’n stadsmeid dan uitgerekend tegen een vogelman oploopt die mijn vader wordt.
Deze week is het huiswerk moeilijker dan ooit voor mij, (bijna) onmogelijk. Als kind blokkeerde ik op zulke momenten. Nu kijk ik naar het karton, de satéprikkers en de rietjes. Hiermee moeten we een abstract beeld maken dat in het groot langs de IJssel zou kunnen staan, want er komt een beelden manifestatie.
Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan karton, laat staan aan werken met karton. Helemaal als het de lucht in moet. Zonder aanwijzing hoe we dat voor elkaar moeten krijgen en met een zere schouder.
Zo erg kan het niet zijn. Ik zit hier nu toch. Net als de anderen. Ik begin. Knip en scheur karton, steek er prikkers door opdat het karton omhoog komt, maar het zakt gelijk omlaag. Voor ik dat opgelost heb…
Eindelijk heb ik een vierkant ding. Hij blijft staan! Ik weet niet hoe hij hoger kan, dus maak ik een nieuw ding, beeld bedoel ik: een zigzag, waarbij het volgende karton almaar hoger moet vanwege de constructie die ik bedacht heb. Dat heb je met materiaal, dat heeft zijn eigen (on)mogelijkheden. Al doende zie ik een ellenlange zigzagbank langs de IJssel, een bank die steeds hoger wordt tot het een waterkering gelijk is en overal windvanen waaraan je ziet hoe de wind erbij staat.
Is het eindelijk klaar, moet het op de foto. Heb ik geen camera bij me.
Is dat toch nog gelukt dankzij jufs camera, moet de foto bewerkt worden op haar toestel. Kan dat? Juf Janny doet het voor en verstuurt het naar mijn e-mail. Thuis moeten we een kopie van de bewerkte foto maken en moet ik de foto dus doorsturen naar Kees, want de printer is aangesloten op zijn computer. Dat lukt (na enig gedoe).
Deze kopie dient als vertrekpunt voor een schilderij – want daarvoor is deze (martel)gang bedoeld. Eén troost: straks heb ik een kopie, die trek ik over en schilder ik in.
Komt die foto aan in 70KB – wat ik ook doe en wie ik ook raadpleeg, 70 KB krijg je niet op A4 formaat, het is volgens ingewijden een wereldwonder dat ik hem formaat A5 krijg.
Als ik iets niet kan, is het natekenen, laat staan zoiets onmogelijk ingewikkeld rechtlijnigs als het plaatje. Met ook nog schaduw van mijn armen en handen en slagschaduwen. Pff.
Ik raak het spoor bijster, ga door en door tot het enige gelijkenis heeft.
Nu kan ik gaan schilderen en moet/mag het een abstract schilderij worden. De laatste stappen van dit traject. Donderdag is de evaluatie en krijgen we nieuwe tools om onze reis te vervolgen.
Wat een geluk een leraar te vinden die de weg weet naar abstracte kunst, een weg die mijn moeder levenslang zocht en pas vond in de laatste fase van haar Parkinson.
Eerst maar even Ajax kijken tegen Twente…
Ook zin in zo’n leergang?
http://atelierdetimmi.nl
Meer lezen over mijn moeder en haar schilderen?
https://annevellinga.nl/2015/09/30/mijn-moeders-leergang-schilderen/
https://annevellinga.nl/2012/06/25/schilderen-met-parkinson/
https://annevellinga.nl/2015/02/06/ali-kolman-tot-zover-3/
Wil je iets lezen over een dagje schilderen met een vriendin?
https://annevellinga.nl/2013/09/09/vriendinnendag-3-oase/
20 reacties
Dapper! Als ik het resultaat zo bekijk, voegen die schaduwen wel iets toe ☺Ik blokkeer ook bij zoiets, ik kan alleen maar op mijn eigen manier creatief zijn en anders komt er iets heel houterigs uit. Zolang je die unieke Anna Vellinga touch maar niet kwijtraakt met dat opdrachtengedoe. Ik realiseer me dat je niet ver van Wilma Koolstra woont, die op facebook allerlei heerlijk gekleurd werk laat zien. Ze geeft ook wel eens workshops. Sinds het overlijden van haar zoon is ze bezig met kleuren en tekenen/papierwerk in het kader van rouwverwerking, maar ze schildert ook nog die heerlijk kleurige schilderijen die ze op facebook plaatst.
Dank voor de tip en het meeleven, Dani! Het is voor het eerst dat iemand mij gidst naar gebieden waarvan ik dacht dat die onbereikbaar voor mij waren, een prestatie van formaat van mijn juf. Elke week opnieuw met iets komen dat ik niet ken en dan toch ga doen zonder ervan weg te lopen, dat is niet elke leraar gegeven. Ik ben dus nu, in de pauze van Ajax-Twente alweer benieuwd wat de schildering me brengt, of ik de lijnen kan volgen. Tot nog toe oefende ik steeds met slechts rood, geel, blauw en dan alle kleuren proberen te krijgen – nu wil ik het rustig houden, veel wit. Het schilderen vind ik onverwacht leuk, tot nog toe werkte ik vooral met pen en kleurpotlood en knipsels en toefjes verf – nu leer ik de verf kennen en dat alleen al is ongekend.
Wat herkenbaar! Ik heb ook een tijdje geschilderd, zonder dat ik beter werd, haha. Achteraf vond ik mijn eerste werk (nog nageschilderd ook) het beste. Maar ik vond het superleuk om te doen en zat van te voren al te bedenken hoe ik dingen ging doen. In de praktijk bleek dat meestal niet te werken, maar dat mocht de voorpret niet drukken. Toen had ik mijn schouder vastgeschilderd en dat heeft een half jaar wrikken gekost van de fysio, dus ik moest stoppen. Zelfs met links, wat ik ook wel eens deed met de ondergrond en zo, ging het mis. En het kostte me ook veel te veel tijd ten opzichte van betaald werk (schrijven) dus ik ben gestopt. Misschien als ik met pensioen ben en mijn schouders weer normaal zijn, want het minste of geringst laat ze weer op tilt slaan en daar heb ik genoeg van. Veel plezier! En lief zijn voor de juf, haha! ☺ Ben je vast wel…
leuk dat je ingaat op mijn antwoord, Dani ~ de herkenning is ook bijzonder. mijn acupuncturiste heeft me nu een Chi Kung oefening gegeven voor mijn schouder(s) – en dat lijkt wel te helpen! Ik barstte in snikken uit toen ik hem vijf keer had gedaan, waarop mijn geneesvrouw zei: ‘de Chi gaat stromen. In de schouders gaat verdriet vastzitten en deze oefening maakt dat los.’ Dat verdriet cirkelt rond het gemis van mijn moeder, juist nu… en idd, tot mijn verbazing heb ik minder pijn, maar kan nog weinig met links – ik schilder rechts… Mss. is die oefening ook iets voor jouw schouder, maar ik kan het niet voor je uittekenen! 🙂 Liefs!
Wat geweldig Anne,krijg er ook zin in en wil zo wel mee op reis in die wereld ,liefs
O wat leuk Nellebel! Wat hebben wij saampjes veel gespeeld met knippen en scheuren en plakken en jij ook met verf, veel verf! Misschien kun je wel een keer mee naar de Timmi als je hier komt logeren! Voorlopig ben ik nog druk met mijn arm/schouder en de badkamer wordt verbouwd! Liefs XXX
Ziet er heel spannends uit! Ik geniet van het beschaduwde beeld. Veel succes en plezier met het maken van het schilderij. ?
wat een mooie kijk heb jij, Wieneke, ik heb geen idee wie je bent, maar het zou me niet verbazen als je zeker iets met kunst hebt. dank voor je warme woorden!
Wasili Kandinsky is er niets bij..
U verschildert ons een mooie
Toekomst !!
haha, Joshua, laat jou maar ongekende woordwegen gaan ~ altijd onverwacht en veelzeggend over jouw taalwendbaarheid, dank!
Prachtig werk, van Ali, maar zeker ook van jou Anne. Ik werd meteen verliefd op je fontein. Beeld langs de IJsel heel mooi, speels. Alsof er een meisje in de wind bovenop zit. En enig wat je schrijft over het hele gebeuren. Wordt hopelijk vervolgd.
Marja
nu je het zegt, Marja, ja, dat zou mooi zijn, een meisje op de meanderende bank aan de IJssel – erg leuk dat jij dat ziet in mijn proberen, dankjewel
Jij bent en blijft voor mij een ontdekkingsreizigster Anne. Zowel letterlijk als figuurlijk!
daar maak je me blij mee, Jannie ~ dank X
Knap hoor, het zit ruimtelijk goed in elkaar!
je hebt er kijk op, wat goed Corry ~ dankjewel
❤
In dit mooi verteld verhaal is het alsof ik met je mee op pad ben, Anne. Het spelen met materiaal, heerlijk alleen of met een vriendin, gewoon bezig zijn en doen waar je zin in hebt. De worsteling die er nu ontstaat, de eigen grenzen slechten, hoe herkenbaar. In opdracht werken vind ik het moeilijkste dat er is, abstract vind ik ook het moeilijkste dat er is. Geweldig dat je het aangaat, uit de eigen cocon en leren, stappen zetten! Eigenlijk zou ik wel mee willen lopen, maar de Timmi is een beetje te ver voor een wekelijks uitstapje.
Wat fijn dat je je moeder zo dichtbij voelt en je met haar gereedschap dát probeert te doen wat zij ermee deed. Liefs ?
Wat een fijne reactie, Ellie. Het klinkt misschien niet zo aardig, maar ik zeg het toch: ik vind het fijn te weten dat jij dat ook het moeilijkste vindt en je zegt het zo leuk.
Misschien kun je een dagworkshop volgen op De Timmi, de eerste die komt is op 17 januari, je kunt het vinden op de website, de link staat onder mijn blog.
En wat je over mijn moeder zegt komt recht mijn hart in. Dankjewel.
Heerlijk, een evenknie te hebben!