Koutje

Ik ben geveld door een koutje. Als ik mijn hoofd beweeg, drukken mijn hersenen pijnlijk tegen mijn ogen, die drukken op de botten onder de ogen, wat pijnsteken geeft in mijn tandwortels. Daarbij zit mijn neus dicht en heb ik geen adem en zit er kriebel in mijn keel waartegen geen hoest helpt.

Dat had ik niet verwacht. Iedereen had een koutje, de hulpen van mijn moeder, de inwonende Italiaanse student en de Portugees en Kees had het het ergst van iedereen.
En wie was de vrouw met weerstand? Juist.
En wie was te vinden in menig drogist om het beste van het beste voor haar arme man te halen? Weer juist.

Helaas houdt Kees niet van zachte heelmeesters, hij houdt van pijnstillers tegen pijn en een sauna om het koutje uit te zweten. Kees is genezen. Zo goed als.
Dus wie zit er nu aan de vitamine C pillen formaat zeppelin, Rhinodoron-spuit voor de neus, Eucalyptus-inhalatiespray voor lucht, Salie voor de mond, Kamille voor de keel, Thijm voor de prikkelhoest?
Wederom juist.
Daar lig ik dan met mijn goede gedrag en een arsenaal aan lapmiddelen die niet helpen. Niet voor wat ik heb.

Kees heeft het bed verlaten. Hij haalt in wat hij heeft gemist: Nieuws. TV.  Krant. Internet.
De poezen miauwen voor de deur van de patient. Zo kan Kees in de belendende ruimte het nieuws niet volgen. Hij legt een rode handdoek over het voeteneind, kunnen de poezen daar op liggen. Kunnen. Dat doen ze niet. Mijn poezen zijn geboren heelmeesters die voelen waar de pijn zit. Zora  houdt mijn hoofd koel, cq warm en spint troost in mijn oor, Lukkie houdt de wacht. Ik lig er warmpjes bij en droom van vuur en vlammen.

Een geweer schiet me uit de droom.
Kees. Met een dampend bord. Gek genoeg heb ik honger als een paard.
,,Ik heb hachee voor je gemaakt en er tien uien in gedaan, ik dacht dat is net iets voor jou. Dan ben je het morgen kwijt, want zonder jou is er niets aan.”