Het gaat beter met Zora. Dat is het eerste dat ik aan de grote klok wil hangen, BimBam!
Ze eet weer, koolvis, van die diepvriesblokken, ontdooid natuurlijk. Onze dierenartsen van de afgelopen 20 jaar vinden koolvis niets, er zit niets in. Natuurlijk heb ik me ook dit keer weer laten overhalen het supervoedsel in te slaan bij mijn huidige dierenarts. Dat wil Zora niet. Dat heeft nog nooit een poes van ons gewild. Ook niet met bijgeleverde spuit. Sinds onze eerste dierenarts afgaf op koolvis, ben ik ermee gestopt in tijden dat het goed gaat met onze poezen. Ik maak er alleen nog gebruik van in nood, wanneer hart te taai is, lever te glibberig, kip te plakkerig en al die blikjes en brokjes tot kokhalzen leiden. Dan koop ik een pak van dat goedkope diepvries koolvis, want dat moet het wezen en anders niet. Daarvoor komt een katlamme poes de kast uit op wankele pootjes.
Gisteren kreeg ik Zora drie rondjes achter me aan, zij vooruit lopend, of wat daarvoor doorgaat, ik achteruit met het bakje voor haar neus. Het idee erachter is, dat beweging goed is. Dat idee is er bij mij ingestanst door iets of iemand en dat pas ik toe als het mijn poezen betreft. Daarbij moet ik er om denken de bochten wijd en traag te nemen, anders klapt Zora om. Zodra ik het bakje met koolvis neerzet, klapt ze ook om, de overgang van lopen naar stilstaan en dan ook nog de kop bukken, is duizelingwekkend.
Ze ligt nu naast me op tafel in een mandje van schapenvacht. Wat hierbij opvalt, zijn haar pupillen. Die waren kogelrond en besloegen de hele oogkas. Ze reageerden niet op licht. Dat is een teken dat er iets neurologisch gaande is, dus in de hersenen. Nu kijkt ze me aan, haar pupillen beginnen vorm te krijgen, ovaal dus. (Ja, ook planten zijn niet allemaal gelijk, die ene wringt zich in bochten om bij het licht te komen) Als je de foto vergroot (dank Gertjan) en een bruin pigmentvlekje ontdekt in haar rechteroog, voor de kijker links: dat vlekje verscheen jaren geleden, toen ze een leverinfectie had. Wat mij herinnerde aan een man die een uil zag op het moment dat de poot brak. Hetzelfde moment verscheen er een vlek in het oog. Dit was het begin van de iriscopie.
2 reacties
Hallo Anne, al wat opgeknapt? Kees vertelde, dat je grieperig bent, vervelend! Ook gaf hij aan, dat we je site eens ” moesten” bekijken ennnn je ziet, nieuwsgierig als ik ben, here I am! Mooie werken staan er in de galerie, vooral ” het zonnekind” spreekt me erg aan, mooi gemaakt. Ook je mozaïek vind ik erg goed.
Sterkte en groetjes,
De buuf, Dorothe.
Ha Buuf, wat een verrassing je hier te vinden. Welkom!
Ja, dat griepje, koutje, wat is het, in elk geval hardnekkig. Denk ik dat het weg is, komt me daar toch een hoestbui. Ik hoop dat ik longen overhoud. Bekaf word ik ervan. Ik slaap dubbeldiep en droom vreemd. Gistermiddag bijvoorbeeld reed ik auto met de ogen dicht. Ik kreeg ze niet open. Kees zat naast me en ik moest inparkeren tussen twee pal op elkaar staande auto’s. Bijkomende griezeligheid was een man gehuld in grijs met ook nog een dito gleufhoed op. Word ik opgeschrikt door ”hier is de Happinez”. Was het Kees met fleurig tijdschrift in de hand. Het vreemdste was nog dat ik zelden zo blij was hem te zien.