Man moet nogmaals naar Utrecht voor een o zo belangrijke meeting met het AOB. Hij moet speeches houden, maar weet niet precies wat hij zeggen moet. Als vrouw koop je voor de gelegenheid een nieuw Boss overhemd, niet opvallend/uitdagend, donkerblauw dus, maar wel met speelse bloemetjes op diverse binnenkanten, mocht er iets uitpuilen, is het charmant.
Zelf ga ik deze dag naar vriendin in Alkmaar, schilderen, onze lust en ons leven. In combinatie met diverse hapjes, drankjes, babbels, en lachslavo’s.
Heeft zij een nieuw I-phone. Die demonstreert ze. Met vliegensvlugge vingers verschijnen Apps, internet, foto’s, een enkele foto en die rekt ze naar alle kanten met haar vingers. Raak het schermpje aan en je hebt wat, je hoort erbij, doet weer mee.
Nu ligt mijn mobiele verkeer toevallig in coma. Mijn trouwe knaapje is oud en op, moet na één sms’je opgeladen worden. Ik laad hem alleen op als ik ver weg ga met de trein, laat hem verder genieten van zijn oude dag op het richeltje naast mijn bed. Samen slapen, heel fijn.
Ik zie die I-phone en weet mijn toekomst. ,,Zo’n ding wil ik ook.”
Vriendin kijkt me aan met blik van slecht nieuws op goede manier.
,,Kind, zou je dat wel doen? Zo’n I-phone is zo gevoelig en jij wilt hem natuurlijk gebruiken voor tekst, daar is het niks voor.” Ze kent mij. Anne moet je niet bellen, Anne moet iets met letters.
,,Kijk, zo licht raak ik hem aan.” Ze tipt mijn wang, ik voel niks. Ze tipt haar I-phone, adreslijst verschijnt. Anne mob. Ach, ze tipt mijn coma-maatje.
,,Gaat het allemaal?” En verzonden is de lieve vraag. Dat is typisch mijn vriendin, die vraagt haar oude sofa nog of ze even kan gaan zitten, met knipoog, want een gekkerd is ze.
Afijn. En nu komt het.
Zitten we aan de smoothie ter voorbereiding van onze kunst, klinkt er getring. Vriendin springt op. ,,Een sms’je. Even kijken van wie.” Zoon in Duitsland? Dochter in Libie? Zus in Schotland? Ja, zo’n vrouw is het.
,,Een sms van Anne mob!”
,,Goeie mop!”
Met ernstig gelaat zet ze haar futuristische leesbril op.
,,Het is echt van Anne mob. Er staat: het gaat, maar wel moeilijk.”
,,Dat kan niet. Hij ligt in coma.”
We krijgen kippenvel, huiveringen, spookverschijningen. Hoe kan een comateus mobieltje rinkelen? En dan dat antwoord! ,,Het gaat, maar wel moeilijk.”
,,Check het nummer eens!”
,,Anne mob, echt hoor. Het staat er duidelijk.”
Kunnen mobieltjes die hun hele leven één waren met jou, zelfstandig antwoorden? Weten wij dat alleen niet? Zijn ze er daarom zo blij mee in Afrika?
,,Wat is dat nummer dan?”
Ze leest de cijfers. Nu was het probleem al die jaren dat ik mijn eigen nummer niet weet als het gevraagd werd. Op het laatste moment komt het me eindelijk bekend voor. Te bekend. Dit is mijn nummer niet. Het is van Kees. ,,Het gaat, maar wel moeilijk.” De lieverd staat te zweten in Utrecht.
Menu
