Vind ik leuk!

Volgens mijn webmaster is het de hoogste tijd op facebook te gaan ter voorbereiding van de rest van mijn leven. Niks engs aan, in no time heb je vrienden. Verzoekjes stromen binnen: ‘vrienden worden’? Je klikt ja, en je bent het. Binnen een week heb ik 60 vrienden, waaronder beroemdheden. Die allemaal post sturen die je beantwoordt met een duim: vind ik leuk. Omgekeerd krijg ik op mijn berichten allemaal ‘vind ik leuk’. Ik heb nog nooit zo positief in het leven gestaan.
Komt buuf langs of ik op haar kat wil passen, ‘vind ik leuk’. Buuf komt meteen los over de reden. ‘Vind ik leuk’. Buuf wordt echt heel los en ik vind alles leuk.
Vind ik plots een uitnodiging op mijn facebook van Karen van Deuren voor Ditjes en Datjes, vind ik leuk. In dit geval moet ik er meer voor doen. Ik moet erheen. In het donker. Van acht tot half elf. Ik haal de fiets uit de schuur. Man vindt dit niet leuk. Niet omdat hij nu op zijn schoonmoeder moet passen, maar omdat ik geen richtinggevoel heb.
,,Het is daar een doolhof en ik weet de weg, mijn collega woont daar.”
Waar hij niet op gerekend heeft, is dat Karen er een inwijdingsweg van heeft gemaakt. Haar huis staat op het onvindbare punt waar Tomtom het opgeeft. Waar je de auto uit moet en te voet verder moet. Mensen met tuinscharen vraagt. Die het ook niet weten. Bij huisnummer 120 houdt het op en de leerling moet op nummer 134 zijn. Je kunt alle kanten op. Nergens een huisnummer. Je moet tuinpaden in, pergola’s en carpoorts onderdoor, blaffende honden tegemoet en sissende, pissende katers.
En dan ben je bij de juiste deur, Karen van Deuren staat stralend in de opening. De leerling is geslaagd voor toelating, man lost in rook op. Ik volg Karen naar een gezellige woonkeuken met een grote tafel vol Ditjes en Datjes. Vind ik leuk! En er is nog iemand geslaagd, een vrouw achter Weesp vandaan. Als je daarvandaan komt, weet je overal te komen.
De tafel staat uitnodigend te wezen met potten thee, paaseitjes en stapels mooie tijdschriften. Mijn handen jeuken en gaan vanzelf naar de National Geographic.
,,Vertel eerst iets over jezelf.”
Daar zit je dan. Dit is niet zomaar creatief bezig zijn, dit is bewustwording door creativiteit. Dat begint voor je door de deur bent en gaat de hele avond door.
Karen onthult het thema van deze avond: tegenstellingen. We mogen elk een tegenstelling noemen. De mijne is verdwalen en de weg weten, mijn tekenmaatje heeft iets anders. Mijn handen gaan alweer naar de National Geographic, het tijdschrift dat uitpuilt van wegen weten en verdwalen.
,,We gaan het lichaam erbij betrekken in de kamer hiernaast.” Vind ik leuk!
Je ziet meteen dat Karens man iets bij de radio doet met muziek. De wand is van onder tot boven en van links tot rechts gevuld met CD’s. Karen heeft er twee uitgekozen. Eerst mag ons lichaam vrouwelijke bewegingen maken op golvende muziek, daarna manlijke bewegingen op ritmische muziek. Je lichaam is wijzer dan je hoofd, doet dat gewoon. Vind ik leuk!
,,Wat heb je ervaren?”
Leuk! Hoppa met het lijf. Het popelt nu echt om te scheuren en te plakken.
We gaan zitten aan de grote tafel, krijgen thee en paaseitjes en Karen komt met de volgende verrassing, een schaal vol gekleurde kaartjes die ze zelf heeft gemaakt. We mogen er elk een trekken. Vind ik leuk!
,,Wat staat er op de achterkant?”
Ik heb verleden en toekomst, mijn maatje alleen en samen. Dat zou de pret bijna drukken. Mijn maatje wordt enigszins sip bij dat alleen en ik bij het lange verleden dat achter me ligt en de korte toekomst die mij rest. Gelukkig hebben we Karen. 
,,Je gaat plaatjes zoeken bij je thema, dus geen teksten lezen, hoe verleidelijk ook.”
We krijgen ruim de tijd, tot half tien.
Elk plaatje dat ik zie, slaat op mijn verleden. Of het nou een archiefkast is of een weiland, een sjamaan of een kist met knollen. Ooit ben ik het tegengekomen. Of ik dat nou leuk vind? Zo’n fleurige kamer vind ik leuk, met een lichte bank en roze kussens, een simpele schrijftafel en een houten plank met chocolaatjes en dan laat ik uit de diepte van mijn onbewuste alles opborrelen en dat schrijf ik op en dan lekker fietsen met mijn rode hakken van de trappers op de bakfiets, go with the flow, gone with the wind! Vind ik errug leuk!
,,Nu opplakken, je hebt 20 minuten.”
Dat is krap tijd. Het lijkt Thomas Olde Heuvelt wel. Eergisteren was dat jong nog een grote onbekende, toekomstmuziek, nu is hij alweer verleden tijd. Leuk is dat.
,,De tijd is om.”
Mijn collage is nog lang niet af, er kan nog verf in en lijn en goud en confetti.

Karen zet de deur open : ,,Het hoeft niet mooi te worden. Je collage is een spiegel. Als je erin kijkt, ontdek je…..”
Benieuwd wat er te ontdekken valt?  Ga naar Karen! Vindt ze leuk!
 www.heelbeeld.com