Genius Loci – 4

Mijn oren suizen, mijn hersens kraken. Wil hij me op afstand laten weten dat ik hem nabij ben in de diepte van zijn ziel? ‘In de afstand ben je me het meest nabij’, de toverzin die zich in mijn geheugen groefde, de zin die elke afstand overbrugt, de zin die ik niet vaak genoeg kan horen. Denkt hij in Ventimiglia aan wijs zieltje? Het wezentje dat hem raakt en ontroert als niemand daarvoor? Zijn dode vrienden daar gelaten?
,,Ik heb een betekenisvolle droom gehad.’’
Ik hoor zijn diepe yoga ademhaling. Hij belt in verhoogde staat van bewustzijn vanuit de baarmoeder, de plek die verbonden is met zijn ontluikende liefde voor mij. Hij belt om mij zijn droom te openbaren. Net nu ik hem wantrouw in het verwerkelijken van onze droom. Mea culpa. Ik heb spijt.
,,Ik ben een en al oor.’’
In Ventimiglia klinkt een lachje, een onbekend lachje, een gesmoorde keelklank, bijna onheilspellend.
,,In mijn droom zette ik alle oude spullen buiten boord, mezelf inbegrepen.’’
Angst kruipt uit mijn knikkende knieën omhoog naar mijn nek. Hij gaat toch geen gekke dingen doen? In Ventimiglia? Hij is daar om zichzelf te vinden. Niet om zichzelf buiten boord te zetten. Hij zal toch niet van de rots springen met het idee dat hij dan vrij is, verlost van het lichaam dat hem zwaar weegt, terwijl er geen gram vet aan zit. Met zijn gedachten die als balonnen boven hem zweven vergeet hij wellicht de wetten van de zwaartekracht. Toen hij hoorde dat zijn enige vriend van een flat was gesprongen, barstte hij in lachen uit of het een slapstick van Monty Pyton was. Ik overstem mijn angst.
,,Dat is symbolisch, Otto, dat je alle oude rommel wegdoet. Dan kun je met een schone lei beginnen, je studie oppakken en je filosofische praktijk beginnen, weg uit Amsterdam met zijn lawaai en stank. Dan zoeken we een huis met een tuin, waar geestverwanten komen en haardvuur brandt, waar het ruikt naar zelfgebakken brood en kruiden uit de tuin en jij bij het vuur zit met cliënten die je helpt met filosofische vragen. Dat is op je lijf geschreven!’’
Ik schrik dat ik zijn lichaam erbij haal. Val stil. In Ventimiglia weerklinkt geen ademhaling, geen geruis van de zee, geen schreeuw van een meeuw, zeker geen denderende trein op een station, geen rinkelende kopjes in een café, geen auto’s, geen stemmen, ik hoor niets. Hij moet er nog zijn, of de telefoon onder een kussen gestopt hebben om mijn woorden te smoren. Plotseling waait zijn ademhaling mijn oor in, de ademhaling van een per minuut, een diepe zucht. Ik zucht zacht van opluchting.
,,Ik hang op.’’
Ik schrik. Ik heb het ergste gedaan wat iemand hem kan aandoen. Ik heb hem ingevuld, de man die vervuld is van leegte. Net nu hij zijn droom wilde onthullen.
,,Otto, wacht, ik verwachtte je niet, je was ineens in mijn oor, ik…’’
Otto verbreekt de lijn voor we verbonden zijn.