In Westkapelle daarentegen, toen Aaltje Kolman net mijn moeder was geworden, zij als Groningse als enige in een rechte rok, elke dag dezelfde want geld was er niet, in dat naoorlogse Westkapelle, tussen al die mensen in klederdracht, was een wedstrijd.
Geen voetbal, iets met voedsel. Tot de dag van vandaag is mijn moeder groot voetbalfanaat, toen was voedsel belangrijker.
Het speelde zich af in een zaaltje waar god-mag-weten-wie een berg eten had opgestapeld. De zaal zat vol, de mensen keken met grote, begerige ogen naar de Venz hagelslag en de Pickwickthee, en toen ging er een doek overheen. Weg Luilekkerland. Het ging erom wie de meeste merkprodukten kon opnoemen in 1 minuut. Die zou alle genoemde produkten krijgen. De meesten kwamen al hakkelend niet verder dan 6 of 7 produkten.
‘Dat kan ik beter’, dacht mijn jonge moeder van 24 jaar in haar geruite rechte rok. Ze ging het podium op en stak van wal in haar beruchte sneltreinvaart, wat er nog voor gezorgd heeft dat mijn broertje tot zijn vierde eigenaardige wartaal uitbraakte die alleen zijn zusje begreep, door nabootsing van het razendsnelle tempo.
De doek lag over de etenswaar, de tijdklok ging in. Mijn moeder ging van start en stal de show met haar aangeboren acteertalent.
,,Dames en heren, de dag begint pas goed met Verkade beschuit, besmeerd met Remia plantenmargarine en Venz hagelslag en daarbij een kopje Pickwickthee. Om 11 uur een kopje Douwe Egberts koffie met Friesche Vlag koffiemelk.” In haar rappe tempo nam ze de hele dag door, inclusief Jaffa sinaasappelen, Verkadekoekjes, Hakgroente en de rest.
‘Pring’ ging de wekker.
‘Door, door, door!’ riep de zaal.
Ze hadden in Westkapelle nog nooit zo iemand gezien. De eigenaar van de boodschappen zag zijn kans, betere reclame kreeg hij nooit meer. Mijn moeder mocht door en wist alle producten te verwerken in een steeds dollere sketch. Ze kreeg daverend applaus en de hele berg boodschappen. Ze was in een klap ingeburgerd in Westkapelle en had voor het komende halfjaar voorraad. En de voedselfabrikanten? Die blijven proberen dit unieke optreden te herhalen, maar het is nooit zo spontaan en energiek als met Aaltje Kolman, de wegbereider van Martine Bijl en Cora van Mora.
6 reacties
Prachtig, jij hebt je talenten niet van een vreemde, ik wil ook zo’n moeder, maar ik had jou, onevenaarbaar!
Slik…. dankjewel, Minke…. en ik had zo’n kind (in de klas weliswaar, maar waar =waar)
mooi verhaal van Anne,
in één adem gelezen
met tweede adem schrijf k deze..
groetjes,
dankjewel Imsook, en wat zeg je dat mooi met die ene adem en die tweede –
Wat een bijzondere moeder heb je toch, vader trouwens ook hoor. Ik heb een oor voor accenten. Het noordelijke hoorde ik wel bij jouw moeder, maar het Zeeuwse absoluut niet bij jouw vader. Ik meen me te herinneren dat hij ook een noordelijk accent had. Klopt dat, mijn herinnering? Ik zag net een foto van 200 collega’s gemaakt in 1984. Drie wist ik er niet meer na al die tijd.
Misschien toen ook al niet. Ik heb een beeldgeheugen. Als het beeld verdwenen is, dan is de naam ook weg.
@ Kees, zoooo, 200 collega’s onthouden – 3?
Nee, mijn vader had geen noordelijk accent, hij is geboren en getogen in Renkum/Arnhem/Oosterbeek. Zijn vader was een Fries, zonder accent. Mijn vader had een rollende – rrr- en een zachte -g- en hij kon goed zingen. Maar breek me de b.. niet open, dan schieten me die verhalenr weer daaaagen te binnen… hoe hij de natuur vond dankzij konijntjes….. ja, dat moet een keer verteld worden, maar nu niet.