Kokkie heeft een uitdrukking op z’n gezicht die ik niet van hem ken. Nou ken ik hem pas een week. Maar zijn elastieken gezicht verandert zo makkelijk, dat je na een dag al het gevoel hebt al zijn gezichten te kennen. Dit is dus niet zo. En de oorzaak is MDNA, afkorting voor menselijk DNA, dat we niet denken dat Madonna DE Madonna is, the one and only. Het is gewoon de naam die haar menselijke moeder haar gaf. Ik zet er maar wat Engels tussen, want sinds mijn lidmaatschap van de fanclub leest Mdna mijn blog ook. Of laat hem lezen. Door Mad Maus. Zien ze even dat ik hen serieus neem, dan word je zelf ook serieus genomen. Over op Kokkie, dat kunnen zij toch niet lezen.
Ik peil hem, althans, dat probeer ik.
‘Ben je sad (verdrietig)?’
Zijn ogen vlammen op.
‘Mad? (Dit voor Madonna’s secondant, geen idee wat het betekent)
‘Angry (kwaad)?’
Meer Engelse emoties ken ik niet, cq. zijn er niet. Kokkie kijkt dwars door me heen, dat voelt heel raar, of je er niet bent, of de bomen achter je dwars door je heen groeien en de lucht en de vogels. Een typisch Margritte gevoel, waarbij ik de neiging voel mijn vleugels uit te slaan en mijn takken te schudden. Dit blijkt opgevat te kunnen worden als bewustzijnsverandering teweeggebracht door een sjamaan, zoals Don Juan dat voor elkaar kreeg bij een sukkel als Castaneda. Zo krijgt kokkie, ik mag wel zeggen voormalig kokkie, dat voor elkaar bij mij. Plots hecht zijn blik zich in mijn ogen en zie ik de wereld rondtollen tot die tot stilstand komt in de pupil.
‘Emotions zijn een lage energie, die je niet moet toelaten.’
Hij springt in een houding die David Carradine als Kung Fu master aannam, wanneer hij de vijand bliksemsnel afweerde, knieën gebogen, 1 hand voorwaarts geheven, de andere achterwaarts. Van geen kant kon de vijand toeslaan. Op deze manier komt er niets door, ook geen emotie. Dat ziet een klein kind. Dat deed niemand Carradine na, en nu sta ik hier oog in oog met Kung Fu Kokkie. Ik kijk naar hem met andere blik, hij kijkt naar mij met andere blik. Of dat hij dat de hele tijd al deed, dat ik het niet zag. Hij kijkt met de blik van de meester met kleine letter. Niks poeha. Hij voelt de omslag in mij of in hemzelf, dat kan ook nog, en vertelt dat het in het leven gaat om de juiste focus, het Hier en Nu. Kung Fu is daar een goede hulp bij, vooral met zwaarden. Hij strijdt graag met zijn vrouw-vriendin met het zwaard. Dat vraagt volledige focus, bijna nog meer als bij het boogschieten van de Zenmaster. Een moment van concentratieverlies kan je leven kosten. Hij grijnst als een kwajongen. Wat hij ook is. Was. Een zachte glimlach verschijnt om zijn mond.
‘Wij moeten nog heel veel doen en dan moet je kunnen focussen.’
Zijn vriendin blijkt de zwarte band in het een of ander te hebben en ze regisseert opera’s. Dat ik niet in elkaar schrompel tot huisvrouwtje die haar leven vult met stoffen en zuigen, bedden verschonen en wat eenvoudig tuinwerk als wieden, komt door zijn houding. Hij staat inmiddels rechtop, armen soepeltjes diagonaal links omlaag, rechts omhoog, zacht en razendsnel van plaats wisselend langs zijn hart.
‘El corazon, het hart, is het centrum van je systeem, fysiek en spiritueel en deze beweging kun je oneindig maken, ze harmoniseert, vitaliseert en brengt spirit terug in je bloed.’
Ik zie het gebeuren, de grauwsluier van de nacht glijdt af als een jas van mist, zijn ogen klaren op, zijn huid trekt strak. Een zonovergoten glimlach breekt door zijn concentratie. ‘Wow, ik voel me goed ineens, ik voelde me fucking bad van die shit voorstelling van die Egotripper. Ik stop met roken. Roken is slecht. Ik weet waarom ik het deed en ik weet wanneer het tijd is te stoppen.’
Hij kijkt met zijn gewone ogen naar mij, dat vriendelijke vrouwtje dat alles maar goed vindt. Wat staat ze daar nou weer in trance te staren in haar casual pakje.
‘Je krijgt een merkjurk van 800 euro van mijn vriendin. Nooit gedragen.’
Kokkie mag scherp kunnen focussen op hart, liefde en spirit, op vrouwenlijven heeft hij geen kijk. Ik zal die jurk van zijn vriendin ondersteboven aanmoeten.
Kung Fu kat
