Was er weer zo’n onverlaat die Zora niet mooi vindt vanwege haar buik. Dat hoor ik nu al honderd jaar van mensen die zo nodig hun eigen frustratie moeten botvieren op een zwart schaap. Alsof Zora een wandelende schietschijf is. Schiet maar af. Blinden zien alleen haar buik, haar hangbuik, bolle buik, vette buik, uitpuilende buik. Haar buik is helemaal niet dik en zo erg hangt hij niet. Als je goed kijkt, en dat is hun probleem, zie je hoe soepel haar buik is en hoe sierlijk ze heen en weer wiegt in het golvende ritme van haar gang.
Zelf zit Zora niet met haar buik. Hoewel? Ze gaat er altijd als een zwabberende speer vandoor als mensen over haar buik beginnen. ‘Wat een buik heeft dat beest.’ Van zichzelf zien ze het niet, dus nemen ze haar en weg is Zora. Zodra het foute bezoek weg is, komt ze naar me toegelopen in haar zwierige tred en kijkt me aan met haar gouden ogen. Ze toont haar buik niet aan vreemden. Des te dieper raakt het mij dat ze haar buik open en bloot aan mij laat zien. Nou ja, bloot, ze heeft een vacht, een dikke vacht. Haar rug is zwart, rood, grijs, maar verborgen tussen haar achterpootjes is ze wit als sneeuw. Deze sneeuwwitte buik wast ze ongegeneerd op mijn schoot van boven tot onder tot haar buikvel over haar laatste geurige punt valt en dat til ik dan gezellig even voor haar op tot alles witter dan wit is. Ik ken haar buik van haver tot gort, er is geen betere. Wat is er beter aan gespierde buiken, holle buiken, anorexia buiken, zwembandbuiken en strakke buiken? Dat ze niet zwaaien en zwabberen?
“Die kat vreet zich te barsten’, zeggen mensen op niks af. Alleen al ‘die kat’. Afstandelijkheid dat daar uit spreekt, heel verschrikkelijk, maar wel oordelen over zoiets intiems als haar buik. Allereerst eet Zora nauwelijks, ze eet muizenhapjes. Ze sterft liever van honger dan dat ze eet wat de pot schaft. Ze dronk zes maanden melk van haar moeder, kreeg toen een forse tik van moederpoes, in de nacht van Oud op Nieuw was dat, en vanaf dat moment weigerde Zora te eten Wat ik haar ook voorschotelde, verse kip, vis, hart, nieren. Ten einde raad gaf ik haar naar grootmoeders recept een stinkende vissenkop. Kokhalzend zette ik het mes erin. Niet nodig. Zora sprong op het aanrecht en at de kop leeg of ze nooit anders gedaan had of mij ervan wilde verlossen. Zestien jaar geleden. Ze is molliger geweest, zeker tijdens haar zwangerschappen, maar nooit dik. Nu weegt ze zo licht als een veertje, maar haar buik zwabbert nog even genoeglijk heen en weer.
Ik excuseer haar buik nooit, want ik heb een gloeiende hekel aan excuus voor de werkelijkheid zoals die gegeven is. Wat is – dat is. Vandaag maak ik een uitzondering omdat het witte bizonkalf geboren is en een nieuw tijd aankondigt. Goed. De onthulling van de achtergrond van Zora’s zwabberbuik.
Zora was driemaal bijna dood. De eerste keer zat er een rottend lijkje in haar buik van een ongeboren kitten dat er niet uit wilde, de tweede keer was het een ontstoken lever, de derde keer was het een tia. Driemaal verklaarde de dierenarts haar dood. Driemaal stond Zora op uit de dood. Elke keer dat haar buik bekritiseerd wordt, heb ik de neiging dat te vertellen om haar daarmee te vrijwaren van commentaar. En dat is precies de reden dat ik het niet doe. Alsof je alleen een zwabberbuik zou mogen hebben als je eierstokken en je baarmoeder eruit zijn. Als een paspoort voor goedkeuring. Er bestaat geen paspoort voor liefde. Zora’s buik is mooi en goed, zonder meer.
http://www.dumpert.nl/mediabase/2208691/71b1f2ba/wit_bizonnetje_geboren_.html
voor de geboorte van het witte bizonnetje, en ja hoor, geboren op mijn verjaardag
Van mijn leesvrienden Tineke en Joshua Lammerts kregen we een prachtfoto van Levi, de witte poes met vertederende zwabberbuik!
Daar houden wij van! En als je je muis op de poes zet, kan het toepasselijker, zie je een tekst verschijnen.
6 reacties
doen ze jammer genoeg ook met vrouwen!(al is dit eigenlijk geen goede vergelijking van me)
Liefde overwint alles……….
applaus!!! Gooi het eruit.
zo is het! Een buik is intiem en openbaar tegelijk. Als je je goed voelt zit je adem in je buik, als je goed gegeten hebt heb je een voldaan gevoel in je buik. Maar als je je niet goed voelt overeet je je buik of hongert hem juist uit en zit je adem veel te hoog. Vlinders in je buik. Kritiek op buiken is vaak bewijs van onvermogen van liefde voor de ander.
Mijn meisje heeft een buik die niet in de mode is, esthetisch niet verantwoord. Maar wel de draagster van de 3 fijnste kinderen die ik ken, de mijne. En die met heel veel trots gedragen zijn in een onvergelijkbare grote toeter van een buik. Alle ruimte kregen onze kinderen en hoe welkom waren zij. En waar ruimte is gecreëerd ga je niet meer terug naar een strakke afbakening.
Wat een mooie, innige bijdrage Dick.
Ook zo mooi hoe je beschrijft dat jullie kinderen alle ruimte kregen vanaf de buik, en nog steeds, en dat je deze mooie buik en fijne kinderen nog altijd het liefst van alles hebt.
Dat voel ik in mijn buik.
respect voor Zora’s buik! en geen kwaad woord er ooit meer over! Hou van haar en benader haar met zachtheid en liefde ik hou van zora en haar buik is lief.