Dat was een hele vreemde vakantie. Hij was kort (5 dagen) en goedkoop (10 euro) en zette mijn historie op de kop. Om bij de eerste twee te beginnen. Op het leukste nippertje vonden wij een betrouwbare lieverd die ‘s nachts op mijn moeder wilde passen en op het allerleukste nippertje via vakantie.nl een adresje in de natuur, een mobil home in Schaarsbergen bij Arnhem voor een midweek voor de prijs van 10 euro. Doen. Gedaan. Inmiddels.
Alleen al het ontberen van internet is een frisse douche. Frisser dan de douche in het beweeglijke huis. Een mens hoeft zich niet elke dag te douchen. Mijn moeder mag het niet eens, dan gaat haar huid stuk. Dat is het handige van de zorg voor je broze moedertje, je komt overal bijtijds achter. Zoals vergeetachtigheid, op het laatst weet je niks meer en haal je alles door elkaar. Daar neem ik sinds zeer kort kurkuma voor, want in India heeft zowat niemand dementie en iedereen eet er kurkuma, met zwarte peper, anders neemt je lichaam het niet op. Goed, aldus voorzien van een helder hoofd gaan diep slapende hersencellen in de waakstand. Wil ik toch plotsklaps weten waar ik vandaan kom. Ja, uit mijn moeder. De vrouwenlijn is mij ontzettend bekend. Mijn moeder woont bij mij, ik kom uit haar en zij was ook nog de beste storyteller die op het westelijk halfrond ooit geboren is. Zodoende is mijn vrouwelijke erflijn voorzien van heldenverhalen van dappere vrouwen, zoals een betovergrootmoeder die marketenster was en meetrok over de Alpen met soldaten en hen voorzag van garen en band, pleisters en de rest, mijn overgrootmoeder bestuurde de draaibrug van Nieuwe Schans, daar was ik trots op als kind, mijn grootmoeder hielp haar kinderen de oorlog door, terwijl haar man ondergedoken zat omdat hij de militaire voertuigen van de vijand zodanig onklaar maakte dat ze onderweg kapot gingen – om maar iets te noemen.
De mannenlijn gaat niet verder dan een vaag verhaal dat mijn achternaam uit Friesland afkomstig is vanwege de vader van opa. Navraag leverde niet meer op dan ‘ergens bij Sneek vandaan’. Ik heb nooit iets met Sneek gehad. Het deed mij niks. Zo trots als ik jaarlijks in Nieuweschans op de brug sta, zo onverschillig sta ik tegenover Sneek. Dat ik mijn achternaam gehouden heb en nooit die van een man die mijn pad kruiste of doorboorde, is mijn geluk, zo ben ik nooit in de war geraakt wie ik ben. Ik ben Anne Vellinga. Klaar uit.
Door die kurkuma is het niet klaar, het begint te beginnen. Zit ik in mijn mobil home in Schaarsbergen, denderende militaire helicopters ter verkwisting van mijn belastinggeld uur na uur boven mijn hoofd, denk ik aan mijn vader zaliger, dood sinds 5 juli 1989, 23 jaar!
Mijn vader was tegen militairen, mijn vader was voor de natuur, mijn vader komt uit deze streek. Komt. Jawel, ik zit in de tegenwoordige tijd met mijn vader, mijn afkomst. Zoveel als ik van mijn moeder weet, zo weinig van hem. Door hem weet ik alles van de natuur, waarmee niet gezegd is dat ik daar alles van weet, maar wat ik weet, is door hem.
‘Kijk een ijsvogeltje.’ ‘Kijk een smaragdhagedis.” ‘Kijk een blauwe klauwier.’
Ik zag wat hij aanwees. Torren, spinnen, schorpioenen, bergen, rotsen, beekjes, fossielen. Hem zag ik niet. Ja, zijn vinger, lang en slank. Ik zag dat zijn neusvleugels verwijdden als het over politiek ging. Dat zijn handen sigarettenvloeitjes tot rolletjes draaiden als hij zich concentreerde of ergerde. Dat hij lachte als hij een boek las van Soldaat Schweijk. Dat hij een baard kreeg of nam toen ik 18 was. Dat hij die baard hield ter camouflage van zijn gezicht, omdat hij zichzelf een lelijke kerel vond. Ik zag zijn helderblauwe ogen, open als geen andere man die ooit heeft gehad. Hij kon goed zingen. Van partizanen die gereed lagen met de hand op hun geweer en van Pipi die korte rokjes droeg en als ze dan de trap opging, dan zag je haar Pipi…..
Zijn vader kwam uit Friesland en had een lamme arm.
Daar zit ik in Schaarsbergen, een steenworp van de geboorteplek van mijn vader. Ik zie hem struinen door de bossen. Ik zie voor mijn ogen wat hij vertelde, dat ene verhaal dat hij eens vertelde.
Zijn ouders gingen op zaterdag graag naar de bioscoop en dan sliepen ze op zondag uit. Op een keer was hij wakker en zij bleven maar uitslapen. Hij liep door de achterdeur de tuin in, die geen einde had, want geen hek. Hij liep verder en verder zoals dat in sprookjes gaat, het bos in, misschien wel het bos waar ik nu ben. Plotseling hoort hij geroffel op de grond. Hij schrikt. Blijft staan. Bang. Nieuwsgierig. Wat is dat? Het komt van links. Hij doet een stap onder spinrag door. Het roffelen wordt oorverdovend. Hij gaat op zijn hurken zitten. Op tien passen afstand is een cirkel van konijntjes die allemaal met de achterpootjes roffelen op de grond. Zijn hart neemt de konijnenroffel over, bonzend in zijn borst. Zijn liefde voor de natuur ontwaakt en dooft nooit.
Dit sprookje is waar.
Dankzij de scheppen kurkuma wil ik hier en nu alles weten wat er te achterhalen valt van mijn vaders afkomst. Waar kwam zijn moeder vandaan? Was zij een Gelderse? En zijn vader? Hoe kwam die in Oosterbeek terecht? Op eigen gelegenheid, of waren zijn ouders naar Oosterbeek getrokken? Wat moesten die Friezen in Oosterbeek?
Ik heb geen weet van mijn andere helft, ik weet niet waar het zaad vandaan komt dat mij heeft verwekt.
Menu
18 reacties
Wat een heerlijk geschreven verhaal!!
Goed om te weten dat je kurkuma met zwarte peper moet eten…..
Volgens mij weet je best waar het zaad vandaan komt dat jou heeft verwekt, haha…..
Dag gekke Anne;)
Dag Annet, zo gek ben ik toch niet? Dankjewel voor je leuke reactie!
prachtig verhaal, heel liefdevol – en je vader komt duidelijk uit de natuur … 😉
Dankjewel Bert, ook fijn dat jij de liefde erin ervaart, want dat is de bron.
Ik ken die bossen ook maar al te goed… als ik hier de weg oversteek, achter het Openlucht Museum langs, dan zie ik urenlang geen mens meer. In de voetsporen van je vader.
Die tien konijntjes ben ik nog niet tegengekomen helaas..
Er was deze week een legeroefening inderdaad… na zeven uur mochten de Apaches over de Veluwe vliegen. Natuurlijk niet in de buurt van de hoogspanningskabels, want dan gaat het mis. Gelukkig was het al weer wat minder warm zodat de ramen niet meer wagenwijd open moesten… in het tropische weekend konden wij hier de dieren van Burgers Zoo ‘s-nachts goed horen… Net alsof je in de jungle lag te slapen.
En wat het zaad van je vader betreft, lieve Anne, daar moeten we nog maar eens over praten een keer, want als biologiedocent heeft hij blijkbaar gedacht dat bij jou de verhalen over de bloemetjes en de bijtjes achterwege gelaten konden worden…
Had ik dat geweten! Wij zijn naar het Openlucht Museum geweest. Wandeling door de tijd en ruimte, en wat was het leuk geweest jou daar op te zoeken.Ik ben onderhand heel benieuwd naar je.
Van die legeroefening wisten wij niets, daarom was die last minute zo goedkoop natuurlijk.
Burgers Zoo hadden we ook nog willen bezoeken, maar uiteindelijk zijn we vooral gaan fietsen, man, wat is het mooi in die omgevng. Ik ken het van vroeger, toen opa en oma daar nog woonden en we hen opzochten. Op een keer liepen we over een zandverstuiving en hoorden we gedreun, nog eens wat anders dan dat geroffel. Mijn vader plaatste ons als pionnen van het schaakbord achter een eik. Er kwam een familie wilde zwijnen langs gedenderd, en als papa zwijn een stelletje onverlaten op zijn weg tegen komt, nou dan steekt hij toe met zijn slagtanden. Wij bleven ongedeerd en de zwijnen bleven te ver om ervan onder de indruk te raken. Mijn vader, die bleef me bij, de dirigent in de natuur, onze beschermer. Ik ben nooit bang geweest in de natuur als hij bij me was, niet toen er beren verwacht werden in Slowakije, niet toen een adder naar me toe zwom terwijl ik een plasje deed, nooit dus.
Hij heeft ons op jonge leeftijd nuchter en wel verteld hoe kinderen verwekt werden – waardoor ik mezelf voorgeboortelijk zag zweven in ongekende verte, in tegenstelling tot zijn biologische visie, Darwin enzo. En met zaad en ei is niet de afkomst verklaard die ik hier onderzoek. Die van de voorouders en en en…
Zo kan het gaan met een verhaal……!
Nu zijn het er al tien.
Groeten en bedankt voor het mooie verhaal.
jaah… Het kan hard gaan met konijnen…
Goed gezien Joke! Tien! Misschien waren het er zelfs wel meer. Mijn vader heeft nooit gerept over het aantal, dat ze een cirkel vormden, allemaal de neusjes dezelfde kant op, naar het midden, en de achterpootjes roffelend, dat was de magie, of in zijn woorden: het wonder. En o ja, het doet me goed dat mijn verhaal gelezen wordt en dat jij het mooi vindt.
Dankjewel!
Dank je Anne 😉
Jij bedankt Bertie, dat je me leest enzo…
Oh Anne,
Het si een prachtig verhaal. Ik heb een paar dagen verzaakt en kan nu lekker doorlezen. Ik vond jouw vader wel een mooie en zeker bijzondere man. Vlug verder lezen. Liefs.
Ik viel een dag of wat geleden ergens middenin, maar er is een begin, een mooi begin en een verdrietig begin. Verlangen drijft voorwaarts en wil de hele weg leren kennen.
Voor ik doorlees blijf ik hier even hangen. Het lijkt op het verhaal van mijn grootvader en de zoektocht die meer in mijn hoofd zit dan dat ik daadwerkelijk op zoek ga.
Ik weet niet hoe het komt, maar ik krijg kippenvel van je reactie. Oef. Dankjewel.
veel tekst, leuk stuk 😉
Ha Ron, druk ik op jou, kom ik mezelf weer tegen, maar dan lekker kort. 🙂
Wat een heerlijk geschreven verhaal, ik weet van alle lijnen wel wat maar van geen van allen echt veel, niet omdat het niet verteld is maar omdat het niet bleef hangen. Logisch ben jij trots op die krachtige vrouwenlijn <3
Ik voorzie dat ik hier nog vele prettige leesmomenten ga beleven,
Wat een fijn bericht Linda. En het is wederzijds, op jouw site is het ook telkens genieten!
(druk Linda en je beleeft het mee)