Hippies pappa en mamma

Een stofzuiger raast door hippiehome. Ramen en deuren staan opengeklapt.Vuilniszakken worden naar buiten gesleept. Gaan onze hippies weg? Met de Noorderzon? De naam van hun schip, dat vond ik nog zo opvallend. Ik neem poolshoogte. Voor ik maar enige hoogte zie, voel ik een warm hart aan mijn hart. Hippieman omringt mij.
‘Today is my birhtday and mamma and pappa are coming!’ Driedubbel m, driedubbel p, love spat erin en eruit.
De komst van de Familia geeft frisse wind. Dat komt omdat pappa geen trap op kan. Pappa is drie keer gevallen, heeft drie verschillende botten gebroken in een en hetzelfde been. De botten zijn aan elkaar geklonken met titanium, pappa, en mamma dus ook, zullen gelijkvloers moeten overnachten en dat is in hippiehuis. Dat moet uitgemest, schoon, fris, leeg, of iets dat daar op lijkt. Minimaal. De hippies zelf moeten er ook uit. Of ik iets anders heb voor slechts drie nachten. Dat ken ik. Maar ja. Big smile, guitige oogopslag en ik smelt. Ja, ik heb boven nog wel een liefdesnestje voor drie nachtjes.
Ik word platgedrukt, compleet opgenomen in het hippiehart, ik hoorde al bij de familie, maar nu ben ik familie. Mijn nieuwe pappa is kampioen paella maken, heeft de wedstrijd der wedstrijden gewonnen, de paellawedstrijd van Catalonie. Pappa gaat paella maken voor de zoon. Buiten. Op open vuur. Wij zijn uitgenodigd. Natuurlijk. Fantastico. Dat is nu al het tweede hippiefeest. Het Magic Dinner heb ik nog niet verwerkt, of het volgende feest komt er al aan.

Het Magic Dinner was met twee Magicans uit Spanje en Chili, te gek man. Ik sleepte me rot aan tafels en glazen en kleden en borden en vorken. En dat was nog magisch realistisch. Nu komt de realiteit aangevlogen. Dat betekent handen uit de mouwen voor het draagvlak van de gepaste ontvangst van de paellakampioen. Man zorgt voor hout voor het kampvuur, vrouw loopt van hot naar her met extra dekbedden voor kouwkleumen, maar dat hoeft echt niet. Nee, dat moet als het feest in volle gang is. Dat dacht ik gelijk, maar dat krijg je een zuiderling niet aan het verstand. Die leven in het moment, in de ziel, in het hart, in de hugh. Ik snap die eurotoestand onderhand beter dan al die politici bij elkaar, maar dat is een ander verhaal.
Hippie laat los. Pappa en mamma moeten gehaald worden. Met de Lancia, de nieuwste aanwinst van onze hippies.

Hij pronkt naast onze voordeur en oogst daar de bewondering van alles wat man is en langs loopt. Het is goed dat onze sloot te klein is voor de Noorderzon, dan zou die naast het huis gemeerd worden. In de tijd dat man en vrouw de bodem leggen voor pappa en mamma, halen de hippies hen van Schiphol. Dat duurt uren.Het donker is nog net niet gevallen als de rolkoffers eraan komen. Knalrood en zeer groot. Het moet een familietraditie zijn de hele kleerkast mee te nemen voor drie dagen. Ik zie de bui alweer hangen, de zon schijnen, pappa en mamma kunnen zomaar blijverdjes blijken. Je weet het niet. In Spanje is het een toestand en hier is het paradijs. Het lukt vijf minuten op de achtergrond te blijven, dan word ik erbij gesleept. Of ik nog vier dekbedden heb voor pappa en mamma. De CV mag aan zijn, het houtvuur mag branden, maar het is hier toch echt wel kouder dan het vanochtend in Barcelona was. Zo lig ik even later met mijn complete lichaam en twee onwillige dekbedden in een dekbedhoes op het bed van pappa en mamma. Normaal doe ik dit met man, maar die is houthakken. Intussen is pappa de koffer aan het uitpakken, wat een prettig vooruitzicht is voor als ik uit de hoes kom. Mamma en hippievrouw lachen zich krom om de spartelende voeten die buiten boord bengelen. Eindelijk verlossen ze mij. Drie vrouwen kunnen meer dan een. Als de bedden liggen, scharen wij ons om pappa, die net alle sloten van de koffer los heeft. De klep gaat open. Twee enorme paella pannen glimmen ons tegemoet en een enorm rond ding dat aangesloten moet worden op gas: de enige originele paellapankoker. Je bent paellakampioen of je bent het niet. Goed gereedschap is alles.
Heeft de kampioen toch het hele paellabasiskamp vervoerd van Barcelona tot Hoorn. Tijd voor een glas champagne op de brug boven de sloot. Met klikkende stok gaat pappa ons voor, passeert met opgeheven hoofd het stilleven van hippiezoon. Hij kijkt nergens van op.

 Achter pappa, zwaan kleef aan, gebeurt het Grote Gebeuren en zweven wij het beloofde land binnen. We gaan door de poort van groen, over de brug,  de  andere kant van dag en nacht, gisteren en morgen, leven zonder zorgen, als kinderen in het paradijs – komt de zwaan gezwommen en trekt ons mee op onze eindeloze reis naar wat komen gaat en nauwelijks verhaald kan worden …… Paella in de pan, daar komen sprookjes van…..