Ik geloof niet in spoken. Dat wil zeggen. Als kind heb ik mijn ervaringen gehad. Daar ben je kind voor. Dan is er geen verschil tussen droom en werkelijkheid. Dan loop je met je drie jaar bij West Kapelle de zee in op weg naar Engel – land en praat je morse met een slak via zijn hoorntjes.
Een spook heb ik nooit gezien of gehoord. Vrienden van mij wel. Zij horen spoken in hun huis. Krakende treden, koude vlagen, kippenvel. Ik houd van de binnenkant van mensen, dus ook van hun spoken. Ver van mijn bed.
En dan denk ik aan Grassemann, geen man maar een schilderachtig gebouw, museum en theater tegelijk, de uitgaansplek in het Fichtelgebirge.
Als wij verzadigd zijn van bergen, bossen en beken gaan wij daarheen. Daar is het, daar gebeurt het, zoals Klinkend Hout, een muziekgebeuren dat alleen daar kan, het is een en al hout. De muzikanten gebruiken tafels en banken, muren en vloeren als instrument. Overal zit muziek in en zij krijgen het eruit.
Ze vertellen er spookverhalen uit de omgeving. En wie zit er op de voorste houten bank met rooie oortjes? Precies.
In het Fichtelgebirge wemelt het van de spoken en geestverschijningen. In de verhalen. Dat zie je vaker in stiltegebieden waar op het eerste oog niks te zien is. Neem Zweden met zijn trollen en Schotland met Loch Ness.
Het Fichtelgebirge barst van de kabouters en geesten die weten waar het goud zit. Dat vindt dan iemand dankzij zo’n kabouter. Hoe moet je het wonder anders noemen, en als iemand in een schacht valt, een spleet of een spelonk, is het een gefrustreerd spook dat het op zijn geweten heeft.
Geweldige verhalen, vooral in het Fränkisch, je verstaat de helft niet en ziet dubbel. Bomen die aan de wandel gaan, stenen die vallen, mist die opstijgt uit een poel en dan is het een nymf waar je verliefd op wordt en die je omlaag trekt.
Zo’n geest is de geest van een dode die voortleeft in de geest van de levenden. Zo blijft een dode onder de mensen, in wouden en poelen, grotten en mijnen en zorgt voor de nodige spanning en vertier, ver van mijn bed.
Kraak…
Ik huiver in het grote bed. Het komt nu toch wel erg dichtbij. Ik begin het eng te vinden. Denk aan mijn vriendin in het verre Nederland die alleen in een krakend oud huis woont. Zij hoort voetstappen in de nacht door haar lange gang, de trap op… Huiveringwekkend. En dan die vriend die honderd kilometer verder woont en net voor de kerstvakantie vertelde dat er al jaren een spook rondwaart in zijn huis. De geest van de vorige bewoner die de weg niet weet naar het licht?
Kraak. Brrr…
De vorige bewoner van dit huis is Frau Holz. Zij heeft het meer dan 40 jaar als vakantiehuisje gehad en het aan ons verkocht, springlevend, nou ja, spring? Ze vertelde nog dat haar man was overleden en dat er voor hen een geitenboertje heeft gewoond. Ooit. Het huisje is van 1880. Meer wisten wij nooit.
Tot voor kort.
14 reacties
Jee Anne, je drijft me wel tot het uiterste…..
Dangä Dangä!
Wie fei von mir ….. jetzt wart ich noch etwas länger … 🙂
haha,
groetjes!
Spannend ! We wachten op de volgende Anne !!
Tja en waar liep ze de zee in…..
http://www.marcovellinga.nl/anne
Ha broertje! Wat leuk – het duurde even voor ik door had dat ik op je link moest klikken…
Dankjewel! Mag je vaker doen!
Een echte schooljuffrouw ben je, zo blijven je kinderen graag naar school gaan
mijn spokin heette Frau Cibnen, afkomstig uit Karinthië… is hier in vrede gestorven, voor zover ik weet… vermoedelijk heeft ze geen zin, om in het hiernamaals haar man tegen te komen
Ron! Daar ben je! Als geroepen….
sterker nog, ik ontvang nog steeds post voor haar, van het Landesamt Kaerten (Oostenrijks koeterwaals voor Karinthië)… ik haal het altijd uit de envelop, en leg het trouw voor haar op tafel… geen idee, of ze het nog leest, al heb ik soms de indruk, dat het verplaatst is…
het is overigens Kaernten…
Ooh, daarom weet je ook hoe ze heet…
Niks angst, ze is er, mag er zijn en je helpt haar ook nog –
Joh, dat is ongehoord, ofwel, dat heb ik in het hele Fichtelgebirge niet gehoord…
Maar uh, verplaatst…. dat, dat, dat heb ik ook nog nooit gehoord…
Dankjewel Ron.
Ooit, lang geleden Anne was ik in een kasteel in Heemskerk, het was een spiritueel weekend.
Samen met een vriend togen wij naar Heemskerk, daar aangekomen, waren we allebei apart bij andere ingedeeld, daar waren we het dus niet mee eens en ons werd een andere slaapplaats aangeboden, boven in het kasteel. Aangekomen op een grote slaapzaal helemaal voor ons 2en, keken we even rond, er bleek een cel op die verdieping te zitten, ik kreeg er een naar gevoel bij, ‘s nachts droomde en hoorde ik dat er een jongetje op een skateboard voorbij kwam rijden, ik vertelde het aan mijn vriend en heb er verder geen aandacht aanbesteed, tot we gingen ontbijten, mijn mond viel open want op een wand beschildering stond dat jongetje.
Was toch wel heel apart, nu ik dit type zie ik het weer helemaal voor me.
Zomaar even een herinnering.
Groetjes Marianne
Marianne! Wat een ervaring… heel bijzonder, en ik ben blij dat je het aan ons vertelt. Dankjewel.
O help, weer wachten hoe het afloopt. Kan dat wel vòòr het weekend, de spanning kraakt in al mijn voegen.