We slapen een gat in de dag van vertrek, uren later dan anders staan we voor het huis van Waltraud.
‘Was ist das heute Alles? Ik dacht dat het Bernt was. Ik dacht dat jullie minstens in Bamberg zaten.’
‘We waren laat uit bed, ik lag de halve nacht wakker…’ Ik trappel om mijn verhaal aan Waltraud te doen.
‘Ich auch…’ Waltraud staat ook te trappelen met haar verhaal.
‘We moeten weg…’ Man staat te trappelen om weg te gaan.
‘Ik hoorde iets kraken in huis…’ neem ik het voortouw.
‘Vanochtend halftien stond Leo ineens voor de deur…’ Waltraud neemt het over.
‘Hij was bij ons en ik snap niet hoe hij in huis kwam in een gesloten kamertje.’ Man is van de samenvatting.
‘Leo komt overal binnen. Dan vindt hij het te druk in huis en buiten te koud en gaat bij Bräuer op de hooizolder slapen. Ik heb hem elk uur geroepen tot 2 uur in de nacht, toen heb ik alle ramen en deuren dichtgedaan. Om half tien hoorde ik hem aan de deur. Ik deed open en hij liep regelrecht naar de slaapkamer en ging op bed liggen. Ik snapte er niks van, want anders geeft hij eerst kopjes, eet dan zijn etensbak leeg en….’
‘Ik snap niet dat hij niet miauwt.’ Man heeft twee vrouwen in een klap van hun verhaal.
‘Das tut er nie.’ Waltraud komt sputterend in het geweer. ‘Lina miauwt, Leo zapfelt.’
‘Wat doet hij?’
‘Er zapfelt! Hij gaat tegen de deur staan en zapfelt met zijn voorpoten tegen de deur tot iemand open doet.’
Waltraud wenkt. Ze opent voor het eerst haar slaapkamerdeur voor ons. In het enorme bolle Duitse verenbed liggen Lina en Leo in een kuil op een handdoek. Leo knipoogt naar me.
‘Leo! Ik dacht echt dat er een inbreker was en toen een vos en toen een spook en toen was jij het.’ Ik draai me om naar Waltraud voor het verhaal. ‘Lag ik daar in het donker in bed…’
‘Ik snap het al.’ Man is snel van begrip. ‘Hij is het huis uitgevlucht toen jullie zaten te kakelen en heeft zijn rust bij mij gezocht. Ik was met die rook bezig en zag hem niet. Alles klar!’
Hij lacht om zijn toepassing van de Fichtelbergse gewoonte van werklieden, als die vertrekken, klaar of niet, zeggen ze dat alles ‘klar’ is.
‘Komop we gaan.’
Man sleurt vrouw het huis uit, een laatste zwaai, een toeter en weg is Waltraud, weg zijn wij.
Zo gauw Waltraud uit het zicht verdwenen is, om de eerste de beste bocht, barst ik los.
‘Waarom mocht ik mijn verhaal niet even aan Waltraud vertellen?’
‘Even?’ Man barst in lachen uit. ‘Dan zouden we nooit thuis komen, haha. Jij bent nooit uitverteld.’
Vrouw zwijgt beledigd. Man stuurt de bochtige bergweg af.
‘Maak er maar een blog van.’
‘Ja hoor, onder het mom van mijn blog kan jij alles straffeloos afkappen, lekker makkelijk.’
‘Wat zeg ik?’ Zonder ook maar een seconde aandacht te schenken aan vrouws grief, gaat Man onverstoorbaar door met zijn eigen gedachte. ‘Een blog? Zes blogs!’
Vrouw kijkt het raam uit naar rots, streelt met niet-pijnlijke hand pijnlijke arm.
‘Dat vind ik zo leuk aan jou.’
Vrouw kijkt niet op of om, vrouw spitst achterhoofd.
‘Anderen moeten naar Afrika, Nieuw Zeeland of de Maan en dan hebben ze nog geen verhaal, jij ligt een halfuurtje slapeloos in bed met een hele lieve zere arm zonder ook maar een momentje te klagen en je hebt een goed verhaal.’
Vrouw klaart op. Man krijgt de geest.
‘Je hebt nu vier of vijf prachtboeken geschreven, maar die zijn te goed voor een debuut, uitgevers snappen na 1 pagina niet dat het pareltjes zijn. Weet je wat jij moet doen? Net zo’n boek schrijven als je columns en blogs, gewoon wat er gebeurt en wat jij eraan beleeft, maar dan in Duitsland in een Tweede Huis. Zo’n boek bestaat nog niet, want er is niemand die van een slapeloos uurtje mensen dagen in spanning kan houden.’
Vrouw stijgt. Man daalt.
‘Maar ik snap nog steeds niet hoe die kat in in dat afgesloten kamertje kon komen en er dan niet zelf uit kon.’
12 reacties
Pffff, opgelost, kan ik weer slapen!
ik ook, Annelies 😉
Ik hoorde langzaam sluipende voetstappen op de zoldertrap, zo zacht mogelijk maar met de onmiskenbare kraak van beweging. Hart klopte in de keel, adem stokte want wat doe je als je een inbreker betrapt? Met de moed van de wanhopige sterke rukte ik de deur open voor een verrassingsactie. Want wat dacht dat gespuis wel? Mijn kinderen ook in huis!
De trap was leeg! Niemand te zien. En op de zolderverdieping leek alles op zijn oude vertrouwde plek, met een potdicht raam; dat had ik ‘s avonds ook dichtgedaan.
Toch maar de telefoon naast het bed gelegd en een dik hardcover-boek, je weet maar nooit.
Ik luisterde aandachtig naar de stilte van de treden en vroeg me af of mijn verbeelding op hol was geslagen. Net toen ik in slaap dreigde te vallen hoorde ik de voetstappen opnieuw; van boven, langzaam naar beneden. Maar weer hetzelfde verhaal. Niks te zien, ook niet na gedegen inspectie.
De voetstappen liepen en kraakten de hele nacht door. Ik deed geen oog meer dicht. Voor spokerij ben ik te nuchter maar ging wel iets meer twijfelen. Ik werd woest en riep richting trap dat ik wilde slapen. Het werd maar af en toe stil. En toen werd het ochtend maar de trap werd nog steeds belopen. Ik ging niet meer kijken; werd van boos naar geïrriteerd naar schouderophalend gelaten; wat heb je aan ‘spokerij’ als je er niks bij ziet?
De orde van de dag leidde zodanig af dat ik de voetstappen bijna vergat, op de benedenverdieping hoorde ik sowieso niks van het ‘gespook’, tot de bel ging en de buurvrouw van twee huizen verder voor de deur stond. Ze had de buren al vergeefs gevraagd en nu vroeg ze het aan mij: “Zou het kunnen dat mijn kat bij jou op zolder zit?”
En verdorie, ik vond dat spook onder een kast. Hij was over het dak naar mijn huis gelopen en had zichzelf binnengelaten maar had er niet meer uit gekund. Bovendien was hij bang voor vreemden en had zichzelf snel uit de voeten gemaakt als hij mij hoorde.
Katten kunnen met die zachte kussentjes goed voetstappen nadoen, weet ik nu ik zelf katten heb. Mocht er een inbrekersvoetstap tussen zitten, word ik er waarschijnlijk niet meer wakker van.
Maar om een lang verhaal kort te maken, ik heb genoten van de spanningsboog in je verhaal, ook al wist ik hoe het af ging lopen 🙂
Dankjewel voor je bijzondere bijdrage, Soli en voor je mooie compliment. Blij mee 🙂
Ha Leo…. so ein blöde Katze 🙂
Anne, een gaaf, meer dan gaaf vervolg verhaal! vol spanning, suspens, lach en de manier waarop je je wedervaren tekenend deelt met je lezer is erg aangenaam!!
Chapeau!!
Tot nu toe dus zeer graag gelezen!!
tot nu toe…. wow, een machtige steun in de rug om Mans idee serieus te nemen…
dankejwel Pa!
Moet nog even terug naar de vorige afleveringen. Wat mooi geschreven. Ga snel nog wat in halen.
dat gebeurt me niet elke dag, dank Willem!
Gelukkig toch Waltrauts Leo. Ik ben daar wel blij om. Stel dat het toch onze Leo was geweest. Brrrr…
Leuk verhaal Anne. Humor spanning historie en verder moois. Knap weer!
stel je voor, dat was pas echt raar geweest Hanny – en ik weet ook niet of ik hem herkend had 😉
Man heeft gelijk! Je schrijft goede en leuke verhaaltjes!
Dankjewel Kerima!