zij kon de schoonheid zien
van afgebroken takken
een steen, een waterplas
zij kon de humor zien
in pech, tekort
en jammerlijke zaken
zij kon de waarde zien
in alles
wat voorbij gaat
zij kon tot leven wekken
wat dood is
of verkleumd
zij is het kind
de vrouw
die alles kon
zij is de oude vrouw
met de gesloten ogen
het lichaam scheefgezakt
zij is de vrouw
die los
kon laten
het schild
van zware strijd
en diepe rouw
zij laat zich
wassen, strijken
bakeren
zij is de liefde
puur
als witte wind
25 reacties
Je herkent op Loop afstand onmiddelijk het Verschil van Puur Natuur of het Azijn zuur ! En ik zou niet durven om met U een “L O O P J E ” te nemen!!
ik lees de reacties achterstevoren – en kom uit bij het begin –
dank Joshua!
veelzijdigheid als deelgenoot , een fijnere reisgezel is er niet
fraai schrijven ,klaas
tien jaar heb ik met mijn moeder gelopen, ik schat 10.000 km of veel meer
toen nam de parkinson ons lopen af…
maar niet de herinnering, het gevoel, de essentie
die zit nog in ons bloed
en de veelzijdigheid was onze reisgenoot, goed aangevoeld trucker klaas…
een mooie, sterke , inspirerende en waardige vrouw wordt hier beschreven.
mijn moeder…, Aaltje Kolman
Mooie ode aan een sterke vrouw!
o…. een ode…. dat had ik niet eens door
goed johan
S c h i t t e r b a a r!
Liefs en genegen knuf,
schitterbaar….. een woord dat bijblijft…. mooi sunset – liefs t’rug
gewoon een vrouw die het leven geleefd heeft zoals het is
raak hennie, thanx
wauw ,,,leeftijd loopt niet krom, het is het daglicht dat verblindt ,,,
prachtig Elze…
waist wel dat mien moeke een grunninger mallebone is? 🙂
Dit kan niet anders dan een moeder zijn, wie heeft voor haar kinderen alles over en wordt door haar kinderen de hemel in geprezen, ‘t is moeder, de uitzondering bevestigd d regel.
helemaal goed Edgard…
ik zie haar lopen…
stuurs, maar geenszins
verbaasd, alsof zij denkt
wat doen al die luitjes
hier en daar, maar raar…
zij wandelt in haar wereld
heen en weer
in steeds nieuwe voetafdrukken
ik zie haar gaan…
wij denken vergetelheid, maar
wij kunnen niet
in haar schoenen staan…
voor Aal…
en ook voor Anne, niet te vergeten…
wat lief!
Ik las dit en dacht : die heeft heel dicht bij je gestaan. Bij de reacties las ik dat het over je moeder gaat. Heel mooi geschreven !
Ha Mieke, ja, dat is het handige van de reacties. Gisteren kon je met de muis het labyrint in, vandaag kun je de stokken vergroten door een paar klikken met de muis, dan zie je hoe zij van afgevallen takken magische stokken maakte met verf en een aardappelmesje
‘Witte wind’ mooi Anne…
Het vloog er zomaar uit Annet…
zo mooi, Anne, zo totaal
zij en jij zijn EEN.
en in pracht.