Waanbeelden

Wij zitten ‘s nachts gekluisterd aan het scherm van de bewakingscamera die gericht is op het bed van mijn moeder. Dat ding zet ik aan zodra zij erin ligt, 16 uur per etmaal.
Het houdt de nek soepel. Van laptop naar t.v naar bewaking in wisselende volgorde.

In het begin voelde ik me een gluurder. Wie kijkt er nou naar haar moeder in bed. Mag ze alsjeblieft een laatste restje privacy? Wat kan iemand voor gevaarlijke dingen doen in bed…

Ze zoekt haar alarmbel. Haar hand komt hierbij klem te zitten tussen wand en bed. Ze krijgt haar verkrampte hand er niet tussenuit.
Ze hoort luchtalarm (een politiehelikopter), wil schuilen onder het bed, hangt er half uit, kan geen kant op.
Ze ziet een kind achter het gordijn (schaduw), wil het kind helpen en gaat aan het gordijn hangen.
Ze moet plassen. Waarheen? Wahahaaarheen?
Ze heeft het warm, gooit de deken af en krijgt hem niet meer over als ze het koud krijgt.
Nachtmerries. Hallucinaties. Gillen. Kreunen.
Gevarieerde situaties die roepen om geruststelling.

We beginnen aan de bewaking, als zij de alarmbel niet altijd blijkt te gebruiken. Ze is dan nog beweeglijk genoeg om zelf het bed uit te kunnen voor een plas. Ze kan nog praten en vertellen wat er is, min of meer, ongeveer.

Op een keer ga ik ‘s ochtends naar beneden. Er ligt een spoor van brood, als in Klein Duimpje, leidend naar de voordeur. Op de deurmat ligt een berg ongeordende kleren. Wat doen die daar? De voordeur zit op het nachtslot. Gelukkig. Op het aanrecht van haar keuken ligt het broodmes, de schaar, nog meer brood en een verknipt plastic schort.

Zelf ligt ze overdwars in bed, het dek half over.
Woedend. Op mij.
‘Jij laat die arme stumpers verrekken. Ik heb brood voor die man gemaakt en een broek.’
Dat heeft ze verdraaid knap gedaan, het linkerbeen, de heup, zelfs de aanzet voor de gulp ontbreekt niet.

Haar hallucinaties zijn een gevolg van de ziekte van Parkinson en de Madopar, haar medicatie.
Het ontzenuwen van de hallucinaties kan niet. Geruststellen is de weg. Aldus de medische wereld.
Met schaar en mes dwingt mijn moeder mijn absolute focus af op haar veranderde zijn.
In het holst van de nacht is de buitendeur op het nachtslot, maar het ganzenpoortje naar het diepst van haar dochter duwt ze op een kier door haar ongelooflijke actie. Het dringt tot dochter door dat de hallucinaties levensecht zijn, doodeng, bedreigend, hartverscheurend.

De medische wereld kan de pot op. Ik stop met geruststellen, het scheppen van een veilige omgeving.
Op alle gevaar.
Tienduizend km hebben we gelopen, het pad van waan en werkelijkheid kan er wel bij.
‘Komop Aal, we gaan naar de stakkers.’
Ze kijkt me hoopvol aan. Ik zie de dappere blik van toen.
‘Dit is het mooiste van mijn leven,’ zei ze keer op keer, ‘lopen met mijn dochter. Met jou mijn dochter kan ik verder gaan’
Ja, zo hield ze me aan het lopen… Ze kent haar dochter als haar broekzak, of nee, haar baarmoeder…

Ze krijgt haar eigen jas niet meer aan, maar slaat me niet vandaag, ze steekt behulpzaam haar weerspannige ledematen in de mouwen. Jassen aan, sleutel in de zak en daar gaan we. Aal en Anne. Zij neemt mij bij de hand en ik haar.
Op naar de gehangenen en de onthoofden. Geen geriater, geen neuroloog die ons weerhoudt.
‘We gaan erheen, Aal, we gaan ze helpen.’
Mijn hart bonst in mijn tenen en mijn haar staat overeind.

Op haar slappe, stijve pootjes kreupelen we door de tuin naar de boom. Haar verkrampte hand en arm zwaar steunend op de mijne gaan we recht naar de gehangenen. Zij staart naar de stakkers, ik zorg dat we niet struikelen over molshopen en takken.
Op een paar passen afstand houdt zij abrupt stil.
‘Ze zijn weg…’
Op naar de bloedende, blote bloedjes van kinderen die langs de slootkant liggen.
‘Ze zijn weg.’
De onthoofden zijn aan de beurt, die niet geholpen kunnen worden maar misschien wel. Zij marcheren op het pad.
Haar arm wordt zwaarder. Wij trotseren bloed en bodem, dapper gaan wij heen.
Een paar passen van het pad stopt ze.
‘Anne, ze zijn weg. Hoe kan dat nou?’
We weten het niet. Ze zijn niet teruggekomen.

Wel hebben we een bewakingscamera aangeschaft…

Morgen verder…